Net zoals Omloop Het Nieuwsblad maakt de Strade Bianche onderdeel uit van de UCI Continental Tour. Geen punten dus voor de grote World Tour competitie waarin Tom-Jelte Slagter nog steeds aan de leiding gaat (na zijn overwinning in de Tour Down Under). Hij zal overigens wel aan de start verschijnen van de Italiaanse voorjaarsklassiekers. Vooral tijdens Milaan – Sanremo ga ik ‘m in de gaten houden.
Maar deze week wil ik stil staan bij de Strade Bianche. Het is namelijk één van die wedstrijden die de heroïek van vroeger uitstraalt. Afhankelijk van het weer komen de renners soms onherkenbaar over de finish, een stel mijnwerkers lijkt het wel. Maar in plaats van modderige kasseien zoals Parijs – Roubaix heeft de Strade Bianche een ander obstakel: de witte kiezelwegen van Toscane.
Ondanks die heroïsche uitstraling is de Strade Bianche een behoorlijk nieuw initiatief. In 2007 werd de koers voor het eerst als UCI event gereden, toen nog onder de naam: Monte Paschi Eroica. In 2009 was het tijd voor een nieuwe naam: Montepaschi Strade Bianche, en in 2012 was de wedstrijd alweer aan zijn derde naam toe: Strade Bianche. Hoezo veranderlijke Italianen.
Maar goed, in zijn korte historie is in ieder geval één ding hetzelfde gebleven: de witte gravelstroken. Een prachtige obstakel dat voor glijpartijen, lekke banden en enorme stofwolken kan zorgen. Als de route voor 2013 onveranderd is (helaas heeft de organisatie deze nog niet online gezet) moeten de renners 8 gravelstroken zien te overleven. In totaal goed voor zo’n 70 kilometer stof en steentjes. Klinkt mij als een goed parcours voor een racefiets met schijfremmen.
Er valt natuurlijk ook visueel genoeg te genieten, we starten in het pittorekse Gaiole in Chianti (volgens een Amerikaans tijdschrift de mooiste plek om te wonen in Europa) om vervolgens door het typische Toscaanse landschap te fietsen met de finish in het filmdecor-achtige Siena. Uiteraard kiest de organisatie voor het bekende Piazza del Campo (ja, dat van die paardenrace), zo komt deze prachtige stad helemaal goed in beeld. Mocht je ooit van plan zijn (zoals ik) ooit L’Eroica te gaan fietsen dan is dit een goede voorbereiding. Deze legendarische toertocht maakt van dezelfde gravelstroken gebruik.
Historie?
Met pas 6 edities is er natuurlijk niet heel veel te vertellen over de afgelopen winnaars. Behalve dan dat Fabian Cancellara al 2 keer als eerste aan de finish was en dat (ondanks de gravelstroken én Toscaanse heuvels) zijn gemiddelde boven de 42 km/uur lag. Andere winnaars zijn Kolobnev, Gilbert en Iglinsky. Duidelijk een koers voor mannen die op de macht fietsen. En de koers wordt vaak gebruikt als voorbereiding op de Tirreno – Adriatico, een koers die op zijn beurt weer onderdeel was van de World Tour, maar sinds 2007 deze status kwijt is (maar dat is een ander verhaal).
Kijken?
Helaas hoeven we niet bij de NOS aan te kloppen. Vorig jaar zond Sporza ‘m wel uit, hopelijk dit jaar weer. Mocht dat allemaal niet lukken dan is steephill.tv altijd nog een goed alternatief. Helaas voor deze koers geen kekke app zoals voor de Vlaamse Klassiekers. Leuk voor de Nederlandse kijkers is het feit dat er dit jaar 3 Nederlandse teams mee zullen rijden dit jaar. Blanco, Vacansoleil en Argos-Shimano zijn er allemaal bij.
Voorgenieten kan gelukkig wel al met deze heuse trailer (zie hieronder) of deze terugblik op de 2012 editie (die is dan wel weer van de NOS, let wel, met Mart Smeets commentaar) of deze engelse versie.
Veel kijk en koersplezier komende zaterdag!
