Het is lang geleden dat er zoveel te doen was over een wielerboek. De afgelopen tijd was het boek Mijn Gevecht van Thomas Dekker en Thijs Zonneveld haast het gesprek van de dag voor de media, binnen en buiten de wielerwereld. Het oordeel was niet altijd even positief en de heren kregen dan ook termen als sensatieverhaal en matennaaierij over zich heen. Als er zoveel over een boek wordt geschreven en gesproken, is het tijd om het eens zelf te lezen en te beoordelen.
Het boek zou ik niet willen betitelen als een sensatieverhaal. Misschien was de grootste schok van de seks- en drankuitspattingen al bij mij weggenomen door de vele besprekingen op tv. Toch blijft er een schok over wanneer je beseft dat een wielrenner een rock-n-roll leven heeft in plaats van het monnikenbestaan dat veel wielrenners wordt toegedicht. Maar naar mijn idee is het niet opgeschreven om alleen maar sensatie op te wekken. Natuurlijk moet het boek worden verkocht, maar de beschrijvingen van deze momenten hebben ook een andere functie. Het geeft de lezer inzicht in gebeurtenissen die Thomas hebben gevormd tot de persoon die hij nu is. De beschrijving van de seks escapades, die overigens vrij oppervlakkig zijn, hebben daar dan ook een functionele rol in. Je zou het kunnen beschouwen als functioneel naakt, zoals in de filmwereld. Het noemen van betrokkenen in die escapades is misschien niet zo netjes. Er valt dan ook wat voor te zeggen dat Thomas zich schuldig maakt aan matennaaierij. Tegelijkertijd kan het niet noemen van de namen, leiden tot gespeculeer en imagoschade van niet betrokken wielrenners. Hetzelfde is afgelopen zomer bijvoorbeeld nog gebeurd met Fabian Cancellara die onterecht werd gelinkt aan Clasicomano Luigi in de Fuentes zaak. Voor beide kanten valt wat te zeggen, maar op z’n minst gezegd is het niet netjes.
De vermeende matennaaierij leidt niet tot nieuwe dopingbeschuldigingen in het boek. Alleen renners die reeds hebben bekend doping te hebben gebruikt, worden in het boek genoemd. Dat er enige wrok richting Michael Boogerd en andere zit, komt wel duidelijk naar voren. Het levert enige sensatie op, maar er zijn slechts enkele regels aan gewijd. De verhalen over dopinggebruik zijn haast niet eens opvallend. Als je de boeken van David Millar en Tyler Hamilton hebt gelezen, kan je haast spreken van een klassiek geval van dopinggebruik. Geen opzienbarende details, geen sensationele verhalen. Het enige dat als schokkend kan worden ervaren is dat Thomas op erg jonge leeftijd al een expert was in doping.
Over de schrijfstijl van Thijs Zonneveld hoeft niet veel geschreven te worden: niets dan lof. Het boek leest gemakkelijk en heeft een aangenaam tempo. De zo kenmerkende stijl van Thijs Zonneveld met overdrijvende beeldspraak ontbreekt in dit boek. Hierdoor houd je het gevoel dat dit het verhaal van Thomas Dekker is.
Hoewel het boek lekker wegleest, word je er niet bepaald vrolijk van. Uit het boek komt duidelijk de spijt naar voren, die Thomas heeft over de gemaakte keuzes in zijn wielercarrière en leven. Met name de neerslachtige klank is overwegend aanwezig. Het verhaal kwam daardoor op mij ook weinig inspirerend over. De drang om op de fiets te springen, die ik gewoonlijk heb na het lezen van een wielerbiografie, bleef bij dit boek dan ook uit.
Titel: Thomas Dekker – Mijn Gevecht
Auteur: Thijs Zonneveld
Uitgever: Voetbal Inside
Pagina’s: 220
Prijs: €19,99
