Een lekke band op weg naar de laatste les van de instapclinic van Start to Race: da’s een lekker begin! Gelukkig heb ik alleen het eerste kwartier gemist en haak ik al lekker opgewarmd snel aan bij mijn cursusgenoten. Tijdens deze laatste sessie staat één van de moeilijkere en explosieve elementen van het wedstrijdrijden op het programma: sprinten!
Persoonlijk ben ik hier al helemaal geen type voor. Geef mij maar lange, slopende klimmen, daar geniet ik het meest van. De korte en hevige energieuitspattingen die bij sprinten belangrijk zijn liggen me niet zo goed. Toch geeft ook deze les de meeste deelnemers het gevoel dat ze echt aan het veranderen zijn als fietser. Er wordt behoorlijk hard aangegaan en iedereen probeert serieus de serie sprints tegen elkaar zo goed mogelijk te volbrengen. Moeilijkste blijkt de juiste versnelling te kiezen en het punt te kiezen waar je aangaat. Ook met het tactische spel maken we kennis, maar zeker voor ons rookies is het best veel in één keer dat de heren ons proberen te leren. Net als tijdens de vorige les blijkt de combinatie van zelfreflectie en opmerkingen van de instructeurs erg leerzaam. Eigenlijk kenmerkt dat de hele clinic wel: je leert als toerder snel een aantal nieuwe dingen die je direct kan toepassen tijdens je eigen ritjes. En ook al ga je niet meteen wedstrijden rijden, je wordt zekerder en zit een stuk bewuster op de fiets na elke les.
Na de sprintjes is het tijd voor een laatste koersje op het parcours van A.R.C. Ulyssus. Ondertussen hebben we er al aardig wat rondjes gedraaid, dus het tempo gaat direct aardig omhoog. Ook al beginnen we geneutraliseerd, er wordt direct aangezet wanneer we uit de verschillende bochten komen racen. Het is toch opvallend dat bijna de hele groep zo anders (lees: beter) rondrijdt dan drie weken geleden. Ik maak zelf een aantal tactische blunders (allen op kop harken zonder ook maar een meter dichterbij de koploper te komen) tijdens ons koersje en wanneer de instructeurs de wedstrijd vrij geven kom ik al snel in de problemen ondanks dat één van de instructeurs me nog probeert terug te brengen naar de kopgroep. Mijn eten zit dwars en mijn benen exploderen. Dit is zó anders én leuker dan een beetje rondtoeren! De combinatie van adrenaline en afzien maken dat ik de laatste drie ronde blijf doorfietsen hoewel ik toch echt als laatste rondrijd en ook als laatste finish. Auw… maar wel weer een hoop geleerd!
Conclusie
Drie weken geleden stond ik als toerfietser opeens op een clubparcours. En hoewel ik nog lang geen wedstrijdfietser ben, heb ik wel heel veel nuttige en nieuwe dingen op de fiets meegemaakt en geleerd. Ik stuur beter door bochten, durf veel dichter op andere fietsers te rijden, blijf beter voor me kijken en weet nu ook dat afzien in een wedstrijd van een heel andere niveau is dan wanneer je zelf het tempo bepaalt. De instapclinic is precies wat er beloofd wordt: een kennismaking met het wedstrijdrijden. Je kunt met wat je geleerd hebt met een gerust hart deelnemen aan één van de trainingswedstrijdjes die her en der door verenigingen georganiseerd worden. Natuurlijk ga je afzien en word je er waarschijnlijk nog steeds zoek gereden, maar de clinic is dan ook geen conditie-training, dat moet je zelf doen. Het is erg motiverend om bij jezelf en bij je cursusgenoten de vooruitgang te zien. Heb je net als ik niet heel veel zin om je direct bij een vereniging aan te moeten sluiten, maar ben ben je wel benieuwd naar de wereld van het wedstrijdrijden, dan kan ik Start to Race van harte aanbevelen. Ik ga zelf ook door met de vervolgcursus (in het komende voorjaar pas wegens tijdgebrek) en hoop in 2015 goed voorbereid aan de start te staan van mijn eerste wedstrijd.
