Gravel-events lijken momenteel uit de grond te ploppen als verse champignons. Het is een populaire, nieuwe tak van fietsen die snel steeds meer fans wint. Het is de combinatie van romantiek, avontuur en eerlijk gezegd het buitenspeel-gevoel dat volgens mij aan de basis van de groeiende populariteit staat. Dirty Boar is geen nieuw event, sterker nog, zij zijn al toe aan de derde editie, hoog tijd om zelf een keer mee te rijden en de sfeer te proeven.
Wilde zwijnen
De Dirty Boar is vernoemd naar de wilde zwijnen die de bossen van de Waalse Ardennen bevolken. Het is dan ook niet vreemd dat de start van het eendaags event plaatsvindt in de buurt van de Signal de Botrange, het hoogste punt van België. Naast de versie die ik rijd, wordt er eerder in het jaar een weekend-editie georganiseerd waarbij er ook gekampeerd wordt. De najaars-editie belooft een flinke kluif te worden: bijna 170 kilometer door de Ardennen en Eifel waarbij 2500 meter geklommen wordt waarvan het grootste deel uiteraard over gravelwegen en bospaden. In totaal is zo’n 80% van de route onverhard.
Helaas mis ik de gezamenlijk start om 07:00 net en begint het groepje waar ik in meerijd aan een soort van inhaalrace. Het weer bij de start is op en top Ardennen. Mist, regen en alle behalve een tropische temperatuur maken dat iedereen toch nog even dat regenjasje aantrekt en de kraag nog even omhoog klapt. Binnen no time is mijn fietsbril (op sterkte) ontzettend beslagen en de eerste 10 kilometer rijd ik in een soort van persoonlijke mist wolk. Het begin van de tocht belooft wel al direct veel. Vrijwel direct na de start op het ‘festival’ terrein draaien we het eerste singeltrack pad op en zit iedereen binnen no time onder de Ardense modder. Er volgens prachtige gravelstroken waar je flink gas kan geven door de uitgestrekte bossen terwijl het langzaam iets lichter wordt.
Adrenaline
In het begin van zo’n lange rit zit ik altijd lekker vol met energie en adrenaline en probeer dan ook flink door te trappen. Al vrij snel begint mijn groepje mensen in te halen, maar ik zie ook verdacht veel mensen met panne langs de route staan. De scherpe stenen en natte omstandigheden maken dat vooral de banden het flink te verduren krijgen. Ik heb de dag voor de tocht een set verse Panaracer Gravel Kings SK gemonteerd en ben benieuwd hoe ze het gaan uithouden. Op weg naar de eerste tussenstop in Duitsland brengt de route me over veel gravelstroken die ik nog niet eerder heb gereden. Het geheel is een goeie mix van bredere 4×4 boswegen en singletracks afgewisseld met stukken asfalt waar je even kan bijkomen. Wat opvalt is hoe rustig het op de route is en dat op bijna elke oversteek plek een vrijwilliger staat die de boel veilig laat verlopen. Dat klinkt misschien logisch maar de Dirty Boar is geen mega-event. Er worden maar een paar honderd tickets verkocht dus dan is het fijn dat de organisatie de veiligheid voorop zet. Want hoewel het officieel geen race is, wordt er toch lekker doorgereden.
Beetje basic
De eerste stop komt na een kilometer of zestig in zicht. Iedereen voelt zich nog best fris, de regen is gestopt en heel voorzichtig komt de zon af en toe zelfs door. Minpuntje vind ik persoonlijk het aanbod op de tussenstops. Ik snak naar onvindbare koffie en wordt niet heel enthousiast van voorverpakte koeken en stroopfwafels. Het is allemaal een beetje basic, maar goed, we komen om vies te worden, dus door! Het tweede deel voert voornamelijk door de Eifel en hier herken ik iets vaker een plek, maar daar tussen wordt ik verrast door prachtige bospaden die ik nog niet eerder gereden heb. Er zitten nu ook iets vaker asfalt klimmetjes tussen, maar zelfs daar is er vrijwel geen verkeer te bespeuren, en dat is op sommige wegen in dit gebied zeker in het weekend wel eens anders.
De tweede stop ligt aan de top van een heerlijk uitdagende gravel klim die steeds uitdagender worden. De kilometers beginnen te tellen nu. De organisatie heeft duidelijk het beste tot het laatst bewaard. Zo moet ik in de laatste 45 kilometer nog bijna 800 meter gaan klimmen, en dat terwijl de benen toch wat stroever beginnen te voelen. 120 kilometer offroad is toch echt anders dan dezelfde afstand over asfalt. Het continue gehobbel en meer geconcentreerd rijden kost gewoon meer energie, en het weer is daarnaast ook nog eens heerlijk wisselvallig. Het ene moment komt het met bakken naar beneden terwijl ik vijf minuten later een klim op zweet. Wat ook opvalt is dat er nog relatief vlak voor het einde een derde eetstop bedacht is. Het leek me wat overbodig maar ik ben maar wat blij met de budget pasta die in recordtempo verdwijnt. Want hoewel de finish in zicht is, wordt de route alleen maar uitdagender.
Finale
Deels door de regen die eerder op de dag viel waardoor flink wat paden in een glibberige smurriestroom veranderd zijn, deels door het weer dat omslaat zodra we op de vlaktes van Hautes Fagnes aankomen, maar vooral door de uitdagende route is de Dirty Boar zwaarder dan ik had verwacht. Het eerste deel van de ‘finale’ klimmen we via die typisch oneindig lijkende Ardense gravelstroken naar het hoogste punt van de route. De wind, de natte sokken, de piepende kettingen, alles maakt het zwaar. Er worden steeds minder geintjes gemaakt in de groep en iedereen snakt naar bier. Maar de routebouwers hebben zoals gezegd het beste tot het laatst bewaard. De ongeveer 15 kilometer tot aan de streep zijn echt betoverend mooi. Om te beginnen volgen we het stroompje dat Ruisseau de Bayehon heet en zich door een soort van mini vallei wurmt. Het is een populaire wandel en MTB route want ik moet meerdere keren het stroompje kruisen. Op het moment dat mijn Wahoo aangeeft dat ik er toch echt bijna ben, knalt het pad nog even heerlijk recht omhoog, tik ik de 20% aan en rijden we over flanken van een heuse ski piste omhoog. Alles piept en kraakt nu, inclusief mijn knieën. Eindelijk zien we de streep en de zwijnenkop aan de houten wand waar je je naam op mag schrijven nadat je gefinished bent. Wat een voldoening, de route en vooral de opbouw ervan is echt top. Een heerlijk glas triple en heuse Tom Ritchey patat maken dat we ons snel weer een beetje mens voelen in plaats van wild zwijn.
Meer info via Dirty Boar en de foto’s van mijzelf aan de start zijn gemaakt door Ewout Meijer
