L’Etape du Tour: de cyclo waar je als amateur een echte etappe van de Tour de France kan fietsen. Wie wil dat nou niet?!
Dus daar gingen we. Met z’n drieën op pad naar Frankrijk. Auto volgeladen, fietsenrek geleend, accommodatie gehuurd en inschrijvingen geregeld: met vooral veel dank aan Wijko Farnholt van Cycle Classic Tours.
Voorpret
Een aantal maanden voor vertrek was het al druk op de L’Etape du Tour-Whatsapp groep: Wie neemt de grote pot recovery drink mee? Mijn achterwiel loopt niet lekker – toch nog maar even langs de mecanicien. Wat wordt het bergverzet? Doen we dezelfde WomenOnWheels teamshirts aan? Welke gelletjes zorgen nou eens niet voor buikpijn? En hebben we wel genoeg kilometers in de benen? Tja vooral dat laatste was een uitdaging. Met eentje die na twee jaar net terug uit Afrika was. De ander aan de beterende hand van een kwakkelende gezondheid en de 3e aan het herstellen van een blessure. Ja we zijn zeker fitter en sterker geweest, toch mocht dat de pret niet drukken!
We hadden een appartement geregeld in het dorpje Valloire tussen de Col du Telegraphe en Col du Galibier in. Beter kon niet om de benen, de fietsen en het lichaam te laten wennen aan de hoogte en hitte van de bergen. Want warm was het. 40 graden is het meerdere keren gemeten!
De grote dag
En toen kwam de dag. De wekker ging vroeg – 5 uur. De weg ernaar toe en het startdorp zelf waren compleet veranderd in een fietsers mekka. Daar kwamen we nog voor een leuke uitdaging te staan. We waren niet in dezelfde startgroep geplaatst en dat was wel ons doel van de dag: we zouden samen fietsen en samen blijven, als een echt team. Door wat briljant – charmant – werk van Judith lukte het ons om gezamenlijk in groep 10 (van de 15 groepen) te starten en om 8.21.43u precies gingen we over de startlijn. L’Etape here we come!
Wat een weer. Wat een dag. Wat een mooie route en uitzichten. En wat een mensen! Niet alleen het aantal deelnemers maar juist alle mensen en vrijwilligers langs de kant. Die je met hun gejoel, muziek en fluitjes de berg ‘opduwde’. En aangezien van de 15.000 deelnemers slechts 500 vrouw zijn, word je echt onthaald als een held: La Femme! La Dame!! Que Courage! Allez. Allez!
Maar ook wat een hitte. En dat klimmen is weer even hele andere koek dan ons lieve platte landje. Halverwege kreeg één van ons het te zwaar. Terwijl het warm, zonnig en 40 graden was, zag zij er bleek uit met koppijn en kippenvel. Niet goed. Heatstroke? Dus onder het motto ‘One for All and All for One’, en ‘soms is opgeven beter dan doorgaan’ (en daar heb je echt lef voor nodig om dat toe te geven), was het beter om af te stappen en de plaatselijke kroeg te helpen met zijn dagelijkse omzet. Wel besloten dat we een aantal dagen later de route af te maken, zo zijn we dan ook wel weer.
L’Etape du Tour – Part 2
Dus na een heerlijke rustdag boven op de berg met uitzicht op de gletsjer van de Galibier, gingen we de uitdaging weer aan. We gingen terug naar waar we waren gebleven: de mooiste en zwaarste klim van de route: de Col du Glandon. Een haat-liefde verhouding. Ze is loeizwaar (stukken van 11%), lang – er lijkt af en toe geen einde aan te komen, en ligt afgelegen. Maar daardoor waan je je wel midden in de natuur, je voelt je nietig tussen die reusachtige bergketens en hebt waanzinnige uitzichten op besneeuwde bergtoppen. En ze is het meer dan waard! Bij aankomst voel je je echt on top of the world! En er stonden vele campers vanuit heel Europa al klaar voor officiële etappe 3 dagen later om ons aan te moedigen. Op de Col du Mollard was zelfs een heus Belgisch dorp verrezen inclusief bar, wegbewijzering (naar Herentals!) en knallende muziek.
Na een lange mooie afdaling kwam de laatste uitdaging van de dag: La Toussuire. Niet eens zozeer steil, maar lang zo op het einde van de dag (20km) en een verstikkende hitte. De benen waren moe, het lichaam deed pijn, water was niet aan te slepen. Hoe lang nog?? Niet dat het antwoord perse helpt, want op zulk soort momenten heb je geen idee meer wat 4 of 6 km nog precies ‘inhoudt’. En La Toussuire bestaat uit 2 dorpen en dat doet psychisch pijn: denkende dat je er bent, maar dan moet je echt nog even door. En als je er dan bijna bent. Als je dan de finish ziet liggen. Dan vergeet je alle pijn, komt er nog een verborgen kracht naar boven voor de laatste klim een grote glimlach op het gezicht. Een kippenvel momentje! WE DID IT!
Dus wie zegt dat je L’Etape du Tour in 1 dag moet doen?! Het was een waanzinnig avontuur. En er zijn ook wat traantjes gelaten. Niet perse om de pijn maar meer om het besef dat we ondanks het Afrika avontuur van de een, de kwakkelende gezondheid en blessure van de andere twee, we het nog steeds kunnen! Wat houden we van fietsen in de bergen. Wat houden we ervan om onszelf te pushen, fysiek en mentaal uit te dagen. En wat een voldoening achteraf. Ik zeg: volgend jaar weer!!
L’Etape du Tour route, deel 1 https://www.strava.com/activities/349720153
L’Etape du Tour route, deel 2 https://www.strava.com/activities/350893190
