Iedereen met een beetje wielerhart kent ondertussen Eroica wel. De serie tochten voor klassieke stalen racefietsen die zijn oorsprong in Gaiole in Chianti, Italië kent. Het begint bescheiden als Giancarlo Brocci en wat maten 20 jaar geleden hun ouwe fietsen en koerstruien uit de mottenballen halen en een tochtje door de Toscaanse heuvels rijden. Sindsdien groeide L’eroica uit tot een wereldwijd wielerfenomeen. Nieuw dit jaar: Eroica Nova, een tocht waar het staal wordt ingeruild voor carbon. Of dit een waardige toevoeging is moet nog blijken. Aangezien ik dankzij mijn fietsreis toevallig precies op tijd in Tokio ben voor de Japanse versie van de klassieke L’eroica, sluit ik op uitnodiging van Brooks aan bij dit heroïsche event.
Saké
Eroica Japan wordt dit jaar voor de vijfde keer georganiseerd en ik word van tevoren al gewaarschuwd dat de schaal wat van een wat andere orde is dan het orgineel in Gaiole in Chianti die ik twee jaar geleden mocht rijden. Na twee uur treinen en een stukje fietsen kom ik aan in Iyashinosato, waar de rit start en ik moet inderdaad oppassen dat ik er niet voorbij rijd. Want waar Gaiole uit zijn voegen barst met zo’n 5000 deelnemers, daar trekt Eroica Japan een bescheiden 300 deelnemers. Natuurlijk is het traditionele diner (Cena Eroica) op de avond voorafgaand aan de tocht een gezellige bedoening, waar naast de Chianti wijn ook een vat saké leeggedronken moet worden. Kanpai!
Oerdegelijk
En hoewel de schaal nogal verschilt, is de sfeer heel erg vergelijkbaar. De Japanse organisatie neemt het iets minder nauw met de strenge regels (buiscommandeurs, geen klikpedalen, remkabels boven het stuur en natuurlijk een stalen frame), de deelnemers zijn stuk voor stuk liefhebbers van de gloriedagen van weleer. Ook hier dus prachtige outfits, compleet gerestaureerde klassiekers en oerdegelijke (en behoorlijk zware) voorloorlogse singlespeed brikken. Wat opvalt zijn de Japanse merken die je tijdens een Europese l’eroica bijna niet ziet. Naast de onvermijdelijke Miyata, zijn er ook prachtige fietsen van merken als Toei, Everest, Nagasawa en 3Rensho te bewonderen.
Shinto checkpoint
Na een technische check is het tijd voor de rit van 100 kilometer onder de rook van het symbool van Japan: Fuji. Helaas blijkt de belofte van de burgemeester van Iyashinosato niet uit te komen. De beroemde berg hult zich in wolken en als een heuse striptease worden we geplaagd als de wolken heel even lijken te breken en we twee minuten een miniem stukje besneeuwde berg te zien krijgen. Het mag gelukkig mijn plezier niet bederven. De rit is afwisselend met stukken gravel en een paar stroken modderige bospaden, voor Japanse begrippen al heel avontuurlijk. Helaas zijn er ook stukken van de route waar het, aangezien veel inwoners van Tokio in het weekend ook Fuji willen zien, behoorlijk druk is met zondagrijders. Voordeel is dan weer dat het verkeer in Japan heerlijk rustig is en iedereen ons voldoende ruimte geeft. Net zoals bij de oorspronkelijke versie in Italië zijn ook hier de locaties voor de checkpoints met zorg gekozen. Aan de rand van één van de vijf meren, bovenop een heuvel bij een uitzichtpunt of bij een Shinto tempel. De bescheiden schaal heeft ook meer voordelen: ik kom bijna elke deelnemer die lange route rijdt meerdere keren tegen die dag. Ook Giancarlo Brocci is van de partij en ik rijd dus zo nu en dan samen met de vader van de Eroica, die toegeeft dat ‘ie niet had verwacht dat hij ooit in Japan zijn eigen retrorit zou rijden.
Lokale oma’s
Naast de goede sfeer is ook het eten goed verzorgd. Lokale oma’s staan vol enthousiasme te koken voor de hongerige fietsers. Geen pasta en worst, maar rijst en octopus staan op het menu en er is maar weinig aandoenlijker dan zo’n Japanse moeke die tot mijn navel reikt en me ‘Allivedecci’ naroept als ik weer verder fiets. Er zijn natuurlijk ook klimmetjes opgenomen in de rit, maar met zo’n 950 klimmeters totaal is het allemaal goed te doen. En dat is misschien één van de weinige kritiekpunten die ik heb. De 100 kilometer is de langste route maar voor een getrainde wielrenner niet echt een heroïsche uitdaging waar je lekker op stuk gaat. Het zou mooi zijn als de organisatie voor de echte helden ook een 175 of 200 kilometer route zou uitpijlen.
Eroica wereldwijd
Dat Eroica een wereldwijd merk aan het worden is, heeft zo zijn voor- en nadelen. Als je een beetje zuur wil doen dan kun je zeggen dat er door de sponsors wel veel aan opgehangen wordt. Zowel Brooks, Bianchi, Continental als SMS Santini hebben allemaal Eroica gerelateerde producten in hun assortiment. Wat ik echter mooi vind aan de huidige opzet is dat retroliefhebbers van over de hele wereld aan een evenement kunnen deelnemen dat écht goed in elkaar steekt en waar je zeker weet dat je gelijkgestemden gaat ontmoeten. Er ontstaan nieuwe vriendschappen en het is mooi om te zien hoe de liefde voor de ‘oude’ techniek gedeeld wordt en op deze manier ook in leven gehouden blijft worden. Mooi voorbeeld hiervan zijn de twee jongere Duitse enthousiastelingen die helemaal vanuit München naar Japan zijn gereisd om deze l’Eroica te rijden. Zij genieten zichtbaar van de aandacht voor hun Masi’s, maar nemen ook alle tijd om de fietsen van andere deelnemers te bestuderen en te fotograferen.
Bezweet en bemodderd
Natuurlijk kun je tegenwoordig ook in Nederland een l’Eroica rijden, maar het blijft heel bijzonder om dit in het buitenland te doen. Of Eroica Japan de versie voor jou is ligt er een beetje aan wat voor soort uitdaging je zoekt en je budget natuurlijk. Wil je echt stuk gaan en bezweet en bemodderd aankomen, dan is deze versie misschien net iets te beschaafd voor je, maar wil je Japan op een unieke manier beleven dan is het zeker de moeite waard om de datum voor volgend jaar in de gaten te houden. Check Eroica.cc welke andere events er vandaag de dag nog meer georganiseerd worden.
