De één vindt het helemaal niks en de ander houdt ervan; tijdrijden. Het is een vak apart maar ik vind het erg fijn om soms lekker hard over de weg te racen. Uiteraard op wegen waar het kan. Want als ik op deze Merida TimeWarp Tri rijd, pas ik mijn routes daar wel op aan. Lang en hard rechtdoor, met zo min mogelijk bochten. Qua route misschien niet spectaculair, qua snelheid des te meer. De afgelopen weken reed ik op deze Merida TimeWarp Tri limited met als afsluiting een wedstrijd hier in de regio.
Merida TimeWarp Tri
Bij deze Merida staat de toevoeging Tri achter de naam en daarmee doelen ze natuurlijk op triatlon. Deze fiets mag gebruikt worden bij tijdritten in een triatlon. Voor tijdritten die onder de UCI vallen zijn er andere regels. Het verschil bij deze fiets kan je het makkelijkst zien aan de toevoeging van een box op de bovenbuis. Hier kan je voeding meenemen, iets dat tijdens een UCI-tijdrit niet is toegestaan op je fiets. Daarnaast is er meer ruimte voor dikke aerodynamische buizen, een langere reach en een houding waarbij je meer naar voren zit. Niet zo heel gek, aangezien een tijdrit tijdens bijvoorbeeld een IronMan 180 kilometer is. Daar waar een tijdrit onder de vlag van de UCI zelden langer dan een uur is. De renners van Bahrain-Victorious rijden ook op een ander type frame, dan deze TimeWarp waar ik op rijd.
De Merida TimeWarp Tri Limited is opgebouwd met een Merida Vision cockpit, Vision TC55 wielen en Shimano Ultegra Di2-crankset en derailleurs. De remmen en Di2-shifters zijn van Shimano Dura Ace. Dit komt simpelweg doordat dit type shifters en remmen alleen maar in de Dura Ace-uitvoering verkrijgbaar is. De TimeWarp heeft dezelfde kleurstelling als de Merida Scultura Team. Dat is dan ook de enige overeenkomst want het rijden op deze beide modellen is niet met elkaar te vergelijken. De Merida TimeWarp Tri weegt 8,8 kg in maat M. In het frame zit een blokkade die voorkomt dat je stuur tegen het frame kan klappen.
Afstellen op gevoel
Voordat ik ermee ga rijden, is het eerst even puzzelen met de afstelling. De houding is compleet anders op een racefiets en doordat je in het stuur ligt, reageert zo’n fiets heel anders dan je gewend bent. Daarnaast zit je verder voorovergebogen in een diepe houding, waardoor de hoek van je heup veel scherper wordt. Dat ben ik niet gewend en daar moet je wel rekening mee houden.
Als ik de fiets ophaal, krijg ik de bijbehorende set met spacers mee, waarmee ik de extensions op wens kan afstellen. Niet alleen spacers, maar ook bijbehorende langere schroeven om de extensions vast te kunnen zetten. De eerste afstelling doe ik op gevoel, want ik weet dat ik een diepe houding zonder spacers niet prettig ga vinden.
Tijdens de eerste paar kilometer die ik op de TimeWarp rijd, stop ik nog twee keer om het zadel wat bij te stellen. Iets verder naar voren, en de punt iets naar beneden. Ik hoef niet aan de UCI-regels te voldoen, dus kies ik voor mijn gevoel de beste en meest comfortabele houding. Merida heeft gekozen voor een specifiek tijdrit zadel van Prologo. Dit zadel heeft een korte brede voorkant. Dat oogt wat vreemd, maar zit wel lekker als je in de diepe houding zit.
Gratis snelheid?
De eerste meters zijn wel wennen want je hebt het stuur vast op de handvatten. Als ik vervolgens op een fietspad kom, maak ik makkelijk snelheid en ga ik in ‘de beugels’ liggen. Als ik op m’n fietscomputer kijk zie ik dat ik rond de 35 km/h fiets. Ik heb powermeter-pedalen gemonteerd en daardoor zie ik dat ik nog niet eens 200 watt trap. Dat gaat echt heel makkelijk. Toch bijzonder om nu eens echt te voelen hoeveel verschil zo’n aerodynamische houding maakt.
Als ik op een mooie rustige parallelweg fiets, ga ik eens echt gas geven. Het frame voelt enorm stijf en bij het aanzetten merk je dat de kracht snel wordt overgebracht. Vrij snel geeft mijn teller aan dat de snelheid boven de 40 km/h ligt en met een glimlach lig ik in de beugels. Je moet wel goed vooruitkijken, omdat je de handen niet bij de remmen hebt. Deze zitten op het stuur, en niet in de beugels. Zeker op de openbare weg is het dus wel opletten. Daar komt bij dat je met een diepe houding, veel meer naar beneden kijkt en je hoofd echt achterover moet kantelen om ver voor je uit te kijken. Dit gaat prima, maar na een uur merk ik wel dat mijn lichaam deze houding niet gewend is.
Gemaakt om hard te rijden
Als het verkeer drukker wordt, neem ik uiteraard wat gas terug. Als je snelheid onder de 30 km/h uur komt voelt de fiets een beetje nerveus als je in de beugels blijft liggen. Niet gek natuurlijk, want je maakt jezelf zo smal mogelijk voor een aerodynamische houding. Maar hoe smaller je het stuur beetpakt, des te nerveuzer een fiets wordt. Nu is deze fiets ook zeker niet gemaakt om langzaam te rijden, maar daar moet je wel even rekening mee houden.
Als je de cockpit bij de handvatten (daar waar de remhendels ook zitten) vastpakt, voelt dit stabiel en vertrouwd. Dit lijkt qua houding ook meer op een reguliere racefiets en zeker als je voor het eerst op een tijdritfiets zit voelt dat meer vertrouwd.
Zoals ik al aangaf is het verstandig om je route aan te passen aan deze fiets. Je wil graag hard gaan met deze TimeWarp. En dan is het lekker dat je mooie lange wegen hebt, waarbij je rustig in de beugels kan liggen zonder veel te sturen. Strak asfalt is ook fijn, want door de stijfheid van de fiets voel je meteen wanneer je op een klinkerweg aankomt. Overigens vind ik dit zeker niet storend en zowel in de beugels als met je handen op het stuur is de fiets dan goed te controleren.
Gaandeweg de testperiode krijg ik de fiets steeds beter door. Je leert snel bij welke bochten je in de beugels kan blijven, of waar je beter overpakt op het stuur. Bij scherpe bochten moet je toch even remmen, en kan je na de bocht met de handen op het stuur aanzetten. Als je in de beugels ligt gebruik je je lichaam om te sturen. Dat is in het begin best even spannend, zeker als je met hoge snelheid op een bocht afkomt. De fiets stuurt echter zo strak en stabiel, dat je hier snel vertrouwd mee raakt. Hij houdt mooi de lijn die je inzet, en zonder dat je het stuur echt beweegt kan je in een mooie strakke lijn door de bocht. Het gaat immers niet om hoe hard je een bocht instuurt, maar hoe hard je eruit komt om door te versnellen.
Schakelen qua houding
Het afwisselen tussen een gewone racefiets en deze TimeWarp is telkens even schakelen. De eerste meters zijn even wennen, maar hoe vaker je dit doet des te makkelijker het gaat. Wel merk ik aan de diepe houding, dat ik eerder verzuur bij het trappen van hoge vermogens. Doordat je veel dieper zit en de hoek van je liezen kleiner is, kan dit effect hebben op de doorbloeding. Als je serieus met deze fiets op pad wil, is een bike-fitting specifiek voor deze houding geen overbodige luxe.
Het schakelen met de Ultegra Di2-derailleurs op deze fiets gaat snel en direct. Merida heeft deze fiets ingesteld dat de voorderailleur bediend wordt met de shifters op het stuur. Links is naar het binnenblad en met de rechtershifter schakel je naar het buitenblad. De shifters die voorop de extensions zitten bedienen de achterderailleur. Links een tandje lichter en rechts een tandje groter. Nu kan je natuurlijk met de app dit nog aanpassen naar voorkeur. Ik zou persoonlijk de shifters bij de handvatten ook koppelen aan de achterderailleur, zodat je kan opschakelen tijdens het optrekken na een scherpe bocht. Dit komt overigens ook omdat ik de voorderailleur nauwelijks gebruikt heb, omdat we hier in de regio geen heuvels hebben waar dit noodzakelijk is. Feitelijk zou ik prima met een enkel voorblad uit de voeten kunnen, waarmee je nog wat gewicht kan besparen en nog wat extra aerodynamische winst kan meepakken.
Specificaties
Merida TimeWarp Tri Limited
Prijs: € 7499,-
Gewicht: 8.8 kg (zelf gewogen in maat M)
Cockpit: Merida Vision Metron TT
Groepset: Shimano Ultegra Di2 derailleurs – Shimano Dura Ace TT-remmen en shifters
Wielen: Vision TC55
Zadel: Prologo Zero Tri Pas Tirox
Conclusie
Gaaf, snel en hard! Ik houd ervan om af en toe gewoon zonder na te denken hard te rijden. Helemaal zonder nadenken natuurlijk niet, omdat je op de openbare weg rijdt. De Merida TimeWarp Tri is heel stijf en reageert direct bij de aanzet. Het dikke frame en forse bottom bracket zorgen voor een heel directe overbrenging. Ondanks dat vind ik dat hij voor zo’n ‘harde fiets’ nog best comfortabel aanvoelt qua trillingen. Tuurlijk merk je slecht wegdek, maar door de stabiliteit van de fiets kan je prima in de beugels blijven liggen.
De houding van de TimeWarp is even wennen. Als je zoals ik hier zo’n twee maanden mee hebt gereden kan je prima zelf op gevoel de fiets afstellen. Ben je echt van plan om hier serieuze wedstrijden mee te gaan rijden, zou ik zeker een bike-fitting aanraden. Door de diepe houding op deze fiets, reageert je lichaam anders dan je gewend bent. Mijn benen verzuren wat eerder bij hoge vermogens, en ook de spieren in mijn nek en schouders moeten wennen aan het ‘omhoog’ kijken als ik in de beugels fiets.
Disclaimer: Rijden op een tijdritfiets zoals deze Merida TimeWarp kan verslavend zijn. Ik krijg een kick van de hoge snelheden waarbij je toch elke rit weer een tandje erbij wil doen! Maar je rijdt wel op de openbare weg dus pas ook op. Oh, en de wedstrijd (een Run-Bike-Run) resulteerde in een gemiddelde snelheid van 43,3 km/h over 30 km. Niet gek voor een eerste wedstrijd op deze TimeWarp als je het mij vraagt 🙂
via Merida
