Kijken naar wedstrijden is vaak net iets minder spannend en leuk dan je van te voren bedenkt. Het gaat dan ook niet altijd om de wedstrijd zelf als wel de sfeer die er omheen hangt. De ééndagsklassiekers, bij voorkeur in België, zijn hier een prachtig voorbeeld van. Al is het nog zo koud en nat, de beleving zal er niet minder om zijn. Het mooie van die wedstrijden is dat het ook die dag moet gebeuren. Er zijn geen klassementsrenners die wachten tot de bergen of sprinters die puffend naar boven moeten om op tijd binnen te zijn.
Daarmee wil ik niet zeggen dat de grote rondes niet de moeite waard om naar te gaan kijken. Allerminst. Misschien dat daarbij het wedstrijdelement niet altijd even goed zichtbaar is, maar daarbij gaat het juist ook om de beleving en natuurlijk het land. De Tour beleef je in Frankrijk en kijk je op de televisie. Mensen met campers en tuinmeubilair, tentjes, etc. Hele dorpen lopen uit, maar het blijft altijd wel ontspannen. Die gekte waar ‘wij’ op ‘onze’ Alpe d’Huez zo prat op gaan heerst gelukkig niet overal.
Maar genoeg over Frankrijk, want we zijn in Italië geweest! Geen drommen Hollanders met caravans, maar onvervalste gladgeschoren stijlvolle Italianen langs de kant van de weg. Ok, misschien niet állemaal, maar dat is wel het beeld dat je bij blijft. We waren bij de opening van de Giro d’Italia welke plaats vond in het casino van San Remo. Niet een casino zoals wij die kennen, maar zo een uit een James Bond film waar je alleen in smoking naar binnen gaat. Een gekte, zou je denken, maar niets was minder waar. Natuurlijk was er wat volk op de been, maar het bleef allemaal goed te doen. Alleen als er een Italiaanse renner uit een teambus stapte leefde het publiek even op en zie je de mannen hun vrouw aanstoten; “Kijk, daar heb je hem, Aru!”. Ontspannen sfeer. En die gaat verder als je verder San Remo inloopt. Iets minder ontspannen is het bij een verkeersopstopping als iedereen volledig klem staat, maar er toch wat hulpdiensten doorheen moeten. De lichtelijk overspannen agent krijgt het druk gebarend, vloekend en fluitend allemaal voor elkaar, maar de teambussen komen hierdoor wel ruim te laat aan bij het casino waar ze verwacht worden. Heerlijk tafereel om mee te maken!
Het is jammer dat het land niet wat dichterbij de lage landen ligt, want dan zou het zo maar een jaarlijks bezoekje kunnen worden. Het weer, de heuvels (in die regio althans), de prachtige dorpjes, het eten, de zee, de Italianen en ga zo maar door. Mocht je voor volgend jaar mei nog geen plannen hebben, overweg dan zeker om er een paar dagen heen te gaan, natuurlijk i.c.m. een paar fietstochten voor jezelf!
