Ik schijn hier ooit de indruk gewekt te hebben dat ik graag zonder helm fiets. Sinds kort ben ik echter weer met mijn neus op de feiten geduwd. Een helm kan een boel ellende voorkomen… maar blijkbaar toch niet altijd alles.
Sinds 24 oktober heb ik namelijk geen meter meer gefietst. Een klapband met meer dan 50 kilometer per uur tijdens de afdaling van de Col de la Cayolle hielp mijn linkerhand, mijn carbon fiets en mijn helm de kreukels in. De hand lijkt nog steeds op die van iemand anders als ik ‘m bekijk, maar dat schijnt goed te komen met wat gips en professionele aandacht van Anna de fysiotherapeute.
Mijn fiets is onder handen genomen door de specialisten van carbonreparatie.nl. Hier doen we binnenkort uitgebreid verslag over. Maar dan die helm. Die heeft, dat moet ik ‘m nageven, een heleboel ellende voorkomen. Ik zag dat er behoorlijk wat stickers verdwenen waren en telde een breuk of drie in de schaal… afgeschreven dus. Okay, ik ging misschien iets harder dan dat ik normaal over de dijken rijd. Het was de laatste afdaling van een week in de omgeving van de Col de la Bonnette. Maar hier begint het verhaal pas. Want ondanks dat de helm me waarschijnlijk voor meer permanente fysieke schade behoed heeft, is er wel een mentale deuk ontstaan.
Niet door het ongeluk zelf, ik kan me er namelijk geen seconde van herinneren. Maar door de onvrijwillige vervroegde winterstop die er op volgde. De eerste paar weken moest ik niet aan fietsen denken, Ik was alleen bezig met te verwonderen over hoe je lichaam één voor één de kwetsuren te lijf gaat. Natuurlijk help je soms een beetje, maar ons zelfherstellende vermogen is toch een indrukwekkend stukje hightech evolutie als je ’t van dichtbij meemaakt.
Maar terwijl je fysiek herstelt, krijg je het emotioneel steeds zwaarder. Er begint gek genoeg iets te jeuken nádat je het gips bent kwijtgeraakt. En als je eerlijk bent, zie je dat je gewoon keiharde ontwenningsverschijnsel vertoont, zoals een verslaafde. Je wordt irrationeel en onvoorspelbaar. Het ene moment wil je met elke porie van je lichaam iets met fietsen te doen hebben, al is het een band plakken (dat maar moeilijk gaat met 1 hand). Het andere moment kun je niet eens naar het blog waar je voor schrijft kijken. En dan de gekmakende jaloezie als er een tocht aangekondigd wordt en jij je verstopt je onder een steen (sorry Fred en Jan Willem). Je fietsvrienden herkennen je nauwelijks nog terug en rijden langzaam maar zeker steeds met een groter boog om je heen.
Tenslotte kom je aan bij de ontkenningsfase. Je koopt een nieuwe fiets terwijl je die nog helemaal niet kunt besturen, je maakt plannen voor meerdaagse tochten terwijl je normale trainingsrondje verder weg dan ooit lijkt. Langzaam maar zeker ga je mentaal stuk door het gebrek aan fietsen. Dit is het dieptepunt in je onvrijwillige winterdip. En nu ik er één heb meegemaakt, denk ik dat ik de oplossing heb!
Mij lijkt het hoog tijd een praatgroep voor gewonde fietsers starten. Je kent het wel: iedereen zit in een kring, stelt zich netjes voor en vertelt over zijn of haar crash. De andere leden knikken instemmend en delen de pijn die niet door je helm voorkomen wordt. Ik denk dan ook dat mij veel emotionele ellende bespaard had kunnen blijven door onderdeel uit te maken van een anonieme brokkenmakersgroep. Ik kwam op dit idee toen ik in de gipskamer om me heen keek en me eindelijk begrepen voelde. De dame met wel 10 centimeter titanium plaatjes in haar arm (was ik toch ’n beetje jaloers op) en gips tot onder haar oksel, de roekeloze scooterrijder op krukken en zelfs de bejaarde dame die over een snoertje gestruikeld was. We begrepen elkaar, zonder elkaar te kennen. We hadden genoeg aan een oogopslag of een terloops opmerking. Eindelijk voelde het weer even zoals je je vaak op de fiets voelt.
(foto hieronder: “Nog niets aan de hand. Een paar minuten voor de crash op de Col de La Cayolle”)
