Deze korte review moet ik beginnen met een bekentenis; Ik heb zelf het boek nooit gelezen (iemand anders op de redactie wel). Nu begreep ik echter ook dat de roman en de film (er schijnt ook nog een theatershow aan te komen) soort van naast elkaar geschreven zijn door Bert Wagendorp, dus misschien is het niet eens zo heel erg. Wel heb ik de Ventoux meerdere malen beklommen met een groep vrienden, sterker nog, het is dit jaar 10 jaar geleden dat we voor het eerst als wielercollectief de mythische berg beklommen. Er is dus wel degelijk een link.
Leuke extra aanleiding, ik ken Jan Willem en Willemijn van CycleYou die actief betrokken zijn bij het maken van de film. Zij leverden alle klassieke stalen en moderne carbon rossen en droegen ook zorg voor de kleding die de hoofdrolspelers dragen. Ik ging er samen met mijn wielervrienden eens goed voor zitten.
Het bos in
Het verhaal wordt vanuit twee tijdsperspectieven verteld en maakt duidelijk dat sommige dingen veranderen, maar mensen nooit echt. De vijf vrienden die het avontuur begin jaren 80 aanvangen zijn onbezonnen, vrij en staan op de rand van volwassenheid. 30 jaar later keren ze terug naar de Ventoux om eindelijk hun gezamenlijke trauma te verwerken. Ik ben al niet echt een fan van Nederlands acteerwerk, en ook dit keer heb je toch het gevoel dat je een beetje naar een-dimensionale karakters zit te kijken. Iedereen reageert wel zo’n beetje als je verwacht en niemand springt er echt uit qua acteerprestatie. Misschien hoeft dat ook niet, want als wielerliefhebber is er maar één echte hoofdrolspeler. Die berg. En die is prachtig in beeld gebracht. Zowel de beklimming van de jeugdige helden als hun karakters van middelbare leeftijd zien af (hoewel de jonge fietsers helemaal niet lijken te zweten bij aankomst op de top). Bekende plekken als Bedoin, het bos en natuurlijk het Tommy Simpson monument komen allemaal in hun zonnige schoonheid voorbij, je krijgt direct zin om zelf te gaan klimmen!
Kabbelend
Het verhaal kabbelt mij iets te gelijkmatig voorbij zonder echt je ergens bij de keel te grijpen, alleen het meest dramatische moment komt (zeker als wielrenner) binnen. Ook leuk om te zien is de vriendschap tussen de vier mannen, vooral de herkenbare, dronken barbecue taferelen afgewisseld met serieuze gesprekken, zo herinner ik me die avonden ook. De grote inspiratiebron voor het boek (en dus ook de film) komt volgens mij ook nog even voorbij, één van de jonge hoofdrolspelers leest het boek “Zen, en de kunst van het motoronderhoud” op de camping aan de voet van de kale berg.
Hoewel Racefietsblog natuurlijk niet vaak filmrecensies schrijft vinden we dat we over deze specifieke film toch een oordeel mogen vellen. Heb je zelf de Ventoux ooit beklommen dan is de film een mooie ode aan de klim en de prachtige omgeving. Het verhaal wist mij niet echt te boeien, ondanks de prachtige beelden van een zwoegende Wilfried de Jong hebben we het vermoeden dat Ventoux als boek op een zuid Franse camping beter werkt.
