Meestal gaan de artikelen met ‘Racefietsblog rijdt’ in de titel over events, groepsritten of races. Dit keer hebben we echter een heuse primeur te pakken. Ik word door de organisatie van het Dutch Mountain Film Festival gevraagd of we een nieuwe gravel route in Limburg tijdens het festival in het najaar van 2021 willen ‘openen’ door hem als eerste te rijden. Mijn antwoord kun je natuurlijk raden.
Chocomel en slagroom
Want gravel en Limburg zijn twee ingrediënten die voor elkaar gemaakt zijn zoals warme chocomel en slagroom. Maar er is dit najaar ook iets anders aan de hand. Met de groeiende populariteit van het ‘gravelen’ ontstaat er ook steeds meer frictie in de natuurgebieden van Nederland. Initiatieven als de Gravel Code proberen ons aan te spreken op ons gedrag, maar ik ben bang dat dit soort ideeën toch vaak blijven hangen in goede bedoelingen die vooral de mensen bereiken die het al ‘goed’ doen.
Natuurvrienden
De gedachte achter de Dutch Mountain Ride is wat actiever. De mensen erachter zijn namelijk ook verantwoordelijk voor de populaire Dutch Mountain Trail, een wandelroute die de Seven Summits van het Nederlandse heuvelland aandoet. Om deze prestatie ook voor offroad fietsers binnen bereik te brengen is er dus voor tweewielers een volledig eigen route getekend die dezeflde toppen aandoet, maar daarbij voorkomt dat je wandelaars in de weg rijdt. Een top idee dat ervan uitgaat dat we samen kunnen genieten van de beperkte avontuurlijke ruimte die we hebben.
Summits
Maar we hebben er zin in, zijn voorbereid en gekleed op slecht weer (op onze witte sokken na misschien) en onze frametassen puilen uit van de repen, krentenbollen en broodjes. We streven naar een Lage Kruiswijk coëfficient, en dat we met een rond een half uur stoptijd om te eten de hele route in rond de 6 uur denken te kunnen rijden. De eerste twee summits (Eyserbos en Gulperberg) zijn we dan ook snel ‘over’. Waarbij de Gulperberg meteen al een hoogtepunt vormt. Ik ken de klim vanuit Partij goed, maar heb ‘m gek genoeg nog nooit gereden over het MTB pad dat links naast de klim ligt. Deel ervan is ook ‘wandel’ pad maar er is hier meer dan genoeg ruimte voor iedereen omdat je letterlijk door de wei naar boven rijdt om opgewacht te worden door Maria.
We nemen op elke top een selfie om te bewijzen dat we ook daadwerkelijk boven zijn gekomen op eigen kracht. We dalen op snelheid af richting Maastricht waarbij sommige hollewegen door de vele regen in kleine rivieren zijn veranderd en de stenen behoorlijk glad zijn. In Maastricht wacht de derde top, de Observant, die we via een paar prachtige achteraf paden met weer volop ruimte voor iedereen weten te bereiken.
Maar hier slaat het ‘noodlot’ toe. De achterrem van de fiets van Joost blijkt opeens niet meer te werken. Lucht in het systeem? Een lekke leiding? We hebben helaas niet de tools bij ons om er zelf iets aan te doen, dus we besluiten schoorvoetend terug te fietsen naar Maastricht. Uiteindelijk kan en wil de derde fietsenmaker die we vinden ons helpen. Hij gaat er naar kijken zegt ‘ie, wij kunnen wel in het café om de hoek wachten. Helaas blijkt dat café nogal dicht en is het ondertussen gestopt met zachtjes regen. We schuilen in een supermarkt waar we als een stel halve daklozen vooral heel blij zijn met de gratis koffie. Na anderhalf uur gaat de telefoon: we hebben remmen!
Ons doel is in de tussentijd natuurlijk het raam uitgevlogen. Het zwaarste deel van de route ligt nog voor ons, we hebben nog maar een uurtje of 2 licht voor de boeg en meer dan 80 kilometer te gaan. Maar we zijn vastbesloten: we rijden de route uit! We pikken ‘m weer op langs de Maas, rijden België in en volgen de zuidelijke grens van Limburg waarbij we de volgende toppen kunnen afstrepen: Kattenroth en de Hakkenberg. De regen heeft veel klimmen nog gladder gemaakt en zelfs bergaf halen we maar zelden de 25 per uur.
We passeren grimmige uitzichten en grenspalen die nog grijzer dan normaal lijken. We zien ook nauwelijks nog andere fietsers of wandelaars meer. Binnenblijven lijkt inderdaad een beter idee. Rond vijf uur begint het te schemeren en mede door onze zelfoverschatting betekent dit helaas dat we maar één koplamp bij ons hebben. We hadden nu al lang en breed aan de chocomel moeten zitten. De realiteit is echter dat we van de volgende twee summits maar weinig zien. Plichtmatig maken we een selfie in een donker bos bij wat we denken dat de top van Schneeberg is.
Toeristisch
De Vaalserberg is officieel niet één van de Seven Summits aangezien die iets té toeristisch is. Zowel de wandelversie als deze fietsroute proberen je zoveel mogelijk in de natuur te houden en dat lukt heel goed. We komen maar heel zelden asfalt of auto’s tegen, je bent echt op avontuur in eigen land. We besluiten na overleg onder een afdakje het offroad deel van de Vaalserberg in te ruilen voor de verharde klim versie vanuit België. In het donker blijkt dat het nog best een bijzondere klim hoewel ik ‘m al meerdere keren gereden heb. Het voegt zeker toe aan de avontuurbeleving. Onze witte sokken zijn ondertussen doorweekt en een aantal tinten grijzer geworden. Na Vaals draaien we naar het noorden en rijden we via natte en donkere boerenpaden door Duitsland richting Heerlen waar de laatste top ons opwacht: de klim van de Snow World, oftewel de Wilhelminaberg. Mensen op de parkeerplaats onderaan de klim kijken ons verbaasd na als we aan deze laatste, verharde maar toch nog best pittige beklimming beginnen. Uitzicht is er niet echt meer en we zijn blij als we na de laatste selfie voor de laatste keer afdalen.
Uitgewoond
Meer uitgewoond dan we verwacht hadden rollen we zo’n 4 uur later dan gepland de oprijlaan van Villa Eikhold weer op en hebben we officieel als eerste de Dutch Mountain Ride voltooid. In plaats van een snelle tijd, zal de onze één van de langzamere zijn, verwacht ik. Maar ondanks deze ’teleurstelling’ is er een andere gevoel dat overheerst: Wat een top route is dit! Limburg zag er mede dankzij het weer zelden zo grimmig uit, maar wat hebben we tegelijkertijd genoten. Van de vele nieuwe paden, de verrassende manier om bekende ‘bergen’ te beklimmen en van het gevoel van avontuur in je eigen achtertuin. Onze teller staat aan het eind van de dag op 138 kilometer en 1800 klimmeters, niet slecht voor een route die je voornamelijk door Nederland stuurt.
De route probeert je ook bij verkeer weg te houden en buiten Maastricht en Heerlen lukt dat aardig. Die twee plekken bieden je de mogelijkheid om eten en water aan te vullen want je komt daarnaast maar relatief weinig ‘beschaving’ tegen en dat is in Nederland best bijzonder. De route is een aanrader voor wie van een offroad uitdaging houdt én graag met respect voor elkaar de paden deelt.
