He? Reisfietsblog? Hoe bedoel je? Het komende jaar verruilt één van onze redacteuren vrijwillig de racefiets voor een reisfiets. Dus geen paniek! En aangezien er een soort van racefietsstuur (een Salsa Cowchipper) op zijn fiets zit, mag ‘ie er hier ook nog af en toe een stukje over bloggen. We hebben het verder over zo’n 20 kilo staal schoon aan de haak, legergroen, voorzien van Tubus voor- en achterdragers, 2×9 speed Shimano versnellingen, Tektro Cantilever remmen en SPD pedalen. Workcycles staat erop, en werken wordt het!
Afritsbroeken
Als redacteur voor Racefietsblog heeft Cyril al menige eendagstocht volbracht, maar reizen per fiets is iets anders, zeker naar de andere kant van de wereld. Van de Rapha winkel in Amsterdam tot die in Tokyo is zijn plan, daartussenin meer dan 15.000 kilometer aan avontuur. Zo’n 2 jaar geleden maakt hij zijn eerste meerdaagse, selfsupported tochtje. Luik-Bastenaken-Aken, toen nog op de racefiets met rugzak. Meteen was ‘ie verkocht. Volgens hem was het de ultieme combinatie, dat reizen én fietsen (zoals hij deed in de VS), wij keken ‘m wat meewarig aan. Je tempo ligt namelijk laag en je krijgt alles (de mooie én de minder leuke dingen) intensief mee. Er zijn dus best een aantal zaken waar je als wielrenner echt tegen aanloopt. Zoals gezegd is gewicht niet echt een onderwerp van gesprek. Meer is gewoon meer in dit geval. Meer kilo’s, meer bagage, meer spaken en meer bidons. Ook je kleding is van een ander kaliber. Je zweeft als biketourder ergens tussen wandelaar en fietser in. Gelukkig hebben we nog net geen afritsbroeken gesignaleerd in zijn garderobe want hoewel hij in een fietsbroek rijdt, moet er nog vaak een andere (in sommige landen zelfs een lange) broek overheen. Zo blijk je te voorkomen dat je al teveel opschudding veroorzaakt als je in een boerendorp op zoek bent naar water of een slaapplaats. En dan die snelheid. Fietsreizen is niet goed voor je gemiddelde snelheid op Strava (hooguit voor je jaartotaal in kilometers). Gemiddeld denkt Cyril maar liefst 15 km/uur te halen, en dat is op redelijk vlak terrein. Om te huilen dus.
Loslaten
Maar reizen per fiets gaat (volgens Cyril tenminste) zeker niet over snelheid en zelfs niet over afstanden afleggen. Ook niet over je materiaal, hoewel het natuurlijk geweldig blijft om daarover te nerden. Het gaat om in beweging zijn en reageren met wat er op je pad komt. Een reis als deze kun je niet 100% plannen (misschien maar voor 20%) en is dus niet zozeer een test van je uithoudingsvermogen maar meer van je aanpassingsvermogen en improvisatietalent. Fietsen gaan stuk, routes blijken langer te zijn (of helemaal niet meer te bestaan), eten gaat eerder op dan je dacht en het weer doet natuurlijk helemaal al wat ’t wil. Waar je bij racefietsen de snelheid hoog kan houden door controle, daar is bij reisfietsen het devies: loslaten.
Oufti!
Wij zijn dan ook benieuwd hoe het Cyril (en zijn vriendin Vera) vergaat. “Pain is for cyclists” zal bijvoorbeeld een heel nieuwe dimensie krijgen op de Pamir Highway, in ieder geval letterlijk het hoogtepunt van de tocht met een top op bijna 4900 meter. Ook zal hij onderweg her en der op zoek gaan naar wielercultuur en daarover te kunnen berichten. Zo hoop hoopt onze redacteur een brug te slaan tussen racefietsen en reisfietsen. Mocht je de tocht willen volgen dan kan dat op het officiële teamblog waar je ook ontdekt waar die teamnaam vandaan komt of hun insta. Mocht je nu zelf ook de overstap een keer willen wagen en zitten met vragen, laat het dan weten, want een plek zonder internet vinden zal niet eenvoudig worden. Cyril zal zijn mailbox dus ook onderweg wel eens legen.
