In juni 2012 reed ik voor het eerst in m’n leven een serieuze berg op, de Mont Ventoux. In augustus dat jaar besloot ik dat een vakantie in Italië prima gekoppeld kon worden aan een aantal beklimmingen. Tijdens de Giro van dat jaar moesten de renners over de Mortirolo, en na het zien van de beelden leek me dat wel een uitdaging. Na wat online speurwerk bleek dat de Mortirolo het zwaarst zou zijn vanuit Mazzo di Valtellina en dat moest dan ook maar de route worden die ik zou gaan volgen. Mijn tweede berg ooit werd er een om niet snel te vergeten. Bijna 12 kilometer met een stijgingspercentage dat alles behalve constant is. Het enige constante aan de stijgingspercentages is dat het constant boven de 10% zit.
Wat ik me herinner aan deze beklimming is het enorme afzien. Stijgingspercentages met uitschieters naar 20%, het monument van Pantani, de rinkelende bellen om de nek van de koeien en het slippende achterwiel op de steile stroken. Na het zien van onderstaande video komen gelukkig ook de herinneringen van de omgeving weer bovendrijven. Het prachtige typisch Italiaanse dorpje, de boerderijtjes, het uitzicht over het dal en de laatste meters tot de top. De Mortirolo is het afzien meer dan waard en dat hebben de mannen van de Col Collective erg mooi in beeld gebracht.
