Groepen wielrenners worden over het algemeen door het overige verkeer niet gewaardeerd. Waarom niet?
Er wordt geen rekening gehouden met andere verkeersdeelnemers, er wordt te hard gereden, verkeersregels worden aan de laars gelapt en last but not least, ze schreeuwen altijd naar andere weggebruikers. Dit is wat vaak ter sprake komt als ik het woord racefiets laat vallen.
Mocht dit al waar zijn, dan zie ik niet veel verschil met de gemiddelde automobilist. 🙂 Maar goed, natuurlijk zijn er fietsers die voldoen aan al het bovenstaande, maar dat geldt dan toch niet voor iedereen. Soms komen dingen gewoon verkeerd over. Dat moet ik misschien uitleggen met een voorbeeldje.
Als ik een stukje aan het trainen ben, lekker afzien, heb niet meer de energie om ook maar een woord te zeggen. Dan doemt er een stelletje op die gezellig een middagje aan het fietsen is. Snel kom ik dichterbij en denk, laat ik vast bellen want dan schrikken ze niet zo op het laatste moment. Ting! Ting!… geen reactie, ik ben nog te ver. Ting! Ting! Ting!… de wind zorgt ervoor dat het geluid weer niet aankomt. Ik kom nu wel erg dichtbij en verminder mijn vaart. Vlak achter de twee aangekomen, wil ik zachtjes bellen om ze niet te laten schrikken (laat staan schreeuwen). Maar helaas kan mijn bel niet zachtjes dus klinkt het Ting!
Hevig schrikkend, gaan de twee aan de kant. Blijkbaar (zie latere reactie) hevig geïrriteerd dat ik niet eerder had kunnen bellen. Terwijl ik aanzet om ze voorbij te gaan roep ik nog bedankt, maar door mijn vermoeidheid, inspanning om weer op gang te komen en de daarbij horende afwezigheid van controle over mijn stem, klinkt dit eerder als: BEDFRRRSSTTT.
En direct wordt ik van achteren uitgemaakt voor ****** (iets onaardigs)
Dan doe ik toch echt mijn best?! En dit gebeurd toch regelmatig.
In Brabant hebben ze er ook last van. Daar bestaat blijkbaar een verordening die stelt dat je niet meer dan met een maximum aantal fietsers bij elkaar mag rijden. Soort samenfietsingsverbod. 🙂
Wat moeten we nou anders doen?
