Ik durf het bijna niet toe te geven maar ik heb een nachtmerrie die elke keer weer terugkomt.
Wanneer ik het op tv tijdens een tour zie, knijp ik stiekem mijn ogen dicht: Valpartijen. Ik denk daarbij altijd aan twee dingen: Wat een pijn! en wat houd je er zichtbaar aan over? Botbreuken bijvoorbeeld helen misschien wel weer netjes, maar je moet toch weken in belachelijk gips rondlopen. En wat als je een tand (of zelfs tanden) verliest? Hoe kom je die periode tot aan de vervangende tand door? Om nog maar niet te spreken over wonden die genezen als wild vlees, daar moet je toch niet aan denken? Misschien dat je als man er heel stoer mee overkomt en daardoor ook voor de rest van je leven een leuk verhaal voor handen hebt, voor een vrouw is dat toch echt anders.
Omdat mijn zorgen mij erg bezighouden heb ik me verdiept in de valprestaties van wielrenners. De eerste cijfers die ik vind stellen mij direct gerust. Het blijkt namelijk dat de meerderheid van de wielrenners die op een spoedeisende hulpafdeling behandeld wordt man is (87%) (oppassen geblazen voor mannen dus!) Daarnaast is tweederde van de slachtoffers 35 jaar of ouder (joepie, daar hoor ik ook nog net niet bij).
Tot zover voel ik mij gerust maar dan verschijnt er toch een klein puntje waardoor mijn zorgen weer toenemen.
In de meeste gevallen (90%) wordt de blessure veroorzaakt door een val van de fiets en in een klein deel van de gevallen (7%) doordat een wielrenner ergens tegenaan botst…Over dat laatste ben ik oprecht verbaasd. Slechts 7%? Logisch zouden velen misschien denken, want wie fietst er nou ergens tegenaan? Nou ik! De laatste jaren gelukkig niet meer, maar nu ik dit lees, flitst mijn hele fietsgeschiedenis als een film aan me voorbij en zie ik mezelf als klein meisje doelbewust op van alles en nog wat in fietsen. Soms leek het wel of alles om me heen wat potentieel gevaarlijk kon zijn (vooral prikkeldraad en sloten) een aantrekkingskracht op me kreeg en ik er naartoe gezogen werd, geen enkele grip meer hebbend op mijn stuur, rem of trapper. Kortom: ik zag het gebeuren en deed niets. Stel dat me dat nu zomaar weer eens overkomt?!
Wat ik er nog niet bij heb verteld, is dat de kans dat je als wielrenner op de spoedeisende hulp terecht komt klein is. Misschien moet ik, gezien dit alles, mijn zorgen daarom maar gewoon laten varen. Dat mijn jeugdige black-outs weer parten gaan spelen is hopelijk onwaarschijnlijk. Ik weet het allemaal, maar toch, iemand moet die 7% toch volmaken…
Xxxx Juist!
Bron cijfers: veiligheid.nl
