Een kijkersfile, zo kun je de film over Lance Armstrong en zijn dopingpraktijken misschien het beste samenvatten. Want we weten eigenlijk allemaal al precies wat er gaat gebeuren en dat het niet goed afloopt. En toch zijn we nieuwsgierig, moeten we kijken, zelfs als we al meerdere boeken en documentaires over het onderwerp tot ons hebben genomen.
Hard bergafwaarts
Dapper is de poging die The Progam onderneemt zeker te noemen. De film is een mix van echte beelden uit de Tours die Lance won en veel nagespeelde scènes met acteurs. Een moeilijke vorm en eigenlijk werkt het ook niet echt, zeker als je als wielrenner kritisch kijkt. De film volgt uiteraard het verhaal van de journalist David Walsh, op zijn boek is ‘ie gebaseerd. Verder komen Johan Bruyneel en dokter Michele Ferrari voorbij als hoofdpersonen. En dan heb je het ook wel zo’n beetje gehad. Netjes worden alle gebeurtenissen op een chronologisch rijtje gezet. Vanaf de eerste wedstrijden van Lance in België tot de ontmaskering bij Oprah. Na een fantastisch mooie openingsscène waarin Lance een Franse col beklimt, gaat het echter snel bergafwaarts.
Litertje schoon bloed
De karakters doen precies wat je van ze verwacht, nergens komt er een verrassende kijk op een motivatie voorbij. Soms wordt er even een speldenprik uitgedeeld richting UCI, maar daar blijft het dan ook bij, terwijl in mijn ogen die club misschien nog fouter is dan Lance. Zij zijn als organisatie verantwoordelijk voor de races waar we zo graag naar kijken. En als zij op geen enkel manier iemand als Lance kunnen pakken of stoppen, dan faal je gewoon best wel. Ze worden in de film ook redelijk incompetent afgespiegeld, als een controleur zich voor de deur van een camper door Johan Bruyneel laat afwimpelen, terwijl Lance nog even een litertje schoon bloed naar binnen pompt. Schokkend en onthutsend.
De film geeft dus een goed overzicht van wat er allemaal gebeurd is, maar het meeste weet je eigenlijk al als je het wielrennen een beetje volgt, denk ik. Daarom kunnen we de film niet echt aanraden, de karakters blijven volledig oppervlakkig, nergens krijg je een nieuw inzicht in hoe het allemaal zo uit de hand heeft kunnen lopen, en aan het eind ben je niets wijzer over de mens Lance Armstrong. Misschien dat we er gewoon niet te lang bij stil moeten staan en vooral door moeten rijden, aangezien we het ongeluk niet meer kunnen voorkomen.
