Vrijdag 4 mei start in Israël de Giro d’Italia, de meeste ogen zullen op twee mannen gericht zijn: Tom Dumoulin en Christopher Froome om zeer uiteenlopende redenen. Maar ergens in de medialuwte, start Adam Hansen aan zijn 20ste opeenvolgende (en 28ste overall) grote ronde, en is daarmee volgens mij nu al de held van de Giro.
We schreven al eens eerder over Hansen die op zijn zachts gezegd een excentriekeling genoemd mag worden. Hij maakt het liefst zijn eigen wielerschoenen en schoor voor één van zijn grootste overwinningen zijn hoofd kaal zodat ‘ie net dat beetje sneller zou zijn.
Superdomestique
Hij won niet vaak, maar schikt zich graag in zijn rol als domestique. Dus toen hij in 2013 aankondigde de zevende etappe te willen gaan winnen in de Giro van dat jaar was dat voor deze introverte renner al best een stap. Maar die dag ontvouwde zich precies zoals hij had gehoopt. Adam zat mee in de vroege ontsnapping en wist dat er nog flink wat korte, steile klimmetjes aankwamen. Waar hij niet op gerekend had tijdens de rit langs de Adriatische kust was Emanuele Sella, een Italiaanse klimmer die pas net weer mocht rijden na een verplichte vakantie van het profwielrennen.
Slim gespeeld
Sella was op papier de sterkere renner, klein en explosief tegenover de lange en ietwat logge Hansen. Maar hij speelde het slim. Zelfs toen Sella in een afdaling viel, zelfs Wiggins ging onderuit in de spekgladde bochten, liet hij ‘m terug komen, maar wel op zo’n manier dat Sella al flink moe zou zijn. Hansen had bedacht dat hij alleen niet uit de greep van het peloton zou blijven, en wist dat hij iemand nodig had om de laatste 35 kilometer nog mee samen te werken. Zijn plan werkte en hij kwam uiteindelijk solo over de streep nadat hij Sella loste op een klim die hij zittend op kon rijden terwijl de Italiaan liever uit het zadel klom. Zelf zegt Hansen dat hij vooral de ceremonie erna verschrikkelijk vond aangezien de man liever niet teveel in de schijnwerpers staat.
We zullen hem dus in stilte eren, deze veelvraat van het profpeloton. Want vooraan zullen we hem ook dit jaar niet heel veel gaan zien, tenzij er natuurlijk weer een etappe met een monsterontsnapping is. Al zes seizoenen lang heeft hij elke grote ronde gereden, en dat doet niemand hem na. Waarschijnlijk dat hij dit jaar zijn laatste drie weken koers zal rijden en we afscheid van hem gaan nemen, dus geniet er nog van nu het kan de komende weken in Italië en moedig hem maar eens extra aan als hij voorbij komt.
