E-bikes nemen het fietslandschap langzaam over, voor zover ze dat al niet gedaan hebben. Wat betreft de verkoop in ieder geval wel. Ook mountainbikers lopen er mee weg. Maar voor wielrenners blijft de e-bike een punt van discussie waarbij men niet altijd bereid is om verder te kijken dan zijn eigen neus. Want de elektrische racefiets kan echt een uitkomst zijn voor hij of zij die het fysiek anders niet (meer) aankan. Maar de fitte wielrenner zal in het vlakke Nederland na twee trappen de ondersteuning (die tot max 25 km/u gaat) doen verdwijnen. Die paar keer dat het dan toch even omhoog gaat, wordt de inspanning liever volledig aan de benen overgelaten.
Elektrisch gravelen
Gravel zit tussen het mountainbiken en wielrennen in, maar geldt dit dan ook als het gaat om elektrisch fietsen? Het korte antwoord daarop is: Ja! Wijzelf zien ook het nut niet van een elektrische racefiets voor een fitte fietser, maar weten wel hoe leuk een elektrische mountainbike kan zijn. En een elektrische gravelbike weet ook op dit vlak er precies tussenin te zitten.
Het is iets dat we aan de lijve ondervonden tijdens een rit door Nationaalpark Het Dwingelderveld, een van onze Favoriete Gravelroutes. We (Björn en ondergetekende) reden de route op een Trek Domane+ LT. Een hele mooie route die op het moment dat wij er waren iets zwaarder was geworden door de regenval. Dat in combinatie met een wat lage temperatuur en harde wind maakte de route op sommige punten zwaarder dan gemiddeld en we zelf hadden voorzien.
Dit hebben wij toch niet nodig?
Voor aanvang waren wij ook wat sceptisch over het feit dat we met elektrische fietsen op pad gingen: “Is dit niet een beetje over the top voor een gravelroute in Nederland?”. “Wij hebben dit toch niet nodig?”. Beide vragen kunnen we met “Ja” beantwoorden, om het meteen daarna te nuanceren. Want we waren beide blij dat we wat hulp kregen van de motor in de Domane!
We konden ons niet voorstellen dat we er echt gebruik van zouden kunnen maken in een land als Nederland. De komst van de e-bike zagen wij in eerste instantie ook met lede ogen aan. Dat die elektrische Domane LT+ ‘over the top’ zou zijn voor ons hebben we toch verkeerd ingeschat.
Het zelfde, maar dan anders
De weersomstandigheden waren dus verre van optimaal toen wij er waren. Grijs, nat, koud. Toch waren het de juiste omstandigheden om ons van gedachten te doen veranderen. We gingen dus met twee Trek Domane+ LT fietsen op pad. De elektrische variant van de veelgeprezen Domane, de enduranceracer van Trek. Een fiets die we zonder motor al vaker gereden hebben en altijd goed beviel. Met motor is hij toch anders. In de eerste plaats een stuk zwaarder, er komt ruim 4 kg bij. Die extra pondjes zijn ook te zien, maar eigenlijk alleen in de schuine onderbuis, zijn buik, zo je wilt. Daarin zit de aandrijving en accu verwerkt waar een conventioneel Domane-frame niet genoeg ruimte voor biedt.
De aandrijving is van Fazua die aangesloten zit op het bracket en op die manier verbonden is met de cranks. De bediening gaat via een geïntegreerd paneel in de bovenbuis. De Domane is een veelzijdige fiets en dat komt met name doordat je tot maar liefst 38 mm banden kan monteren.
Een opvallende eigenschap van de elektrische variant is dat de inbouwbreedte achter namelijk 148 mm is, i.p.v. de gebruikelijke 142 mm. Dit is de Boost maat die tegenwoordig bij mountainbikes veel gebruikt wordt. Het voorwiel is wel 100 mm zoals gebruikelijk. Boost, in de vorm van een bredere as en naaf, draagt onder andere bij aan de stijfheid van het wiel.
Ik reed met Bontrager GR1 Team Issue 35 mm banden. Gravelbanden dus, maar Björn reed op 32 mm Bontrager R3 banden, voor de weg!
Lekker ploegen met plezier
We, Björn en ik, gingen beiden op een andere manier met de fiets om. De motor ging aan, maar niet meteen in de maximale stand met de meeste ondersteuning. Eerst even proberen. Dat resulteerde erin dat Björn hem eigenlijk steeds aan had staan en wisselde in de standen, maar ik betrapte mij erop dat ik hem ook af en toe helemaal uit zette. In het begin was het alleen om het te proberen, maar uiteindelijk gebruikte ik alleen de motor bij de ‘extremere’ situaties. Het was nogal nat en modderig op sommige stukken. Als je dan tegen de koude en harde wind in moet en aan het ploegen bent door de modder, schakel je graag de motor even in. Het voelde in het begin een beetje als valsspelen, maar al naar gelang de route vorderde (maar niet minder modderig werd) vergrootte het inzetten van de motor het plezier. Het is op zo’n moment lekker om die motor in te zetten en op die manier letterlijk en figuurlijk een steuntje in de rug te krijgen.
En je zet hem ook weer uit als de situatie weer anders is. Ook is het niet zo dat je aan het eind van de rit niets gedaan hebt, want je moet nog steeds werken voor je kilometers. Het gaat alleen wat vlotter en makkelijker soms, maar het gaat zeker niet vanzelf, je moet er ook wat voor doen. Ben je fitter, dan ga simpelweg nog wat harder. En dat is bij een technische en modderig parcours perfect omdat je dan weinig op die grens van 25 km/u komt. Want dan stopt de ondersteuning van de motor, zoals dat wettelijk ook is vastgelegd.
Overstappen op de e-bike
De gravelrit op de Trek Domane+ LT heeft tot een aantal inzichten geleid. Dat de e-bike een grote plek inneemt op de fietsmarkt was al duidelijk. Toch zien wij dit voor de e-racefiets voorlopig geen enorme vlucht nemen in Nederland. Bij het mountainbiken zijn ze hierin al veel verder. Dat komt met name doordat de ondersteuning veel beter te gebruiken is. Dat geldt eigenlijk precies zo bij gravel. Ok, op een vlak schelpenpad misschien minder, maar op de technische routes, liefst met wat zand en modder erbij, hou je met een motor lekker de snelheid erin. Op onverharde ondergrond tegen de wind in beuken wordt ook ineens een stuk leuker. Is het ‘not done’ voor jou om met met ondersteuning te fietsen? Begin er dan vooral niet aan. Uiteindelijk gaat het om het plezier. En als zo’n motortje in bepaalde situaties het fietsen nóg wat leuker kan maken, why not?
