De winnaar van 2003 is er heel stellig in: Milaan – San Remo is eigenlijk maar 65 kilometer lang, en geen 289. Paolo Bettini won op de via Roma na een pracht demonstratie van team work. Het was één van de eerste grote overwinningen van het illustere Quick Step team. Vandaag begeleidt de oud prof-renner die ook nog eens 2 keer wereldkampioen op de weg was ons van Alassio naar de finish in San Remo.
Respect
Net zoals bij veel klassiekers zijn er stukken weg die iedere wielerliefhebber herkent, zelfs al ben je er nog nooit geweest. De muur van Geraardsbergen, het bos van Wallers-Arenberg, het kerkje op de Ghisello en ook de aanloop van de Cipressa en Poggio van La Primavera zijn stuk voor stuk bekende onderdelen van even legendarische wedstrijden. Het is dan ook een bijzondere ervaring om ze zelf te rijden, te ervaren. Het maakt vaak het respect voor de profs nog groter. Je begrijpt opeens hoeveel je moet geven om zo hard over die stukken te fietsen, terwijl het er op TV allemaal zo soepel en makkelijk uitziet.
Voordat je bij laatste twee heuvels aankomt (klim is er echt een te groot woord voor) volg je de SS1 langs de kust, een niet echt aantrekkelijke weg waar wij helaas nog niet het voordeel hebben dat de profs hebben. Het verkeer is heerlijk Italiaans chaotisch, maar ons groepje komt veilig over de Capo Mele, Servo en Bertha. Wij hebben er op onze Merida Reacto’s weinig moeite mee, maar we halen een stel helden en heldinnen in die op oude stalen fietsen zonder echte versnellingen al aardig geparkeerd staan op deze stukken. Hun wollen truien staan ook in schril contrast met onze Fiandre outfit van Sportful. Logisch ook dat wij deze aan hebben want Sportful nodigde ons ook uit voor deze trip.
Buitenblad
Na zo’n 40 kilometer langs de kust op en neer rollen is het tijd voor de Cipressa, een heuvel die gek genoeg niet altijd in de finale van de wedstrijd opgenomen is geweest. Hij is langer en ook een tikkie pittiger dan de Poggio, er zitten een paar fijne haarspeldbochten in waardoor je echt dat klimmers-gevoel krijgt. Bettini gaat niet voluit en zit zelfs zonder handen aan het sturen te bellen op zijn fiets, dit geeft aan hoe ‘pittig’ deze puistjes zijn. Na zo’n 6 kilometer kom je aan in het typisch Italiaanse dorpje waar de weg flink versmalt bij het beroemde kerkje. Ik vind het een lekker klim waar je goed gas kan blijven geven. Hij is nergens echt stijl en op het buitenblad is ‘ie prima te doen.
Lokale held
De scherprechter, dat is de Poggio toch vaak geweest in Milaan – San Remo. Vreemd eigenlijk, want de klim is best kort (net geen 4 kilometer) en wordt nergens echt steil. Het enige voordeel zijn de bochten. Als je een gaatje slaat kun je snel uit het zicht zijn. De bekende kassen en de manier waarop de weg loopt maakt het zo tot de ideale springplank. Zeker als je net zoals de winnaar van 2018 kan dalen. Nibali wist zijn 10 seconden voorsprong zelfs uit te breiden in de afdaling richting San Remo. De bochten worden vaak pas in het tweede deel echt scherp, alleen als je ze echt uit hoofd kent en al tientallen keren gereden hebt kun je hier echt voluit gaan. Wij doen het rustig aan onder leiding van Paolo en stoppen onder aan de helling nog even voor een espresso voordat we richting Via Roma rijden. Er staat al flink wat volk ook al duurt het nog zeker 2 tot 3 uur voor de profs hier finishen. Bettini wordt nog steeds als een lokale held onthaald. Ook is het met hem er bij geen probleem het laatste stuk te fietsen dat eigenlijk al lang voor alle verkeer afgezet is. Toch handig zo’n kampioen in je team.
Beetje bijremmen
Nu ik de ‘finale’ van La Primavera zelf een keer gereden heb, snap ik het verloop van de race nog beter. Eigenlijk maken de vele bochten, de wegversmallingen en obstakels onderweg de wedstrijd interessanter zonder dat je het echt ziet op TV. De prof rijden die klimmetjes natuurlijk best hard op (er moet soms zelfs even bijgeremd worden) en maken zo het initiële verschil. Mooi ook om te ervaren hoe de Via Roma explodeert als Vincenzo in de laatste 300 meter net voldoende voorsprong weet te behouden. De Italiaanse fans worden gek, na 12 jaar staat er eindelijk weer een landgenoot op het podium, bijna zoals het hoort in een koers als deze. En dan ook nog Nibali die fietst met Sportful kleding, alsof het afgesproken was.
Met dank aan Sportful en Paolo Bettini voor de organisatie van deze Milaan – San Remo ervaring.
