Tijdens de Eroica vergeet je soms even waarvoor je bent gekomen. Ben je hier als toeschouwer of deelnemer? De scheidslijn tussen deelnemer en toeschouwer lijkt namelijk te vervagen. Het evenement, waar een peloton wielerenthousiastelingen zich uitdost in retro wielerkleding, is naast een toertocht ook een rijdende attractie. Het is zien en gezien worden, foto’s maken en op de foto worden gezet.
Enkele maanden geleden kwam er een uitnodiging van Brooks, om mee te doen aan de eerste Eroica in Nederland. De organisatie wil vervlogen tijden doen herleven door over oude onverharde paden te rijden op fietsen gebouwd voor 1987. De Eroica Limburg is de nieuwe toevoeging aan hun ritten in onder andere Californië, Spanje, Groot-Brittannië en natuurlijk Toscane, waar het allemaal begon. Vorig jaar reed Cyril in Toscane, dit jaar was het mijn beurt in Limburg.
De uitnodiging voor het event deed mij afvragen of ik wel in staat was om mijzelf in die tijd te kunnen inleven. Met mijn geboortejaar van 1990, ben ik namelijk minimaal 3 jaar jonger dan de meeste fietsen die worden toegelaten op het evenement. Natuurlijk ken ik de heroïsche verhalen van renners die enorme afstanden aflegden met zware fietsen over slechte paden. De prachtige zwart-wit foto’s die deze gebeurtenissen hebben vastgelegd, bekijk ik graag en met bewondering. Maar toch, nooit heb ik de spanning gevoeld van een duel tussen de renners van toen of ze aangemoedigd langs de kant. Dit in tegenstelling tot het huidige peloton. De spanning terughalen van een duel tussen Cancellara en Boonen, gaat voor mij makkelijker dan mij inleven in een duel tussen Anquetil en Poulidor. De vraag of ik mij kon inleven in oude tijden zou mij deze zondag bezighouden.
De zaterdag voor Eroica
Als onderdeel van de uitnodiging van Brooks mocht er op de zaterdag voor de Eroica een proefrit worden gemaakt op de vernieuwde Brooks C13. De focus van Brooks op hun eigen erfgoed sluit goed aan bij het Eroica evenement. Maar op de zaterdag voor de eigenlijke rit reden we op een moderne toevoeging aan het gamma van Brooks, namelijk de C13. Dit zadel is vernieuwd, maar was al onderdeel van de aangeboden producten en werd ook al eerder door ons getest. Veel is er niet veranderd, zo is het strakke zwart sobere uiterlijk behouden. Belangrijkste verandering is het aantal varianten. Het zadel zal beschikbaar zijn in drie breedtes (132mm, 145mm en 158mm) en er is de keuze uit een cut-out of niet. Hiermee wil Brooks beter inspelen op verschillende breedtes van de zitbotten, maar ook op het geslacht en de flexibiliteit van de berijder. Nu zal het zadel door het toevoegen van varianten voor een breder publiek geschikt zijn. Op komende Eurobike worden de zadels gepresenteerd.
Dag van de beleving
Al bij de start is de sfeer goed te proeven. De omroeper die zich net als de deelnemers heeft uitgedost in retro kleding, zorgt voor de sfeer op het niet al te drukke startplein. Luciano geniet de meeste aandacht. De 74 jaar oude deelnemer is het uithangbord voor de Eroica en heeft alle edities meegereden. Luciano vertoont niet alleen show, maar komt met zijn 70+ leeftijd alle heuvels nog goed op. Om het nog indrukwekkender te maken doet hij het met maar één versnelling. Als het startplein langzaamaan vol stroomt met meer deelnemers, komen de oude tijden steeds meer tot leven. Het plein aan de oude poort van Valkenburg is een ideale startplek, omdat moderne invloeden voor heel even worden afgesloten. Als bijna iedereen elkaar op de foto heeft gezet, wordt het tijd om te starten.
De Limburgse heuvels waar in het begin wat lacherig over werd gedaan door de buitenlandse fietsers dwingen gelijk respect af. Na een korte doorsteek door de grotten van Valkenburg, wordt er gelijk begonnen aan de Cauberg. Het beperkt aantal versnellingen op de oude fietsen, zorgen ervoor dat de Cauberg en de andere heuvels ware uitdagingen worden. Heerlijk eigenlijk! Fietsen wordt op zo’n moment simpel en overzichtelijk. Nadenken over cadans of energie besparen is er niet meer bij. Het is staan, hijgen en kracht blijven zetten net zolang totdat je boven bent. Het bedwingen van de heuvels maakt duidelijk dat de Eroica niet alleen maar feest is, waar presentatie belangrijker zou zijn dan prestatie. De onverharde paden, die door de regen van de voorgaande dagen wat modderig zijn geworden, vergen ook concentratie en kracht. De Limburgse onverharde paden leveren discussies op onder deelnemers van andere Eroica’s. Voor de een was het zwaarder, de ander vond ze makkelijker. Voor iedereen was het wel duidelijk dat de Limburgse paden smaller zijn dan in andere Eroica’s.
Zelf had ik wat minder geluk met de onverharde paden. Al op de tweede onverharde strook kreeg ik een snee in mijn buitenband door langs een steen te rijden. Om mijzelf op te peppen dacht ik maar terug aan Eugène Christophe, die in de Tour van 1913 verlaten rondliep met een gebroken frame. Het dramatiseren van mijn eigen pech, had een positief effect op de inleving van oude tijden. Een stukje rubber van een mededeelnemer en voorzichtig fietsen, heeft mij uiteindelijk weten te brengen tot aan de eerste post. Hier werd door de technische dienst van Continental een stuk buitenband achter de scheur geplaatst. Deze reparatie heeft het tot het eind van de tocht gehouden, zelfs in de onverharde afdalingen. Overigens was ik niet de enige met pech. Talloze banden raakten lek op de onverharde paden, sommige verloren zelfs een remblokje.
Tijdens het repareren van mijn band op de post, had ik de tijd om rond te kijken. De sfeer op het landgoed Altembrouck, waar de deelnemers werden ontvangen, past goed bij de Eroica. Zo werd er bijvoorbeeld muziek met een trekharmonica gemaakt. Het meezingen van de deelnemers zorgde voor een gezellige sfeer. De aangeboden broodjes kaas en aspergesoep waren erg Nederlands, maar voor veel fietsers toch wat karig. Van een ruime bevoorrading van etenswaar met suikers, zoals op andere toertochten vaak het geval is, was geen sprake. De kwaliteit van het eten was goed, maar voor fietsers was de keuze beperkt. Voor het overige was op de organisatie weinig aan te merken. Op veel punten waren er verkeersregelaars die zorgden voor het veilig oversteken. Fijn om te merken dat de organisatie niet alleen heeft gefocust op sfeer, maar ook op veiligheid.
De pech deed mij al even terug denken aan oude tijden, maar er waren meerdere momenten verspreid over de dag. De binnendoor wegen, waardoor een clash met moderne wielrenners of auto’s uitbleef was een belangrijke factor. Maar het enthousiasme en de aandacht waarmee veel deelnemers zich hebben voorbereid, maakte meer indruk. Omringd door deelnemers met kleurrijke fietsen voelde ik mij een ogenblik onderdeel van een oud peloton. Even doet een deelnemer die met de handen onder in de beugel naar boven klimt denken aan Merckx. Wanneer je ziet dat oud renners als Jan Janssen en Leo van Vliet meedoen, wordt de beleving van het oude peloton voor heel even bijna echt. Finishend op het evenemententerrein blijf je nog even in de waan. Op het evenement word je omringd door kraampjes met oude fietsen of onderdelen, retro muziek en vermoeide deelnemers die nog steeds met trots hun retro wielershirt laten zien. De sfeer op het evenemententerrein en onderweg is gemoedelijk. Niet het breken van records staat voorop, maar juist het plezier. Dit in combinatie met de unieke aankleding maakt de Eroica een mooie toevoeging aan alle toertochten die er al zijn in Limburg.
Zodra je het evenementen terrein afrijdt en moet laveren door een file van auto’s, denk je al weemoedig terug aan de beleving van het oude peloton gevormd door de simpelheid van het afzien en de uitdaging van de onverharde paden. Diezelfde avond ben ik al op het internet aan het speuren voor een retro fiets, zodat ik vaker de oude tijden kan beleven.
