Wat als de Strava challenges en ritjes rondom je dorp niet meer genoeg zijn? Wat als je je 1 op 1 wilt meten met andere wielrenners dan je vaste cluppie? Dan zijn er best wel avond-wedstrijdjes te vinden op afgesloten parcours. Maar daar aan de start verschijnen als ambitieuze toerder is niet iets dat je zomaar even doet. Start to Race wil fietsers helpen hun eerste stappen als wielrenner te zetten. Racefietsblog sloot zich (samen met één van onze lezers die een serie clinics heeft gewonnen) aan bij de najaars instap-clinic.
Dus verschijnen we op woensdagavond rond Hollandse etenstijd op het terrein van A.R.C. Ulysses in Amsterdam Noord. Er staat al een klein groepje fietsers te wachten. Zoals wel vaker bij dit soort wieler-ontmoetingen kijken de meeste een beetje de kat uit de boom en wordt vooral ook elkaars materiaal even bekeken. Na een korte introductie van Pascal worden snel en doeltreffend de bandenspanning en snelspanners gecontroleerd van de deelnemende fietsen. Safety first! Ook leren we tussen neus en lippen de eerste race-regel: lopen doen we hier niet aan. Fietsen dus.
De drie eerste rondjes ‘warm’ fietsen over het wedstrijdparcours onthullen al direct een aantal zaken: het is voor de meeste deelnemers de eerste keer dat ze op een afgesloten parcours rijden, en het gebrek van ander verkeer wordt dus door de meesten als bevrijdend ervaren. Daarnaast zit er een verrassend bultje (eigenlijk een bruggetje) in het rondje opgevolgd door een haakse bocht naar links met een fikse hobbel, dat belooft wat. De eerste les staat in het teken van bochtentechniek. Het lijkt allemaal heel logisch maar door de simpele oefeningen een paar keer te herhalen merk je dat je steeds sneller en met iets meer vertrouwen de bocht induikt. Met de hand aan de binnenkant van de bocht druk op het stuur en met het been aan de buitenkant druk op het frame houden. Zo ga je stabieler en strakker door de bocht.
Na individuele oefeningen op verschillende bochten gaan we als pelotonnetje rijden. Dichter op elkaar dan de meeste normaal doen dus en met meer vaart op een bocht af. Soms best spannend en in ieder geval adrenaline-verhogend. Doel van de oefening: leren ook in de bocht dicht op elkaar te rijden, zodat je niet na elke bocht weer vol in de beugels hoeft om de aansluiting te houden en vertrouwen op de wielrenners om je heen.
De eerste avond vliegt voorbij. Tijdens de clinic worden er in de groep ervaringen gedeeld en momenten besproken en is er meer dan voldoende individuele aandacht. Iedereen krijgt wel tips of een opmerking, maar overall blijven de instructeurs opbouwend kritisch en positief. Zo krijg ik te horen dat ik de neiging heb om de fiets in een bocht weg te duwen, dit heeft waarschijnlijk te maken met dat ik dat als motorrijder geleerd heb.
De eerste avond maakt duidelijk dat misschien de ervaring op de fiets onder de deelnemers nogal verschilt (de een fiets pas een paar weken, de andere al meer dan 15 jaar), wat ons verbindt is de wil om iets nieuws te leren om zo een nieuw hoofdstuk aan onze fietscarrière toe te kunnen voegen. Over een paar weken staat er een ‘funkoers’ op het programma, voor die tijd gaan we waarschijnlijk nog een hoop leren.
