Ik neem me al twee fietsseizoenen voor om vrouwelijke fietsmaatjes te zoeken. ‘Mijn’ jongens zijn galante fietsers maar het tempo zit er goed in. Soms (vaak) te goed. Die Rapha Women’s 100 klonk dan ook als muziek in mijn oren. Met het doel om het wielrennen onder de dames te promoten werden wereldwijd door verschillende fietsclubjes tochtjes van 100 km georganiseerd speciaal voor meiden. In ons Nederland kon ik kiezen uit 6 ritjes. Het werd de rit vanuit Den Haag, georganiseerd door BeautyCycling.
BeautyCycling? Meisjesmeisjes met gelakte nagels en rode lippen op roze fietsen? Mis! In Lola Bikes and Coffee, het vertrekpunt en aanrader voor liefhebbers van koffie en mooie fietsen, trof ik Micaela Romani. De initiatiefneemster van BeautyCycling. Trots deelde deze stoere dame met zichtbaar veel kilometers in de benen de nieuwe shirtjes uit aan haar mede-cyclistes. Georganiseerd liet ze ons formuliertjes invullen waarna we wegreden uit Den Haag.
Met Micaela voorop en eveneens ervaren Beauty Laurien achteraan reden zo’n 20 wielrensters via Moordrecht en de Vlist richting Reeuwijk. Het schappelijke tempo liet het toe om elkaar beter te leren kennen. Geen typische girlstalk maar het uitwisselen van fiets-ervaringen schiep vrijwel meteen een band. De hoeveelheid materiaal- en ook technische kennis van de dames verraste me. Slechts toen er langs de A12 even ‘gas gegeven werd’ verstomde het enthousiaste gekwebbel. Er werd gewacht op elkaar en keurig gereden. Elk paaltje werd ruim van tevoren aangegeven en geen enkel rood stoplicht werd genegeerd. Iets wat sommige mannen in al hun Strava-gedrevenheid nogal eens ‘vergeten’.
Onderweg strooide Micaela met complimentjes, aanmoedigingen en tips. Ze begon BeautyCycling in 2011 om beginnende wielrensters op weg te helpen. En ik kan me goed voorstellen dat menig renster zich bij Micaela helemaal op haar gemak voelt. Zeker geen betweter maar iemand die je de lol van het wielrennen kan bijbrengen. Rustig en geduldig. Tijdens de lunch in de zon aan het Reeuwijkse water gaf ze iemand een mini-workshop band verwisselen waarna ze geïnteresseerd in eenieders verhalen weer achter haar broodje schoof.
We vervolgden onze weg en gesterkt door de verworven koolhydraten en suikers gaven we nog een paar keer flink gas. Met een grijns gingen we een wielrenman voorbij. Die ons er vervolgens tot twee keer toe terecht op wees dat het niet handig is om gezellig kakelend maar half op het fietspad stil te gaan staan om te wachten op de rest (ik voelde me ontzettend vrouw).. Hierbij mijn excuses meneer.
Na enkele laatste gezamenlijke kilometers en een verdiende plak vijgen-kruimel-cake of een browny bij Lola namen we afscheid en ging ieder zijns weegs. Het was een topdag en veel dank aan Micaela voor de goede organisatie. ‘Mijn’ jongens hoeven zich geen zorgen te maken, maar wellicht dat ze me iets vaker gaan missen.
