In april 2015 hebben we geschreven over de presentatie van het Baum Cycles Endurance Team en het is je wellicht al eerder opgevallen dat we vaker bij activiteiten van dit unieke team aanwezig zijn om daar verslag van te doen. Een week of twee na de presentatie en de fan-ride kreeg ik een telefoontje van Arjan Fidder (team-eigenaar). En waar ik dacht dat dit ging over mijn vergeten vest en jas tijdens het evenement, vroeg hij me of ik tijdens de 24 uur van Zolder onderdeel wilde uitmaken van het Baum Cycles Endurance Team. Een behoorlijke verrassing, maar ik hoefde er niet heel lang over na te denken. Natuurlijk!
In de week daarna kwamen steeds meer vragen naar boven. Een wedstrijd fietsen heb ik vaak genoeg gedaan, maar een wedstrijd in een team van vijf gedurende vierentwintig uur is toch wel even andere koek. Al mijn vragen werden beantwoord, echter waren er in de week voorafgaand toch wel de nodige momenten van gezonde spanning.
Voor het eerst op het circuit
Vrijdag 12 juni rond de klok van vier uur in de middag rijd ik het binnenterrein van het Circuit van Zolder op. Een hels kabaal van motoren en een lucht van vers verbrand rubber komt me tegemoet. In de mailing stond te lezen dat je met de auto zover mogelijk door moest rijden naar achter. Voorbij de paddocks waar op dat moment tal van campers, caravans, aanhangers en motoren stonden. Eenmaal op de grote parkeerplaats was het leeg. De auto geparkeerd en maar even een rondje lopen en de boel vast verkennen. Zonder oordoppen is dit overigens niet leuk. Het telefoneren werd ook even wat lastiger op dat moment, maar de rest van het team zal er met tien minuten zijn. Wanneer we elkaar tien minuten later treffen ontmoet ik ook een groot deel van de rest van het team. Een aantal nieuwe gezichten voor mij, maar ook een aantal bekende gezichten. Team Baum is als een van de eersten aanwezig op de parkeerplaats en zodoende kunnen we een mooi plekje uitzoeken. Dichtbij een stroompunt en ook water is om de hoek en vanaf het ‘kamp’ hebben we zicht op het circuit. Drie campers worden strategisch neergezet, zodat daartussen twee grote tenten kunnen worden opgezet. Met z’n allen even de handen uit de mouwen en ongeveer anderhalf uur later is het ‘kamp’ compleet. Een tent voor de mechaniekers, fietsen en overig materiaal en een tent voor het team, de crew en gasten. Nadat we in de avond nog wat hebben gegeten en daarna een drankje hebben gedaan zoeken de meesten rond een uur of elf een plekje in een van de campers voor de nachtrust.
Rustig wakker worden
De volgende ochtend stappen we goed uitgerust de camper uit en het voorspelde mooie weer is nog niet op de afspraak. Tijdens het ontbijt begint het zachtjes te druppelen en een uurtje later is het gestopt met zachtjes druppelen; het regent stevig. Om ons heen begint de parkeerplaats steeds meer op een camping te lijken, met dat verschil dat een groot deel van de mensen in de regen de tenten staat op te zetten. Overigens; hetgeen ik zie op de parkeerplaats is echt verbazingwekkend. Zo komt er een vrachtwagen voorbij, waarbij uit de trailer een complete inboedel wordt getoverd. Andere mensen die een hele huiskamer in een partytent bouwen en nog geen dertig meter van ‘Kamp Baum’ staat een Mobil-home waar Richie Porte jaloers op zou zijn. Onvoorstelbaar. Ook komen in de ochtend de laatste renners en crew-members van team Baum aan en zo zijn we rond 10:15 uur compleet. Onder het genot van een kop koffie wordt door Arjan het doel van het weekend verteld. Een sportief en gezellig weekend waarbij we uiteraard hopen mee te strijden om de podiumplekken. In eerste instantie met team 1, waarbij team 2 en team 3 kunnen ondersteunen en daarnaast voor het hoogst haalbare gaan.
Het team en de crew
Dit weekend rijden er drie teams van elk vijf renners. Per team is er constant een renner in de baan en vier renners hebben rust. Wanneer je alleen in een peloton koerst kan je natuurlijk niets beginnen. Doordat er drie teams meerijden, betekend dit dat er constant drie Baum-renners in de baan zijn. Op die manier kan je elkaar helpen en samenwerken. Nu het team en de crew compleet is, wordt me pas echt duidelijk wat er allemaal komt kijken bij een 24 uurs race.
– 15 renners
– 2 mechaniekers
– 2 masseuses
– 2 ploegleiders
– 3 verzorgers
Ook de aanhang die daarnaast nog mee is zet zich ook voor de volle 100% in voor het team. Daarnaast zijn er dus drie campers met daarop een indeling zodat renners zoveel mogelijk rust kunnen pakken zonder gestoord te worden.
Het echte werk; de proloog!
Om half 1 is het tijd voor de proloog. De regen heeft plaats gemaakt voor de zon en het circuit is al bijna opgedroogd. Van elk team rijdt er een renner de proloog. De zestig snelste renners kunnen hiermee een ‘le Mans’-start afdwingen. Zit je niet bij de eerste zestig ben je aangewezen op een rollende start in het peloton, echter wel op een minuut achterstand. Kortom, de proloog is er niet voor niets. De proloog bestaat uit een ronde over het circuit en alle drie renners van team Baum weten zich ruim bij de zestig snelsten te plaatsen. Dan is het om drie uur in de middag tijd voor de start. Zestig renners aan de ene kant, zestig ploegleiders met fiets aan de andere kant. Op het startschot rennen naar de overkant, fiets pakken en de 24 uur van Zolder is op gang. Alle renners hebben communicatie waarmee ze in verbinding staan met de ploegleider en elkaar. De afspraak is dat de renner van de volgende beurt stand-by zit in geval van pech. In dat geval kan er nl. zo snel mogelijk gewisseld worden om te voorkomen dat er te grote achterstand wordt opgelopen.
Baum meteen in de kopgroep
De race is nog maar net aan de gang en er ontstaat een kopgroep van negen man en team 1 en team 2 van Baum zijn present! Gerald (team 1) en Arjan (team 2) zitten in de kopgroep. Helaas krijgt de groep niet al te veel ruimte en op het moment dat het peloton deze groep terugpakt is er een groep van vijf renners die de sprong waagt. Zij krijgen wel de ruimte en daardoor mist team Baum de beslissende slag. Vanaf minuut een is het dus volop koers. Ondanks dat er in het peloton wel gekoerst wordt weet deze groep al binnen een uur een ronde goed te maken op het peloton. Door het hoge begintempo ontstaan er direct een paar grote groepen en daar tussen fietsen her en der plukjes met renners. Het eerste uur kijk ik vanuit het kamp naar de voorbij razende groepen en het duurt dan ook echt wel een uur voordat ik goed doorheb wie precies de concurrenten zijn, welke vijf teams al een ronde voorsprong hebben en welk peloton daadwerkelijk het eerste peloton is. Dan wordt me dus al vrij snel duidelijk dat die communicatie niet voor niets is. De eerste wissel is aanstaande na anderhalf uur en dat is voor mij het teken (als derde renner) dat ik me kan gaan omkleden zodat ik stand-by zit mocht de tweede renner pech krijgen. De fietsen van de komende drie renners zijn gereed gemaakt door de mechaniekers en de communicatie wordt aangesloten. Vanaf dat moment zit ik voor mijn gevoel al ‘in koers’ en de gezonde spanning begint nu toch zeker wel toe te nemen. Het is een graad of 25 en dus is goed drinken van groot belang. Het vele drinken in combinatie met de zenuwen heeft als gevolg dat ik in het laatste kwartier drie keer naar het toilet moet. Door de communicatie horen we dat er over drie ronden wordt gewisseld, dat is een minuutje of 17. Laatste keer naar het toilet, gelletje naar binnen en klaarstaan in de paddock.
Adrenaline
De paddock, of wisselzone, is afgezet met hekken, waarbinnen je klaar gaat staan. De renner die uit de baan komt moet afstappen voordat hij naar binnen mag, daar geeft hij een bidon met transponder door aan de volgende renner. Deze renner loopt naar buiten en kan pas buiten op de fiets stappen en zijn beurt starten. Doordat de transponder in een bidon zit, betekend dit dat je maar een bidonhouder kan gebruik voor drinken. Daarnaast kost het wisselen al gauw een seconde of 45 en dat terwijl het peloton gewoon doorrijdt. Team 3 had al in een eerder stadium gewisseld en dus stond ik samen met Patrick (team 1) in de wisselzone te wachten op onze ploeggenoten. Patrick ogenschijnlijk kalm en ondergetekende met een hartslag hoger dan een gemiddeld herstelrondje… Via de communicatie hoorden we dat de andere renners de pits in zijn gedoken. Een dertigtal seconden later stormt er een mannetje of tien de paddock binnen en worden de transponders overgegeven, snel naar buiten rennen en hup de fiets op. Omdat het peloton doorrijdt waren we aangewezen op achtervolgen. Vol goede moed en met een stoot adrenaline racen we de pitsstraat uit en met de wind in de rug gaat het direct richting de 55 kilometer per uur. Na mij komt Patrick op kop en wanneer we door willen wisselen blijven ze in ons wiel zitten. Team Baum is immers titelverdediger en de overige teams zijn niet van plan ons zomaar terug te rijden naar de voorste groep. We zullen het dus met z’n tweeën moeten oplossen. Zoals je mag verwachten van een circuit loopt dit rond, dan is de simpele conclusie dat je de wind niet constant in de rug hebt. We draaien met het circuit mee terug en we krijgen volle bak windkracht 4/5 in onze snufferd. Korte snelle aflossingen en de beklimming van de sacramentsheuvel zijn meteen te voelen in de benen. En dit is nog maar m’n eerste ronde… Na twee rondes volle achtervolging met z’n tweeën kunnen we de aansluiting maken met het peloton. Erg prettig zijn daarbij de aanmoedigingen en aanwijzingen via het oortje. Eenmaal in het peloton is het zaak zo snel mogelijk naar voren te komen zodat er niet ongemerkt een concurrent kan wegrijden. De concurrent die je ook te vriend moet houden. Patrick is gelukkig wat meer ervaren met het rijden van een 24 uurs race en zodoende heeft hij het voortouw genomen om afspraken te maken met de concurrent. Wanneer je nl. met je directe concurrenten kan afspreken dat je gezamenlijk kan wisselen, hoef je bij het begin van de volgende beurt niet alleen op het peloton te achtervolgen en daar hebben zij ook baat bij. Maar daarnaast hebben de ploegleiders uiteraard ook een bepaalde tactiek voor ogen en is het zaak om zoveel mogelijk te communiceren en dit op elkaar af te stemmen.
Niet om snel te vergeten
Ondanks dat we de aansluiting met de voorste groep gemaakt hebben blijft het tempo onverminderd hoog. Het glooiende circuit in combinatie met de wind begint na een uur toch wel zijn tol te eisen en ik voel bij elke beklimming van de sacramentsheuvel toch de pijn in de kuiten toenemen. Na de sacramentsheuvel staat de wind vol tegen en is het elke ronde een lang lint waarbij er geflirt wordt met het kantje. De bidon is inmiddels leeg en door m’n oortje hoor ik:’nog een ronde volle bak en dan wisselen’. Ik schuif wat plekken op en ga meedraaien op kop. Na een beurt of twee is er een change of plans; er kan nog niet gewisseld worden want de concurrenten doen dit ook nog niet. Shit; ik zit al redelijk stuk voor m’n gevoel en ik vraag me af hoe ik de laatste ronden ga volbrengen. Niet teveel bij nadenken, koersen! Tijdens het laatste deel van de eerste beurt veranderd er niets in samenstelling van de voorste groep, het tempo ligt zo hoog dat demarreren ook niet te doen is. Ik ben blij dat we na ruim een uur en drie kwartier te horen krijgen dat we kunnen wisselen. Dat betekend nog twee ronden afzien en overleven. De laatste bocht voor de pitstraat lijkt wel op een eindsprint en we vliegen in volle vaart tussen de vangrail door, rechtsaf door de bocht om, om vervolgens binnen een paar meter volledig stil te staan om af te stappen. Dit zorgt voor de nodige chaos en geduw wanneer mensen tegen elkaar aan stoten tijdens het inhalen en remmen. Het is zaak zoveel mogelijk vooraan te wisselen, zodat je ploeggenoot snel weg kan. Tijdens de wissel valt m’n bidon, maar gelukkig kan ik deze snel oppakken en doorgeven aan Johannes, die de volgende beurt op zich neemt. De eerste beurt, ik zal ‘m niet snel vergeten; 1 uur 53, met een gemiddelde van ruim 42,5 km/h en windkracht 4/5. 25 graden en na een uur al geen bidon meer. Terug bij het kamp wordt de fiets aangepakt en plof ik in een stoel om het eerste kwartier dom voor me uit te kunnen kijken.
Een half uurtje later ben ik redelijk bijgekomen, heb ik voldoende vocht naar binnen gewerkt en mag ik op de massage-tafel gaan liggen. Een uur heerlijk ontspannen, zowel geestelijk als lichamelijk. De dames zorgen voor de nodige humor maar weten je wreed uit je vrolijke humeur te halen wanneer ze je kuiten ‘los maken’. Neemt niet weg dat zowel de massage als de diepzinnige gesprekken erg ontspannen werken! Af en toe steek ik m’n hoofd omhoog om de koers nog een beetje te kunnen volgen, maar dat kost de nodige moeite. Na de massage is het tijd om rust te pakken. Het is rond de klok van half tien en van mij wordt verwacht dat ik rond middernacht weer op de fiets stap. Eerlijk gezegd zie ik dit nog totaal niet zitten en mijn lichaam is het daar op dit moment wel mee eens.
Racen in het donker
Om half elf zit ik weer stand-by, oortje in en we zijn weer in koers. De zenuwen zijn in verhouding met de eerste beurt vele malen minder, de onzekerheid is echter een stuk groter. Hoe overleef ik de volgende anderhalf uur in de groep. Daarnaast is het ook nog eens donker. Vanwege tactische wissels (die ik niet helemaal heb meegekregen) start ik dit keer niet samen met Patrick maar met Reinhard. Ruim op tijd staan we te wachten in de paddock tot de wissel komt, maar deze laat nog wel even op zich wachten. Stil staan rond twaalf uur in de nacht is niet direct heel warm en het tocht flink met een paar open deuren bij zo’n paddock. Een beetje verschuild tegen de muur wachten we tot we in ons oortje door krijgen dat we in actie moeten komen. Er komt een grote groep (voorste peloton) tegelijk de pits in en zowel Reinhard als ondergetekende hebben een goede wissel. Doordat de voorste groep in z’n geheel is gewisseld hoeven we niet in de achtervolging. Dat start toch net even wat prettiger als de eerste beurt, neemt niet weg dat het nog steeds in een rap tempo gaat. Het koersen in de nacht geeft een enorme kick, maar opletten is het wel. Elke renner heeft een lampje, voor en achter op zijn fiets. Ook het circuit is voorzien van schijnwerpers. Zoals afgesproken proberen we zoveel mogelijk voor in de groep te zitten om de concurrenten in de gaten te houden. Rustig meedraaien op kop en zeker niet leeg rijden is de opdracht. In het begin horen we af en toe nog een aanwijzing of aanmoediging via ons oortje maar na een half uurtje begin ik me toch af te vragen of ze niet in slaap zijn gesukkeld langs de baan?! Maar na een tijdje melden ze zich weer en weten we dat de situatie nog niet veel veranderd is. Doordat de opdracht is om geen concurrenten te laten rijden ben ik erg alert op wanneer er mensen voorbij komen in het peloton. Draaien ze mee of demarreren ze?! De schijnwerpers zorgen voor schaduw en doordat we daar in rap tempo langsfietsen heb ik een aantal keren het gevoel dat we worden ingehaald door renners. De derde keer trap ik er niet meer in, die inhaal manoeuvres van m’n eigen schaduw. Een aantal tempoversnellingen en een duel met m’n eigen schaduw zijn eigenlijk de enige spannende gebeurtenissen tijdens deze beurt. Neemt niet weg dat het tempo nog steeds rond de 41 km/h gemiddeld ligt, echter wel zonder wind. De onzekerheid over deze tweede beurt was achteraf niet nodig geweest, na een aantal rondjes zit je weer lekker in het ritme en was het tempo goed te volgen.
De daaropvolgende wissel verloopt zonder problemen en na een snelle douche is het tijd om de camper op te zoeken. Er vanuitgaande dat ik om zes uur in de ochtend weer paraat moet staan, zorg ik dat om kwart over vier de wekker zodat ik stand-by ben en nog even tijd heb voor een goed ontbijt. Dat betekend een kort nachtje. Wanneer ik om kwart over vier de camper uit stap voel ik alsof er een TGV over me heen is gereden. Behoorlijk brak en dat zonder alcohol. Eerst even toiletteren en dan een bak koffie om wakker te worden. Het is stil en rustig in de tenten. Het grootste deel van de crew slaapt, op een verzorger en een mechanieker na. Nadat ik de koffie op heb komt Arjan ook uit de camper en die vraagt zich af wat ik aan het doen ben. Nou… zorgen dat ik dadelijk stand by sta. Waarop hij mij verteld dat ik dan wel mooi op tijd ben. Blijkbaar hoef ik pas om half acht de fiets op, rekenfoutje! Dan maar weer snel de camper in en naar het plafond kijken; heerlijk die koffie in de ochtend. Om zes uur dan maar weer de wekker, opstaan en wederom een bak koffie. Inmiddels zijn er meer crewleden wakker en is er in elk geval weer wat aanspraak.
Driemaal is scheepsrecht
De mechanieker heeft de banden weer gecheckt en de lampjes van de fiets gehaald. Ik zit stand by en ook deze beurt zal ik samen met Reinhard gaan fietsen. Met wat meer vertrouwen dan beurt twee staan we klaar, al hoop ik stiekem dat er een strak tempo wordt gereden zonder al te veel demarrages en achtervolgen. De wissel is net als de voorgaande en met een grote groep rijden we de pitsstraat uit. Het tempo is goed bij te benen en doordat er net als in de nacht weinig wind is kunnen we in de wielen de benen af en toe even stil houden. Opvallend is wel dat ondanks de vermoeidheid en de twee eerdere beurten m’n lichaam verrassend goed functioneert. De eerste ronde is weer even opwarmen, maar daarna draait het voor m’n gevoel weer soepel. De rest van het peloton zal uiteraard ook de vermoeidheid in de benen voelen en ik merk dat ik gedurende deze beurt gemakkelijk meedraai en op de beklimming van de sacramentsheuvel heel makkelijk opschuif. Dat geeft de burger moed! Het tweede gedeelte van deze beurt wordt het tempo wat opgevoerd en verschillende uitvalspogingen worden gedaan door de concurrenten. Ik kan een aantal keren goed mee tijdens een aanval om vervolgens de benen stil te houden. Er komt geen groepje weg. Via het oortje krijgen we door om het tempo strak te houden en met een man of zes wordt er lekker doorgedraaid. Niet overdreven hard, maar hard genoeg om ervoor te zorgen dat er niet gedemarreerd wordt. In de laatste ronde voor de wissel sprinten we van voor in het peloton weer de pitsstraat in en komen we als derde en vijfde de paddocks in om snel door te wisselen. Wederom een goede aflossing en een goede beurt gereden. Terug bij het kamp zijn alle crew-leden wakker en liggen er enkel nog renners te slapen die in de nacht hebben gekoerst. Na een verfrissende douche mag ik weer plaatsnemen op de massagetafel en dan is het voor mij gedaan. Mijn beurten zitten er op. Totaal kom ik op ruim 200 kilometer binnen vijf uur tijd en met een tevreden gevoel kijk terug op mijn beurten. Maar de race is nog niet voorbij! Deze duurt nog tot drie uur in de middag.
Spannend!
Tijdens de laatste uurtjes is de spanning om te snijden. Van de oorspronkelijke vijf koplopers met een ronde voorsprong, zijn er inmiddels drie teruggezakt en dat betekend dat iedereen in het peloton nog meestrijd voor een derde plek. Team 2 heeft zich een aantal keren bewust laten afzakken om team 1 bij te kunnen staan, maar ondanks dat rijden zij rond op plek vijftien in het algemeen klassement en op plek drie in het nevenklassement. Tijdens de laatste beurt zit de gehele crew langs de baan. Behalve de mechanieker, deze blijft bij de tent zodat de fietsen niet onbeheerd achterblijven. De spanning is voelbaar en de laatste ronden schreeuwen we de mannen naar voren. Het laatste kwartier zoeken we een plek bij start/finish en doen we een schietgebedje voor Tino, de sprinter van de ploeg. In de laatste ronde komt Leon van Bon als eerste uit de bocht met Tino in z’n wiel. Met een schitterende sprint weet Tino het hele peloton met minimaal twee fietslengtes achter zich te laten. Schitterend, wat een sprint en wat een opluchting. Team 1 heeft zojuist plek drie behaald en ook team 2 staat op plek drie in het nevenklassement. Alle crewleden en renners feliciteren elkaar met de behaalde resultaten en niet lang na de finish wacht de prijsuitreiking.
Geweldige ervaring
Vooraf wist ik niet goed wat ik moest verwachten en was het voor mij een groot vraagteken of ik zo’n 24 uurs race wel aan zou kunnen. Gezonde spanning en zenuwen waren dan ook meer dan aanwezig. Het Baum Cycles Endurance team is een geweldig stel mensen bij elkaar en ondanks dat zij al langer met elkaar optrekken wordt je meteen opgenomen in de groep. Een super gezellige sfeer waarbij er een hoop wordt gelachen, maar waarbij iedereen met de neus dezelfde kant op staat. Iedereen weet waar het om draait en daar wordt met man en macht aan gewerkt. Het gehele team is door Arjan op een zeer professionele manier op gezet en dat zie je terug in de benadering van een wedstrijd. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Daar zorgen niet alleen de renners voor, maar het aandeel van mechaniekers, verzorgers, masseuses en ploegleiders is daarin minstens net zo belangrijk. Kijkend naar mijn eigen prestaties kan ik tevreden terugkijken en heb ik mezelf positief verrast. Het koersen op een Baum was overigens een zeer aangename bijkomstigheid en hetgeen Cyril al eerder schreef over de Baum Ristretto valt niets op aan te merken; wat een strakke fiets! De hele happening van een 24 uurs race is geweldig en mocht je binnenkort een keer de kans hebben ga dan zeker een kijkje nemen of wellicht kan je zelf een team inschrijven. Tuurlijk is het een wedstrijd, maar de sfeer over het hele evenement is gemoedelijk en vriendelijk.
Via deze weg wil ik Arjan en het Baum Cycles Endurance team nogmaals enorm bedanken voor de gastvrijheid, de gezelligheid, de goede zorgen en bovenal een geweldig weekend! En ondanks het afzien en een lichaam dat de eerste drie dagen na het evenement niet meewerkt, houd ik me van harte aanbevolen voor een weekend als deze!
