De Ardennen zijn natuurlijk berucht en beroemd vanwege een aantal prachtige voorjaarsklassiekers, maar oh wat is daar toch ook fijn in de zomer! Niet al te ver van de NL-BE grens is er ook nog een hele mooie route waardoor thuis opeens heerlijk ver weg lijkt.
Lekker even weg
De Ardennen is voor ons, mijn vrouw en ik, de favoriete bestemming voor de korte vakantie of weekendjes weg. Die kleine, soms lelijke dorpjes en dit huizen, de prachtige bossen, de boulangerie in de ochtend voor de croissants en de stop bij de grootste Carrefour om flink wat eten in te slaan. Voor het fietsen zijn alle ogen met name in het voorjaar op de Ardennen gericht. Luik-Bastenaken-Luik en de Waalse Pijl staan bekend als de zwaarste eendagskoersen op de kalender. En dat is niet voor niets. Tenzij je de regio kent als je broekzak weet je nooit wat je krijgt na iedere bocht. Een beetje zoals Forrest Gump al zei over een doos met chocolaatjes; “you never know what you gonna get”. Zo ga je de bocht om en sta je opeens volledig geparkeerd en blijkt die toch wel lange klim nog veel langer te zijn. En soms moet je heel hard in de remmen om niet het weiland in te schieten in de afdaling.
Als je geen fietscomputer hebt met navigatie is het altijd even uitdokteren wat voor route je gaat doen. Belgie heeft zeker goede gepijlde routes maar in de regio Stavelot had ik wat moeite ze te vinden. Maar via het wereldwijde interweb is niets ver weg en ik kwam al snel bij klimroutes.nl uit. Zo makkelijk kan het soms zijn. Verder zoeken was niet nodig, de route komt precies langs ons huisje, heeft verschillende lussen zodat je nog wat kan afsnijden en de Sommets zorgen voor de gewilde hoogtemeters!
Nondeju
Ons huisje hebben we gevonden via Booking.com. Het ligt in de regio Stoumont, vlakbij Habiémont en Chevron. Vanuit daar heb je een mooi stuk richting het zuiden om een beetje warm te rijden over de Fond Lienne. Het gaat echter wel lichtjes omhoog, al merkte ik daar door het prachtige landschap maar weinig van. Rustig peddelen is ook lekker! Pas voorbij Lierneux en bij Sart moet je voor het eerst echt even terug schakelen, maar dat is zo voorbij. Via Arbrefontaine en Odrimont ga je richting Basse-Bodeux. Geen stukje om te recouperen overigens, het gaat lekker op en neer. Zo ben je lekker aan het karren en zo sta je direct na Basse-Bodeux, bam, geparkeerd aan de voet van de Côte de Brume-Sud. Die zag ik even niet aankomen. Nondeju zeg. Slechts onooglijk harkend kom ik verder met mijn 36-25 over het stille weggetje. Het gebrek aan kilometers de afgelopen maanden laat zich duidelijk voelen. Hij is gelukkig niet lang, maar herinnert je er wel weer even fijntjes aan waar je bent. Nu blijkt achteraf dat er een stukje van 16% in zit waardoor mijn ‘schaamte’ voor het parkeren weer ietwat wegebde.
Na de Brume-Sud wordt je getrakteerd op een prachtig uitzicht en een Alpen-achtige afdaling naar Trois-Ponts met zowaar twee haarspeldbochten over superstrak asfalt. Klein stukje door het dorp en dan weer lichtjes omhoog. Over een fietspad zowaar. Deze gaat langs de redelijk drukke N66 waar soms hard gereden wordt dus let daar op als je deze route gaat rijden. Dan links afslaan naar de Côte de Saint-Jacques. Die is lang met ruim vier kilometer en gaat ongelijk omhoog. Pittig toch, maar als je dan een beetje om je heen kijkt is alles weer goed. Prachtig. Bovenaan is er een lekker briesje om je weer een beetje af te koelen en dan ruim drie kilometer dalen waar je zonder al te veel moeite de 70 aantikt. Heerlijk! En ook in de Ardennen geldt, what goes down must go up (en vice versa natuurlijk), want in Grand-Halleux begint de klim waarvan je wist dat hij komen zou, die naar de Côte de Wanne! Gelijk links omhoog, bochtje om naar rechts en verder met 7%, dan even naar beneden en dan weer het echte stoempwerk boven de 11%. Schitterend afzien dit. Boven in het bos is het gelukkig wat koeler en kan je op adem komen. Amai, dat was dus de Wanne. En ja hoor, wéér zo’n magnifiek uitzicht (zie eerste foto).
Ik heb niet de hele dag om op de fiets te zitten, het gezin is er ook nog, dus bij Wanne snij ik de route af. Vanuit dit ienie-minie dorpje ga ik met een waanzinnig lekkere afdaling weer richting Trois-Ponts (vierde foto). De eenvoudigste weg naar ons huisje is langs de N66. Normaal vrij druk, maar toch valt het nu alleszins mee op een dinsdag. Wederom perfekt asfalt ook, en dat is wel prettig want de weg gaat continue omhoog met zo’n 4% a 5% en blijkt een stuk langer dan ik in gedachten had. Achteraf gezien had ik deze weg misschien beter kunnen mijden door in Basse-Bodeux de waarschijnlijk veel mooiere Côte de Haute-Bodeux i.p.v. de N66 te pakken, die er onderdoor loopt als het ware. Op een drukke dag is dat wel aan te raden. Maar ook hierna weer een lekkere lange afdaling met alle ruimte op de weg waar alleen de tegenwind mij van een topsnelheid afhoudt.
Heerlijk
Ik ben weer waar ik een paar uur geleden begonnen ben. Heerlijk leeg, afgezien, mooie afdalingen gepakt, prachtige uitzichten. Die laatste 50 meter met 16% naar het huisje kunnen er nog wel bij. Genieten was het. Aanrader dus, die Route Sommets des Lienne-Ambleve!
Tip; ga je die kant op, dan kan je bij afslag 48 aan de E25 mooi boodschappen doen bij zo’n gigantisch Carrefour in Aywaille, vlak langs de snelweg.
Beschrijving met gescande topo-kaart op klimroutes.nl
Route om ook eventueel te downloaden op Routeyou
Mijn gereden route op Strava
