Bikegear.cc The Ride 2016: fietsen pur sang

We zijn alweer een paar weken verder na Bikegear.cc’s The Ride. Maar het suddert nog wel flink na. De verhalen die je vertelt aan iedereen die het wil horen, maar ook die superbenen die je er aan over hebt gehouden. Maar ook die 10 dagen van huis waarvan 8 dagen op de fiets gaan je niet in de koude kleren zitten. Het was even wennen om niet te fietsen de dagen direct na de finish in Valkenburg. Wat een gemis! Hieronder hoe ik deze prachtige tocht heb beleefd. Als er nog ruimte is op je fiets-bucket-list, vul dat plekje maar snel in.

Want wat een avontuur en belevenis was het. Acht dagen die alleen maar in het teken staan van het fietsen. En het weer trouwens, daar raak je ook niet over uitgepraat. Eerlijk is eerlijk, ik vond het best spannend, de aanloop naar dit event in de wetenschap dat ik in die acht dagen 1.300 kilometer en 17.000 hoogtemeters moest gaan overbruggen. Het terrein was niet geheel vreemd, in alle regio’s had ik al eens eerder gefietst, maar niet allemaal in dit tijdsbestek. Die eerdere ervaringen hebben mij wel geleerd dat er getraind moest worden. Schema’s, kilometers, yoga, core-stability, minder (maar wel genoeg) eten, nauwelijks alcohol, proteïnen, noem het maar op. En weet je wat? Het heeft zijn vruchten afgeworpen! Nee, ik was niet als eerste boven, al zat ik met de beklimming van de Stelvio op dag 1 wel keurig in de middenmoot. Ik ben geen klimmer en zal dat ook niet snel worden. Maar alle 8 ritten heb ik goed doorstaan, kwam altijd redelijk fris aan en zonder lichamelijke klachten. En ondanks de bakken met regen en modder die we voor onze kiezen kregen was het toch echt 8 dagen genieten. En afzien. En gezellig. Iedere fietser zou dit een keer gedaan moeten hebben zijn leven, dit is voor mij waar het om gaat.

Eat, sleep, ride, repeat
Eigenlijk weet je dat van te voren al, maar je beseft het pas na 3 a 4 dagen; je zit in een strak ritme. Misschien heb je de t-shirts wel eens gezien met de tekst; “eat, sleep, ride, repeat”. Nou, dat is een dag tijdens The Ride in een notendop. Mijn ritme was als volgt; 6.15 wekker wakker worden in klamme tent. Hartslagband en ondershirt alvast aan en gewone kleding voor ontbijt. In de rij voor 6 boterhammen, muesli met yoghurt, Appelsientje en twee koffie. Het toilet, handen wassen en tanden poetsen. In de tent eerst slaapzak opruimen om wat ruimte te maken. Fietskleding heb ik de avond ervoor al uitgezocht. Fietsbroek aantrekken inclusief broekenvet. Repen en gels van SIS uitzoeken om mee te nemen en eventueel voor bij 2e verzorgingspost (je kan een tasje mee laten nemen). Tas proberen in te pakken (die lijkt elke dag kleiner te worden). Rest fietskleding en tenslotte schoenen aan zodat ik uit de tent kan. Tas naar bagagepunt brengen. Snel fiets pakken en bidons bij start vullen met de sportdrank. Start!

Dan zo’n 8 uur fietsen gemiddeld, daar kom ik zo nog even terug. Bij de finish, bij ons rond 17.00 uur steeds is het meteen een bidon vullen met hersteldrank met aardbeiensmaak, proteïnen voor je spieren! Daarna je tas opzoeken bij het bagagepunt, tent opzoeken, ‘schone’ kleren eruit halen en douchen. Wat je daarna deed, hing vooral van het weer af dat je had tijdens het fietsen en op dat moment. Ga je wel of niet je kleding laten drogen. Beetje rusten, alle apparaten aan de lader en nog even een drankje tot het eten om 19.00 uur. Een lichtpuntje van iedere dag, heerlijk was het steeds! Dan om 20.30 is de briefing over die dag, maar ook over morgen. De route en vooral het weer. Nog even nazitten, maar toch maar vóór 22.00 de tent in. Alvast wat kleding klaarleggen voor de ochtend, even de route nog een keer bekijken. Slapen!

Dagen achter elkaar fietsen. Fantastisch!
Prachtig vooruitzicht natuurlijk, maar het was ook spannend ergens in de aanloop naar The Ride, hele dagen op de fiets. Nu ben ik niet vies van een mooi stukje fietsen, het waren meer de uitdagingen die de etappes voor ons in petto hadden. Enerzijds de afstanden met ritten van 170km en meer en anderzijds het klimwerk. Maar daar heb ik de afgelopen maanden extra aandacht aan besteed dus er was enig vertrouwen.

Of dat vertrouwen ook terecht was, zou al meteen moeten blijken tijdens de eerste etappe. Met onder andere de Stelvio meteen na de start, gevolgd door de Foscagnapas, de Eira, Forcola en Berninapas en totaal bijna 4.000 hoogtemeters die dag was het eigenlijk de koninginnerit. Al was het maar vanwege die mythische Stelvio waar Fausto Coppi zijn heldenstatus verwierf. Bij de start voel je de spanning bij deelnemers, maar de stemming is goed. Iedereen heeft er zin in, hiervoor doe je mee. Het weer is goed, iedereen kiest zijn tempo. Startplaats Prato allo Stelvio ligt al op 1.000m en dat merk je ook wel een beetje tijdens het klimmen. En dat ging goed! Ik hield mijn eigen tempo, geen gekke dingen op dag 1. Ja, hij is lang en hij doet pijn, maar deze klim doet je dat toch vergeten, soms. Prachtig om eindelijk weer eens haarspeldbochten te bestijgen en steeds wat dichterbij te komen. Dat je dichter bij de top komt, merkte je ook aan de temperatuur. Het sneeuwde ook een beetje bovenop de Stelvio, maar het bleef gelukkig niet liggen. De eerste paar kilometers van de afdaling waren daardoor wel erg koud, je voelt je lichaam werken om warm te blijven. Door het snelle dalen wordt het ook snel minder koud dus het was maar van korte duur.

Veel van de deelnemers hebben zich blind gestaard op die Stelvio, ik ook even, maar de passen die daarna volgden waren ook mooi en lieten je net zo goed afzien. Het was vooral fijn te weten dat dit je eerste dag was en dat het goed ging. En dan kom je aan bij de finish, voor het eerst die week. Juichende mensen bij de streep, herstelshake staat klaar, een broodje en bouillon voor de opkikker. Verderop staan alle tentjes alweer klaar, met je spullen erbij. Je hoeft er alleen nog maar heen te rollen, heerlijk is dat toch? Om 19.00 uur kan er gegeten worden dus voor die tijd heb je nog ruim de gelegenheid om te douchen, fiets te checken en eventueel al wat voor de volgende dag klaar te leggen. En natuurlijk is er ook tijd voor het sociale. Bijpraten over de dag bij de Kwaremont-bar die was meegenomen door de organisatie.

De schaamte voor een keer opzij zetten
Wat ik voor aanvang van The Ride al bijzonder vond, was het feit dat je elke dag wat dichter bij huis zou komen. De eerste dagen ben je hier niet mee bezig, maar na dag vier gaat het ineens hard en lijkt Valkenburg al akelig dichtbij. Dat is overigens het laatste waar je mee bezig bent als je door Italië en Zwitserland fietst. Het hooggebergte natuurlijk en dan door Lombardije, adembenemende beklimmingen en vergezichten. Dat is ook een prettige afwisselingen met de beklimmingen want die laten zich gelden. Op dag 2, van Silvaplana naar Thusis waar je je eerst staat te vergapen aan de fenomenaal mooie haarspeldbochten van de Majolapas, je daarna de 34km lange Splügenpas krijgt. Een buitencategorie, en niet voor niets. Die deed mij veel pijn en ik bleek niet het enige slachtoffer te zijn. Velen, waaronder ikzelf, besloten daarom de daaropvolgende klim niet te doen. Dit zou de Glaspas zijn, ook van de buitencategorie 14 km lang, 8% gemiddeld met een max van 15,4%. Dat was geen prettig vooruitzicht. Het was een kwestie van de schaamte opzij zetten. Ja, natuurlijk hoorde die klim er ook bij en hadden we hem moeten doen, maar we wilden het vooral ook leuk houden. En dat is gelukt.

Het hooggebergte achter ons laten
De derde etappe was ook afscheid nemen van de échte bergen. Ineens een heel ander gebied terwijl we toch echt niet de trein of het vliegtuig hebben gepakt tussendoor. Dat is ook echt het mooie aan een tocht als deze, dat je al die landschappen doorkruist. We kwamen zelfs nog door Liechtenstein, al moest je wel goed op letten, want zo klein was het. En zonder hooggebergte valt er nog steeds genoeg te klimmen. En mooi ook. De Sattelegg bijvoorbeeld. Prachtig door een vallei langzaam omhoog. Regen aan de top, maar ook een verzorgingspost om warm te blijven en bij te tanken. De 182km vlogen daarna onder ons door. Het weer werd er niet heel veel beter op, maar dat deerde niemand eigenlijk. Aan de luxe campings die we gewend waren van Italië en Zwitserland kwam wel abrupt een einde. Door omstandigheden moest de organisatie kort voor het evenement een andere camping regelen. En daar bleek het grasveld niet helemaal bestand tegen zoveel regen en mensen; modder! Dat was even minder natuurlijk, te meer omdat je juist je uitrusting een beetje schoon en droog wilt houden. Tussen het gemopper door was de sfeer echter nog steeds opperbest, even eten, ontspannen en lachen tijdens de briefing in de sfeervolle boerenschuur.

Grand Ballon
Etappe 4 zou ons naar Frankrijk brengen, met Mulhouse als aankomstplaats. Dat was voor mij een soort van psychische grens. Ook omdat we het aan het einde van die op helft van het aantal etappes zouden zijn, maar ook omdat we dan onder meer Zwitserland definitief achter ons zouden laten en de weg naar huis kon beginnen. Prachtige rit weer ook met een stukje door het Zwarte Woud in Duitsland. Het duurde even eer we er echt van konden genieten want zodra we de grens over gingen, kregen we te maken met een flinke plensbui die wel een uur aanhield. De temperatuur was gelukkig ok, en als je blijft trappen, blijf je wel warm. Na de mooie Lipplepas reden we Frankrijk binnen. Weer een ander landschap! Fijn om aan te komen met een zonnetje en je spullen te laten drogen. Bij vrijwel elke camping werd elk haakje, draadje, randje of volleybalnet benut om kleding of schoenen aan te hangen om te laten drogen, mooi gezicht, al zullen de andere campinggasten daar misschien anders over gedacht hebben.

Een van de laatste echte lange beklimmingen in de route lag in de Vogezen; de Grand Ballon tijdens de vijfde etappe. Eentje die ook al lange tijd op mijn bucket list heeft gestaan. De start bij de camping is koud en nat. Achteraf bekeken vond ik dit het enige minder leuke moment van de hele tocht. Je lichaam is nog niet warm, en dat lukt ook niet echt op die manier. Gelukkig werd het iets beter bij de beklimming en die zorgt er ook weer voor dat je het wat warmer krijgt. Een prachtige klim, ik kan niet anders zeggen. Vanuit Cernay ga je door de bossen omhoog. Hij is lang met 21km, maar er zit nog een piek tussen, Col Amic, waarna je zelfs even een afdaling hebt, inclusief twee keer kleine kasseitjes in de bochten, waarna de klim weer verder gaat. En bovenaan was het mooi. Dat heb ik heel even gezien, want het was grijs en grauw, maar heel even trok het wolkendek open en kon je iets van het dal zien. Het was goed toeven in het restaurant. Daar kregen we echter ook het nieuws dat de route ingekort was en de laatste 40km kwamen te vervallen. Jammer, maar als je het koud hebt en nat bent is het moeilijk daar niet een beetje blij van te worden. Gelukkig zat de Route des Crêtes er nog wel in. Ook zonder zon was dit glooiende stuk asfalt en genot om over te fietsen.

De laatste drie
De tweede etappe die in zijn geheel door Frankrijk liep, etappe 6 naar Volstroff, was een beetje een verbindingsetappe. Door veel als ietwat saai bestempeld en door de organisatie “Rolling Hills” genoemd. Dat was het ook. Alsmaar rollende heuvels waar geen einde aan leek te komen. Toch was het 186km ook wel klaar. Toch nog meer dan 1.500 hoogtemeters in deze rit, niet heel veel, maar je voelde ze wel. Een koffiepauze inclusief een verrassend goede croque monsieur in een heerlijk Frans cafeetje maakte alles eigenlijk al goed. Wel een schuivertje op een natte rotonde gemaakt. Aan mijn kleding was niets te zien, maar daaronder zaten de schaafwonden. Het viel allemaal wel mee gelukkig en ik heb er verder niet veel last van gehad, maar het is altijd even schrikken als het asfalt in rap tempo dichterbij komt.

In etappe 7 doorkruist Luxemburg van zuid naar noord, maar eindigt op de laatste overnachtingsplaats, La Roche en Ardennes. Wederom een route waar ik echt van genoten heb want het is mooi fietsen in Luxemburg, als je dat niet al wist. Bijna geen stuk is vlak, maar het vlakke hadden we al achter ons gelaten op het moment dat we vertrokken uit Nederland. Niets is zo plat als onze polders! Bij de tweede verzorgingspost in Wiltz besluiten we van de gelegenheid gebruik te maken om de plaatselijke pasta te proeven. Dan komen we maar wat later aan, je moet ook je momenten pakken als ze zich presenteren nietwaar? De extra energie bleek nog wel van pas te komen in de finale van deze rit want de aankomst in La Roche was koud en nat. Op de camping stopte de regen gelukkig zodat we rustig konden opfrissen en klaarmaken voor de hamburger! Elke dag was de maaltijd een klein hoogtepuntje. Altijd lekker en natuurlijk voedzaam. Deze hamburger was natuurlijk speciaal voor de laatste avond, evenals het ijsje erna dat met veel enthousiasme werd ontvangen door iedereen. Toch knap om zoveel goed eten te bereiden voor zoveel mensen.

Voor de avond staat ook een klein feestje gepland. Nog maar één rit te gaan dus de bloemetjes mogen een beetje buitengezet worden. Mooi is dat alle vrijwilligers, maar liefst 70, nog even in het zonnetje gezet worden. En dat is volledig terecht want mede dankzij hen hebben we zo’n mooie week beleefd. Alles was tot in de puntjes geregeld en voor elkaar. Wij hoefden alleen maar te fietsen terwijl zij op de achtergrond al het andere werk deden. En altijd met een goed humeur en dat was voor ons renners met name tijdens de verzorgingsposten altijd een fijn moment.

De laatste etappe, de achtste, gaat door die mooie Belgische Ardennen. Met 140km een relatief korte rit, maar wel met weer bijna 2.000 hoogtemeters. Maar het idee dat je net 7 dagen hebt doorstaan, 8 landen hebt doorkruist en die middag weer je naasten zult zien. De rit begint kouder en natter dan we hadden gehoopt. Dan maar even snel een koffietje in Trois-Ponts, waar we en passent local Greg van Avermaet nog even spotten. Daarna gauw weer verder want we zijn toch een beetje gebonden aan een tijdschema dit keer. Na een klein onderonsje met de makers van tv-programma GoCycling zetten we koers naar Valkenburg. Daar schijnt de zon, daar staat iedereen op ons te wachten en kunnen we ons laten vereeuwigen op het podium.

Dit is denk ik waar het om gaat. Dagen fietsen door de mooiste gebieden met leuke mensen en je verder nergens zorgen over te hoeven maken. Bikegear.cc The Ride, dank u, het was fantastisch!

Wat mij is bijgebleven
Je kan meer dan je denkt. 8 dagen achter elkaar fietsen bijvoorbeeld!
Mijn lichaam kan kennelijk prima omgaan met hele dagen sportvoeding aan drank, repen en gels.
Slecht weer is niet leuk, maar je gaat door, je denkt er niet al te veel over na en achteraf lach je er écht om.
Dat het belangrijk is af en toe te stoppen en te genieten.

Wat ride-plus was
8 dagen achter elkaar fietsen door adembenemende landschappen
Het avondeten
De groep (dank Annemarie, Marijn, Gerben, Léon en Rodrick)
De organisatie
Carlo tijdens de dagelijks briefing
Al die fantastische vrijwilligers
Pannekoeken bij de verzorgingsposten
De dagelijkse video’s
De mobiele espressobar van La Regina del Caffé
Het Shimano Service Center door de mannen van Mechanieker

Wat ride-min was
Het weer (zonnebrand nog onaangebroken)
Modder die tussen je tenen omhoog komt als je uit je tent stapt
Starten in de regen
Plastic tasjes met natte kleding
Stickers die net iets te goed op je fiets bleven plakken
Je tas die elke dag kleiner lijkt te worden

Hieronder nog een aantal foto’s en video’s. Die zijn echt de moeite waard en geven je per etappe een goed beeld van de landschappen en de sfeer. Hieronder alleen de video’s van de eerste en laatste etappe. Alle andere etappe’s kan je hier bekijken.

Video dag 1; Van de voet van de Stelvio naar Silvaplana