Yes, afgelopen weekend was het zover! De enige World Tour klassieker die ons fietsland kent, de Amstel Gold Race, stond op het programma. Ik (Joost) was het hele weekend in Limburg en fietste op zaterdag de toertocht van de Amstel Gold Race, om die dan eindelijk van mijn bucketlist te kunnen strepen.
Qua afstanden heb je de keuze om 65, 100, 125, 150, 200 of 240 kilometer te fietsen, maar voor mij persoonlijk is er maar één afstand die telt. Dat is natuurlijk de 240 kilometer, met elk denkbaar klimmetje in Zuid-Limburg in het parcours. Deze afstand heeft een kleine 3.000 hoogtemeters en vrijwel alle bekende klimmetjes in Limburg kom je onderweg tegen. Van de Camerig, Fromberg en Keutenberg naar de Geulhemmerberg, Kruisberg en Eyserbosweg. En nog veel meer…
Druk, maar goed georganiseerd
Het was druk tijdens de toertocht, dat kan ik wel stellen. Bij de start om 06:30 stond er al een paar honderd man te wachten, en gedurende de dag werd het drukker en drukker op het parcours. Maar dat het event goed georganiseerd was, merkte je bijvoorbeeld bij het ophalen van je startbewijs, en tijdens de tussenstops. Ondanks de vele mensen stond je niet lang in de rij, en bij de tussenstops was je nooit langer dan een paar minuten bezig om je bidons te vullen en wat te eten te pakken. Bij elke tussenstop was er gratis sportdrank en sportvoeding van Amacx, en ook bananen, koekjes en snoep waren er in overmaat aanwezig. Goed geregeld!
Onderweg verspreiden de deelnemers zich natuurlijk over het parcours, maar toch bleef het met name op de klimmetjes behoorlijk druk. Op veel kruispunten stonden verkeersregelaars om alles in goede banen te leiden, maar uiteindelijk ben je op de openbare weg aan het fietsen en soms kreeg ik wel de indruk dat niet iedere deelnemer zich daar bewust van was. In afdalingen werd ik geregeld op gevaarlijke, onoverzichtelijke punten ingehaald, en deelnemers pakten regelmatig de verkeerde weghelft mee. Wat mij betreft het risico niet waard, want als je een hoger gemiddelde wil moet je maar wat harder de klimmetjes oprijden.
Onderweg fiets je natuurlijk door het prachtige Zuid-Limburgse landschap, waar de klimmetjes elkaar snel opvolgen. Geen meter is vlak en op veel plekken kijk je prachtig weg over het heuvelachtige landschap. De route is prachtig, en gelukkig heb ik daar de hele dag van kunnen genieten. De route staat goed uitgepijld, en voor als je wat minder bekend bent met de klimmetjes staat er bij de start van elke klim een bord met daarop de lengte en het gemiddelde en maximale stijgingspercentage.
Op de 240 kilometer afstand waren er maar liefst zes tussenstops, waar je dus je bidons bij kon vullen en wat te eten kon pakken. Ook waren er voldoende toiletten, EHBO-posten en serviceposten van Shimano voor eventuele reparaties aan je fiets. Alle stops waren ruim opgezet en er heerste een gezellige vibe. En gelukkig scheen de zon lekker en was het ruim 20 graden, want dat doet je toch goed op zo’n lange dag op de racefiets.
De finish is dezelfde als die van de profs, in Vilt. Als laatste gaat de toertocht de Cauberg op, die net als op de wedstrijddag gezellig vol staat met mensen die je enthousiast aanmoedigen. Dat zie je overigens op meer klimmetjes, en zeker in de finale geeft dat toch de nodige motivatie. Op bepaalde klimmen stond er zelfs vanuit de organisatie een DJ te draaien met motiverende plaatjes. Toch wel lekker, want tijdens de laatste klimmetjes voelen de benen niet heel fris meer aan.
Een voldaan gevoel
En als je dan eenmaal de finish over bent, dan heb je natuurlijk een voldaan gevoel. Het voelde meer dan ik verwacht had als een echte prestatie, en dat gevoel krijg je ook wel van de organisatie. Een medaille, een Amstel biertje en een waar festivalterrein met gezellige muziek om de dag nog eens uitgebreid na te bespreken. Want uiteindelijk is 240 kilometer fietsen met ook nog eens 2.822 hoogtemeters een prestatie waar je trots op kunt zijn.
Die gezellige sfeer is er overigens in heel Valkenburg, tijdens het hele weekend. Mede door het lekkere weer zaten de terrassen vol, waren de mensen vriendelijk en voelt het een beetje aan als één grote familie, omdat veel mensen er dit weekend zijn voor hetzelfde; de Amstel Gold Race. Tip: reserveer van te voren een restaurant als je uit eten gaat, want veel plekken zitten vol. Zeker als je met een grotere groep op pad bent.
Waar fiets ik op tijdens de Amstel Gold Race door de Limburgse heuvels: een Canyon Endurace
Van Canyon kreeg ik een fijne comfortabele racer te leen, die goed tot zijn recht kwam in de Limburgse heuvels. Eerder testte ik al eens het topmodel van dit model, de Canyon Endurace CFR, en nu was ik op pad met een meer betaalbare variant, de Endurace CF SLX 7 Di2. Afgemonteerd met een Shimano 105 R7100 Di2 groepset en carbon DT Swiss ERC 1600 wielen (€ 4.549,-).
Deze racer weegt zo’n 8 kilo, niet de allerlichtste voor de klimmetjes, maar door de stijfheid van het frame merkte ik bergop dat de fiets toch echt vooruit wil. Staand op de pedalen danst de Endurace mee, en op deze afstand zorgde onder andere de mee-verende zadelpen voor een hoop comfort voor mijn onderrug.
Omdat je in Limburg nogal vaak aan het schakelen bent, is een elektronische groepset echt een pré. De Shimano 105 R7100 Di2 groepset heeft 24 versnellingen, en met een 11-34 cassette en een 34-tands binnenblad kwam ik alle heuvels comfortabel op.
Wat verder opviel zijn de lekker brede banden, van maar liefst 30 millimeter. Hierdoor fietste ik met een relatief lage bandenspanning (ca. 4.5-5.0 bar) en dat zorgt voor veel extra comfort. Ook in afdalingen geven bredere banden een prettig en veilig gevoel. Deze uitvoering heeft de kleur Desert Grey, maar het heeft iets weg van een champagnekleur. Fijne en mooie racer dus.
De profs rijden op zondag
Op de zondag hebben we ook nog even de race bij de dames en heren gekeken, want dat kan natuurlijk niet ontbreken. We stonden bovenop de Cauberg waar zowel de dames als heren meerdere keren langskwamen. Verder konden we de koers volgen op een groot scherm en was er een cateraar voor een hapje en een drankje. Een gezellig sfeertje en een spannende koers, en dat maakte een mooi weekend helemaal compleet.
De grote vraag die bij mij voorafgaand aan het weekend door mijn hoofd speelde, was of het wel de moeite waard zou zijn om de georganiseerde toertocht te rijden, terwijl je de rest van het jaar ook gratis door de Limburgse heuvels kan fietsen. Al met al vind ik zeker dat je het event eens meegemaakt moet hebben, want het hele sfeertje én de strakke organisatie is echt geweldig. Maar vergeet ook vooral niet zelf de Limburgse heuvels te ontdekken, want er zijn nog 364 andere dagen in een jaar.
