Dit jaar kijken we vooruit naar vijf van de meest bijzondere klassiekers. Hoewel de titel van Monument geen officiële is, is eigenlijk zo’n beetje iedereen in de wielerwereld het wel eens met dit lijstje van prachtige eendaags wedstrijden: Milaan – San Remo, De Ronde van Vlaanderen, Parijs – Roubaix, Luik – Bastenaken – Luik en de Ronde van Lombardije in het najaar. De geheel subjectieve indeling leunt vooral op de historie van de vijf races natuurlijk. De meeste worden al sinds mensenheugenis georganiseerd en hebben menige crisis en oorlog overleefd. Zo ook de eerste van het jaar: Milaan – San Remo, oftewel La Primavera.
In 1907 klinkt voor het eerst een startschot in Milaan in het voorjaar. Niet zoals nu ergens in de loop van de ochtend, maar om 4 uur al, de zon was nog maar net op. In die tijd lag de gemiddelde snelheid namelijk een stukje lager met net iets meer dan 26 kilometer per uur zou een goedgetrainde trimmer van nu de mannen van toen bij moeten kunnen houden. Meer dan 11 uur zouden de 33 renners nodig hebben voor de 288 kilometer richting de kustplaats San Remo. In die eerste jaren was de Passo del Turchino met zijn 591 meter hoogte en een gemiddelde stijgingspercentage van 4% al een echte uitdaging en werd hier al de race beslist (14 van de eerste 39 winnaars kwamen hier als eerste boven). Want vergeet niet dat zaken als derailleurs of versnellingen nog lang niet op de fietsen te vinden waren.
En wij kunnen ons natuurlijk de chaotische editie van 2013 herinneren waarin zo’n 50 kilometer per bus wordt afgelegd omdat verder fietsen niet verantwoord was. Nou, ook dat is van alle tijden want de langzaamste editie ooit was die van 1910 toen er ook zoveel sneeuw lag dat fietsen gewoon onmogelijk was. Alleen waren er toen geen warme teambussen en moesten de renners lopend verder. Meer dan 12 uur na de start kwamen ze pas aan in San Remo, lekker zo’n lentekoers.
Niet geheel verrassend is het feit dat in alle verreden edities Italiaanse renners veruit het meest succesvol zijn geweest. Meer dan 50 keer wapperde de tricolor fier op de boulevard van San Remo. Natuurlijk wonnen de grote namen als Coppi (3 keer) en Bartali (twee keer) de race, maar de koning van La Primavera is (en zal waarschijnlijk nog een hele tijd blijven) Eddy Merckx. Maar liefst zeven keer wist hij de wedstrijd te winnen in tien jaar tijd, met Roger de Vlaeminck die in diezelfde periode drie keer won was deze wedstrijd ferm in Belgische handen in jaren zestig en zeventig.
In de moderne tijd zijn het vooral de sprinters die de dienst uit maken nu de Cipressa en de Poggio nog wel voor vuurwerk in de finale zorgen, maar nog maar zelden een schifting te weeg brengen. Zoals Maarten Ducrot zou zeggen: dit is nou eenmaal het nieuwe wielrennen. Namen als Zabel (vier keer), Gerrans, Goss, Cavendish en natuurlijk Pozzato maken de laatste jaren de dienst uit. Dit jaar is de 106de editie, moeten de renners 293 kilometer afleggen en zetten wij ons geld in op Zdenek Stybar en Peter Sagan, maar hopen we natuurlijk op een Nederlandse winnaar.
Op 22 maart 2015 is de wedstrijd live te volgen bij de NOS en Sporza, om alvast in de stemming te komen hebben we samenvattingen van een aantal historische edities verzameld op ons youtube kanaal.
Foto van Milano Sanremo
