Boogies Extreme is een toertocht uitgestippeld door Michael Boogerd met zijn favoriete en vaak ook zwaarste beklimmingen uit Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race. Dat moeten we meemaken! Wel even een hotel boeken nog natuurlijk de voorinschrijving a 31 euro. De vooruitzichten qua weer zien er prima uit dus ook daar zal het niet aan liggen. Vrijdag is er al de mogelijkheid om je startnummer op te halen en daar maken we dan ook dankbaar gebruik van zodat we zaterdag op tijd kunnen vertrekken.
Vroeg op, lange dag!
Dat we op tijd vertrekken (7:30 uur) is geen gek idee in de wetenschap dat we vandaag de langste route gaan doen; 225 kilometer en een kleine 3.000 hoogtemeters. Dat klinkt als een bergetappe uit de tour, maar niets is minder waar. Met het beklimmen van de Redoute, Cauberg, Keuteberg, Kruisberg, Camerig en Eyserbosweg ben je al een aardig eind op weg. Daarnaast slingert de route door het Belgische en Nederlandse heuvellandschap waar het eigenlijk geen moment vlak is. Overigens kan je ook kiezen uit minder extreme routes, zoals de 30, 60, 100 of 160 kilometer. Na een pittig weekje Italië zijn we van mening dat we de 225 kilometer wel met succes moeten kunnen volbrengen. Ander gegeven om voor de lange route te kiezen is het feit dat alleen daar de Redoute wordt beklommen. Voor mij wel een beklimming die nog op mijn wielerbucketlist staat.
De start/finish is bovenop de Cauberg en als we s’ochtends op 500 meter afstand onze auto parkeren is het eigenlijk verdacht rustig. Het idee dat dit een groot evenement is hebben we op dit moment nog niet, maar wellicht komt dat nog. Omdat we ons stuurbordje en rugnummer al hadden opgehaald kunnen we eigenlijk direct op pad bij aankomst. Beetje vreemd is wel dat de start finishstraat een grindweg is waar je met je racebandjes niet voor de lol overheen gaat rijden. Afstappen en de fiets tillen dan maar, beginnen met een lekke band is geen optie natuurlijk. Op de middenberm van het Landal Green parc resort staan verschillende standjes van merken en wielergerelateerde artikelen. De laatste stand heeft het wellicht druk gehad op de grindweg; een bandenleverancier met compressor.
Eenmaal van het park draaien we linksaf en laten de Cauberg rechts liggen. Dan weet je dus nu al dat je na 223,5 kilometer de Cauberg nog moet bedwingen, maar dat is van latere zorg. Na ongeveer 17 kilometer passeren we de grens en rijden we het Belgische land binnen. Het wielerland bij uitstek, dus dat moet wel goed komen lijkt me. Voor mij de eerste keer om hier te fietsen. Overigens is het bijzonder mistig in de ochtend en de beloofde temperatuur blijft uit. Inmiddels rijden we in een groepje van vijf personen en vier jaloerse blikken zijn gericht op mijn jasje. Vanwege de mist kunnen we maximaal 100 meter verder kijken en eigenlijk is er weinig van de omgeving te zien. Gelukkig zien we wel wat er op een aantal meters voor je ligt, maar het mag de naam asfalt niet hebben. Cyril ervoer al de beroerde wegen rondom Luik tijdens zijn LBL-classic en met een soortgelijk deel van het parcours mag ik dit vandaag ook aan den lijve ondervinden. Vaak heb ik me afgevraagd waarom de organisatie ons over deze wegen stuurt. Ik snap dat het wellicht de mooiste route is en de beklimmingen zijn ook meer dan de moeite waard. Maar helaas is dan de afdaling nadien een aantal keren onverantwoord. Een bordje met ‘gevaarlijke passage’ waarschuwt je wel maar met een snelheid die al vrij snel rond de 50 km/h ligt is het onmogelijk om de ontelbare gaten en kuilen te ontwijken. Langzamer naar beneden is ook lastig, want stijgings (en dalings) percentages van 15% zijn geen uitzondering.
Kneuterig
Wanneer de mist wat optrekt is dat een teken dat we een dorpje naderen. De waas van mist maakt het beeld van de Belgische fabrieksdorpjes waar mogelijk nog troostelozer dan dat ze al zijn. Een gedeelte België zonder uitstraling is het decor van de dag en wanneer we het betreffende dorp weer uit fietsen wordt het decor wederom gehuld in dichte mist. De natuur en heuvels er omheen maken, voor zover we kunnen zien, een groot deel goed. Echter het verkeer kijkt niet op een wielrenner meer of minder en zonder te waarschuwen of claxonneren rijden ze je bijna letterlijk het stuur uit de handen. Niet heel prettig fietsen hier.
Na een eerste pauzeplek op 55 kilometer vervolgen we onze weg richting de Redoute. De pauzeplek is ‘gewoon’ op een boerenerf. Een tentje, sportdrank, bananen en koeken zijn er en als je moet toiletteren staan er twee dixi’s of een ‘plas-carroussel’. Het doet een beetje kneuterig aan en meer dan 30 personen zijn er op het moment ook niet. Kortom, nog steeds niet heel massaal. Overigens staan er bij kritieke verkeerssituaties overal netjes vrijwilligers met een geel hesje die het verkeer, of de naderende renners, tegenhouden om ongelukken te voorkomen. Helaas zijn er dan altijd een stel egoïsten die denken dat die mensen er voor niets staan en met gevaar voor eigen leven deze signalen negeren.
De rood-witte bordjes die duidelijk zijn opgehangen sturen ons door een bos-achtig gebied richting Aywaille alwaar de beruchte Redoute zich bevindt. Veel over gelezen en gehoord en het o zo romantische beeld dat ik er van heb valt vandaag een beetje tegen in het mistige decor. Onder het tunneltje door rechtsaf en dan fiets je zowaar langs een grote weg; wind op kop en geen beschutting. Stijl, wat vlakker en een laatste stuk dat goed pijn doet in de kuiten. De organisatie heeft de Redoute opgenomen in de route, maar daar is ook alles mee gezegd. Een alledaagse weg die toevallig omhoog loopt op deze zaterdag. En waar wederom een auto met aanhanger je de stuipen op het lijf jaagt. Desalniettemin kan ik de Redoute van m’n bucketlist strepen! Het Belgische hoogtepunt is geweest en wat mij betreft gauw terug naar Nederland. Echter duurt het toch nog 80 kilometer voor we de grens passeren. 80 kilometer met mooie beklimmingen, een paar gevaarlijke afdalingen en een bijna valpartij vanwege wederom slecht wegdek. De bijna-valpartij kan ik nog net voorkomen, maar inmiddels zit ik wel met de handen onder in de beugels. En dat terwijl ik toch echt het stuur bovenop vast had… De combinatie van een grote rotonde, hard-rijdende auto’s en een groot gat in het wegdek was iets teveel van het goede op dat moment.
Op 125 kilometer is er wederom een pauzeplek en net als de eerste pauzeplek is dit ook klein, maar fijn. De bevoorrading is hetzelfde als tijdens de eerste pauze en na het vullen van de bidons kunnen we weer verder. Overigens heeft de zon nog steeds zijn weg door het wolkendek niet kunnen vinden en is lang stil staan niet aan de orde. Wanneer we na zo’n 160 kilometer weer de grens passeren zijn de 100 en 160 kilometer route ook aangesloten. Wat meer renners op de weg en gelukkig normaal asfalt om over te fietsen. Wel jammer is dat de route ons bij Maastricht de grens laat passeren om vervolgens een 10-tal kilometers via een bedrijventerrein en stoplichten de weg te moeten vervolgen. Wanneer we Maastricht achter laten begint de route aan het Amstel Gold Race gedeelte. De bekende klimmen komen stuk voor stuk voorbij en hier heb je ook het idee dat de organisatie er een evenement van wil maken. Boven op de beklimming van o.a. de Loorberg, de Eyserbosweg en de Cauberg staan filmcamera’s van www.mysports.tv en onderweg kom je een aantal keren een fotograaf van www.sportograf.com tegen. Wellicht dat dit in België qua organisatie wat lastiger is, maar pas na het passeren van de grens krijg je het idee dat je daadwerkelijk deelneemt aan een evenement.
Zo rond de klok van twee begint dan ook net zonnetje door te komen en af en toe vergeten we dan de pijn in de benen. Totdat de weg weer omhoog loopt uiteraard. Mooie landschappen en de typische Limburgse dorpjes zonder mist zorgen voor een fraai beeld. Op de wegen is het wat drukker en ons vijfkoppige groepje wordt af en toe wat uitgebreid met renners die proberen aan te haken. Bij de volgende pauzeplek is het dan ook wat drukker nu er meer verschillende routes samen lopen, maar als er 50 personen rondlopen is het nog veel. Met de sponsoring van Isostar is er elke keer weer sportdrank te krijgen, maar een reepje of gelletje zit er helaas niet in voor de 31 Euro inschrijfgeld. Tijdens de laatste pauzeplek, bovenaan de Eyserbosweg, vragen we de bewoner van het bijbehorende erf naar de hoeveelheid aan renners die de pauzeplek hebben aangedaan. Deze pauzeplek geldt alleen voor de 60 en 225 km route (de overige routes hebben een stuk afgesneden) en als er een 100 renners zijn geweest houden ze het ruim aan qua schatting. Verbazingwekkend weinig mijns inziens. De totale inschrijving was volgens hem 2300 deelnemers en ook daar had ik wat meer van verwacht.
Last but not least; de Cauberg
Vanaf de laatste pauzeplek zijn er nog een viertal klimmetjes te bedwingen waaronder de Keuteberg en als laatste de Cauberg. De Keuteberg is met 22% niet bepaald vriendelijk na 216 kilometer en een aantal renners wordt gedwongen af te stappen. Van binnen schreeuwend om een compact, trap ik stug door op de 39 en weet boven te komen; maar goed dat daar geen camera stond. Wanneer we via Sibbe weer richting Valkenburg gaan weet je dat het zo goed als voorbij is maar dat euforische gevoel is toch snel weg wanneer je linksaf nog de Cauberg op draait. Nog een laatste pittige beklimming en dan linksaf het Landal resort op. In de tussentijd hebben ze overigens wel de Cauberg voorzien van een mooie finish-straat met speaker en camera’s en op het Landal Parc resort is het gezellig druk. Een DJ draait de meest foute hits op een iets te hard volume en de tap doet goed z’n werk. Hoe toepasselijk is het dan ook om met de grote sponsor-boog van Amstel op de achtergrond een welverdiend biertje van een concurrerend merk te nuttigen. Maar dat mag de pret niet drukken na acht uur in het zadel. Na het inleveren van je startnummer ontvang je een goodie-bag, of zes euro borg en kan je even verderop bij de voetbalvereniging een warme douche nemen.
Conclusie
Boogies Extreme is voor Nederlandse begrippen met het aantal hoogtemeters inderdaad extreme te noemen (mits je de 225 km rijdt). Wat betreft het wegdek in België is ‘extreme’ ook van toepassing, maar helaas dan wel in de negatieve zin van het woord. De route is erg mooi en de beklimmingen zijn uitdagend. Met name vanwege de hoge stijgingspercentages en voor Nederlandse begrippen toch redelijke lange klimmen. Immers is in het grootste gedeelte van Nederland een viaduct al snel het hoogste punt. De route had wat mij betreft wat minder door (met name Belgische) dorpjes gemogen en ook het gedeelte rondom Maastricht was minder mooi. Van de andere kant; wanneer je de meeste en mooiste beklimmingen wilt opnemen in de route zullen er soms keuzes gemaakt moeten worden. Qua organisatie is het kleiner dan dat ik had verwacht en voor het inschrijfgeld dat je betaald was wat variatie in de voeding geen overbodige luxe geweest. De entourage in het Belgische was ver te zoeken en daar valt qua sfeer nog veel te winnen. Helemaal gezien het feit dat het grootste deel van de route door het Belgische landschap voert. Gelukkig is dit in het laatste gedeelte voor een deel goed gemaakt. In het laatste gedeelte heb je nl. wel het idee dat je deelneemt aan een wielerevenement. De finish is mooi opgezet en het ‘hapje en drankje’ nadien is een gezellig samenzijn van wielerliefhebbers die zojuist een mooie prestatie hebben geleverd!
