Afgelopen zondag was het weer de tijd voor de Rapha Prestige, een 200 km lange gravelride in de Eifel (TCB, Three Country Border). De Prestige-ritten worden overal over de wereld georganiseerd en de afstanden verschillen een beetje per rit. Maar je kan rekenen op een dagje in het zadel.
Hoe gaat het in z’n werk? Je schrijft je in met een vriendengroep van vier man/vrouw. Daarna wordt je hopelijk uitgeloot want er zijn vaak veel inschrijvingen. Het aantal deelnemers en het inschrijf bedrag verschilt ook per Prestige-rit. Voor deze rit zijn de kosten € 100,- per team. Dan krijg je vlak voor het evenement de details en ook de route door. De teams starten een paar minuten na elkaar en dan is het fietsen geblazen.
Na een korte nacht in een hotelletje dicht bij de startlocatie in Monschau, werd ons team verwacht te starten om 07:24. Alles gaat gelukkig erg relaxed voor als je bijvoorbeeld iets later bent. Geen gestress dus. Er reden 45 teams mee, doe dat keer 4 renners dan zit je aan zo’n 180 deelnemers. Een gezellige boel dus. Het leuke is dat teams mee doen om de snelste tijd neer te zetten terwijl anderen (zoals wij) meededen voor het leuke. Ons team was trouwens een gelegenheidsteam van Team Voor het Donker Thuis en Racefietsblog. We waren ook met ons vijven, Peter, Olav, Ivo, Cyril en ikzelf (Björn). Wij kregen trouwens de uitzondering om met vijf man in een team te zitten.
De route: mooi, mooier, mooist
Dat je in de Eifel erg mooi kan fietsen wisten we al, en zo’n tocht als deze bevestigt dat nog eens. En het is maar 2,5 uur rijden van Amsterdam. Het glooiende landschap heeft overal vergezichten waar je gewoon even een foto van moet maken. Het gaat constant op en neer dus een paar klimmersbenen is handig om mee te nemen. Stijgingspercentages van boven de 15% zijn niet uitzonderlijk. De rit kende twee ravitailleringsplekken. De eerste was na 80 km en Rapha had echt aan alles gedacht. Wafels, worstjes, espresso, water, frisdranken, zoutjes, nootjes, bananen etc etc. Zo’n tussenstop is ook een plek waar iedereen gezellig met elkaar zit te kletsen (behalve de teams die voor de snelste tijd gaan). De tweede tussenstop was na 140 km. Daar was de nood naar frisdranken blijkbaar iets groter dan anders want toen wij er aankwamen waren die al op. Gelukkig was er wel genoeg water en voedsel om wat bij te tanken.
Eten en een biertje gaan er wel in!
Je zou misschien verwachten dat de verschillende teams langzaam samenklonten waardoor je na een tijdje met een peloton aan het fietsen bent. Maar dat gebeurt eigenlijk niet. Iedereen fietst zijn eigen tempo en als je sneller gaat dan een team voor je, dan haal je die in en er wordt nog een paar meter wat heen en weer gekletst, waarna ieder team weer zijn eigen tempo gaat rijden. Zo heb je de hele rit het gevoel dat je met je eigen team door de omgeving fietst. Terwijl je toch elkaar regelmatig even ziet, tijdens een sanitaire noodstop, een lekker band (wij hebben gelukkig niet lek gereden), tijdens de ravitaillering of na afloop. Want bij de finish is het een drukte met alle teams. Er is gezorgd voor bier en eten. En eerlijk is eerlijk, het eten was allemaal vers en smaakte uitstekend!
Uiteindelijk stond de teller net niet op de 200 km, maar dat mocht de pret niet drukken. Een enkeling reed nog even 2 km heen en weer om toch de 200 km aan te tikken. Ondanks dat deze rit een gravelrit werd genoemd, was het aantal gravelpaden wel iets minder dan ik had verwacht. Neemt niet weg dat het een erg mooi event is. Goeie sfeer, mooie route en de hele dag fietsen met aan het eind goed eten en een biertje; wat wil je nog meer!
Hier kan je de route nog eens nakijken en hier vind je alle Rapha Prestige ritten.
