Vorige week maakt Racefietsblog kennis met het parcours van A.R.C. Ulyssus en de andere deelnemers van de Start to Race instapclinic. Deze week is het tijd voor les 2: waaierrijden en demarreren uit de groep. De les maakt onderdeel van een clinic waarin je als toerder de basisvaardigheden voor je eerste wielerwedstrijd leert. Het is een initiatief van Herman ten Kate, Pascal Aandewiel en Freek Geurts. Zij zagen de behoefte bij fietsers die de stap van de virtuele Strava challenges naar fysieke competitie willen maken. Het aardige is dat het niet uitmaakt hoelang (of kort) je fietst, als je maar wilt leren kun je hier je eerste stappen als wielrenner in een gecontroleerde en veilige omgeving zetten.
Waar vorige week de meeste deelnemers nog wat schuchter elkaar fietsen bekeken, daar is het deze week direct bijkletsen, fietsverhalen delen en elkaars ervaring delen met het oefenen van de vorige week geleerde bochtentechnieken. Niet alleen de deelnemers, maar dus ook de sfeer wordt elke keer beter. Deze week staan twee verschillende maar zeer belangrijke onderdelen van het wedstrijdfietsen op het programma. We beginnen met waaierrijden, oftewel hoe je als groep een goede kruissnelheid kunt rijden zonder dat de individuele rijders afgepeigerd raken. En ook al heb je het al honderd keren op TV gezien, het blijkt in de praktijk toch wat ingewikkeld. Vooral als de groep op een lint gaat na enige de haakse bocht in het parcours duurt het even voordat iedereen weer zijn/haar positie hervindt en we soepel ‘draaien’. Maar na een paar rondjes voelt het steeds lekkerder aan en wordt zowel de snelheid opgevoerd al een aantal extra instructies toegevoegd. Uiteindelijk krijgt iedereen het waaieren best onder de knie en voelen we ons steeds meer een wedstrijdrijder.
Het tweede deel van de clinic gaat over diepgaan, en dat doet pijn. Maar het motto van Racefietsblog is niet voor niets: Pain is for Cyclists. Diepgaan doen we in dit geval door op aanwijzen van één van de instructeurs weg te springen uit de groep die zo’n 33 km/uur fietst naar één van de instructeurs die voor de groep uit rijdt met een hogere snelheid. Klinkt makkelijk, maar het valt nog niet mee. De juiste (niet te zware) versnelling, de juiste dosering van je explosie (in één keer naar de renner voor je rijden) en ook nog op de weg blijven letten… er komt toch nogal wat bij kijken. Richting het einde van de clinic gaat het tempo aardig omhoog en rijden we de laatste twee rondes over het parcours ‘finale’. Het eerste rondje kom ik nog aardig mee, maar in het tweede rondje implodeer ik volledig. Hoe lang kan 1,5 kilometer zijn, vraag ik me af terwijl ik probeer aan te klampen bij een setje fietsers die me inhalen. Mijn respect voor ‘echte’ wedstrijdrenners groeit per meter!
Na deze intensieve, maar erg toffe les staat er nog een extraatje op het programma: een presentatie van Matthias Huitema van de webshop Sportvoedingwielrennen.nl. Hij legt begrijpelijk uit over wat nou eigenlijk die verschillende gelletjes en drankjes doen, wanneer je ze het beste kunt gebruiken (en wanneer niet) en hoe voeding en trainen elkaar goed kunnen versterken. Zijn ‘les’ is duidelijk, altijd voldoende blijven eten als je op de fiets zit, maar wel opletten wat je neemt.
De tweede clinic is voorbij voor we er erg in hebben en de meeste van ons rijden al een stuk zekerder over het parcours en durven veel meer in het peloton dan twee weken geleden. Of het genoeg is voor de ‘proef’-wedstrijd die we volgende week gaan rijden zal blijken, ik kijk er naar uit in ieder geval.
