Het Britse Rapha heeft voor de meeste van onze vaste bezoekers geen introductie nodig. Stijlvolle kleding, filmpjes die je wielerziel wakker maken en prijzen waar je soms even van terugschrikt. Het merk heeft de afgelopen 10 jaar veel fans gekregen, maar er zijn ook mensen die er minder mee hebben. Toen in eind 2014 werd aangekondigd dat het merk een exclusieve, internationaal georiënteerde fietsclub ging beginnen werd dat nogmaals duidelijk. De Rapha Cycling Club – RCC – zoals de club officieel heet, heeft vanaf de eerste dag de gemoederen goed bezig gehouden. Om er een gefundeerd oordeel over te vellen, heb ik me opgegeven en het eerste jaar van de RCC zoveel mogelijk geprobeerd mee te beleven.
Niet mis
Het begon al met het aanmelden. Niks even je emailadres achterlaten, nee een heuse sollicitatie moest ingeleverd worden, inclusief motivatie. Het leek bedoeld om gelijkgestemden te selecteren aan de poort, maar in Nederland zijn we daar minder gewend aan dan in Groot Brittanië. Overleef je de ballotagecommissie (die overigens tot doel had om vermoede professionele handelaren in Rapha kleding uit te sluiten), dan is het tijd om je portemonnaie te trekken. Het lidmaatschap is met € 250,- niet bepaald goedkoop te noemen. Koren op de molen van de tegenstanders: Elitair, selectief en arrogant waren termen die ik voorbij hoorde komen. Maar aangezien het nieuw geopende clubhuis (de Rapha Cycle Club in de 9 straatjes in Amsterdam) zich maar een paar minuten fietsen van mijn voordeur bevond, leek het me nog steeds een goed idee om me op te geven. Alleen met die dubbele namen RCC en Cycle Club is het niet makkelijk uit te leggen wat je nu precies lid van wordt.
Kort na mijn aanmelding ontvang ik mijn welkomstpakket: RCC fietspetje, clubkaart (met prominent je RCC nummer er op en goed voor gratis koffie in de Rapha winkel), rugnummers, RCC patch (Ex Duris Gloria) voor op je fietsbroek of rugzak en een klein boekje met wat uitleg over de club… Niet wat je als nuchtere (en zuinige) Nederlander verwacht voor je geld. Maar de RCC is ook niet echt te vergelijken met de wielerverengingen zoals we ze hier in Nederland kennen. De clubs bij mij in de buurt zijn toch vooral bedoeld als omgeving om te trainen en wedstrijden te rijden en voelen soms als een beetje belegen bolwerken. De RCC is een internationale fietsclub, met leden over de hele wereld, van Friesland tot Nieuw Zeeland. En één van de ‘benefits’ is de toegang tot de kennis daarvan en materiaal wereldwijd. Als RCC lid kun je contact opnemen met de lokale concièrge van een RCC Chapter (begin 2016 zijn dat er 17). Mocht je in de buurt van Tokio zijn en daar in de buurt ook willen fietsen, dan kun je dus terecht bij iemand met kennis van de beste routes. Daarnaast was de huur van RCC Specialized fietsen inbegrepen in het lidmaatschap (in 2016 niet meer). Zeker voor fietsers die veel reizen voor hun werk of voor hun plezier best een toegevoegde waarde en een uiting van het internationale karakter.
Roze
Na een gezellige openingsborrel in januari 2015 in Amsterdam was het tijd om maar eens te gaan fietsen, want dat is toch de voornaamste reden waarom je bij zo’n club gaat. Voor de Nederlandse tak, die op dat moment de enige was in Noord Europa buiten de 2 Britse Chapters was het even zoeken naar de juiste formule. Er werden wekelijkse ritten vanuit de winkel in Amsterdam georganiseerd, maar die zijn natuurlijk maar voor een beperkte doelgroep interessant. Al snel kwamen er meer ritten op de kalender, zoals een prachtige tocht tijdens de Amstel Gold Race waar ook RCC-leden uit België en Duitsland meereden. Deze mooie tocht door Limburg met (let wel: gratis koffie vanuit de Rapha bus ;-)) en een mooie plek langs de weg op de Bemelerberg was de eerste keer dat het clubgevoel echt ontstond, niet in de laatste plaats omdat de meeste rijders geïnvesteerd hadden in de alleen voor leden beschikbare RCC-kleding. De RCC jerseys, bibshorts en gilets zijn uitgevoerd in zwart of grijs met het bekende roze als detailkleur en gebaseerd op Rapha Pro Team lijn. Daarnaast werd mij ook tijdens deze rit duidelijk waarom je wel bij zo’n club als deze wilt rijden. Alle rijders hebben hetzelfde voor ogen: een gezellige dag, waar soms op een klimmetje echt wel even aangezet mag worden, maar waarbij het niet gaat om iemand te lossen of om de hele rit te laten zien wat je wel niet allemaal in huis hebt. Zou het dan toch werken, dat selecteren aan de poort?
Let’s ride
Gedurende het jaar worden er steeds meer ‘bijzondere’ ritten georganiseerd, soms ook met hulp van de leden zelf: zogenaamde Satellite Rides worden door RCC leden uitgezet in hun omgeving. Limburg, Brabant, Arnhem en omstreken en Friesland staan onder andere op het programma in 2015. Ook een weekend in de Ardennen waar je wel nog zelf accomodatie en eten voor moet regelen maar waar de RCC de route en technische ondersteuning verzorgt onderstreepen de plezier-factor van de club. Elke keer weer leer ik leden beter kennen, en komen er ook veel buitenlandse rijders voorbij. Italianen, Amerikanen, Britten en Australiërs, allemaal met dezelfde sociale instelling wat fietsen betreft. Hoogtepunt was voor mij de 100 kilometer TeamTijdrit over de Utrechtse Heuvelrug in het najaar. Hier reden ook veel niet-RCC-leden mee, die wel allemaal goed pasten bij de avontuurlijke insteek van de club. Ook online begint de club steeds meer te leven. Een eigen (afgesloten) forum is de plek om (internationaal) contact te houden en op de hoogte te blijven van aankomende events. Op social media delen de leden van het eerste uur trots hun foto’s in de RCC-kit en voelde je er toch steeds meer ‘bij’ horen. Precies dit zocht ik, maar had ik nog niet eerder gevonden bij Nederlandse clubs. Daar wordt toch vaak inzet verwacht op clubniveau als je lid wordt, wat dat betreft past de RCC misschien meer bij mensen met een iets vollere agenda. Want voor je gevoel wordt er van alles geregeld en georganiseerd en haak je aan wanneer het jou uitkomt.
Community
Persoonlijk snap ik de afkeer die mensen in het begin uitten. Ook ik twijfelde over de ‘selectie’ van leden (die dus een vrij praktische reden had). Maar eerlijk gezegd heb ik wel het gevoel dat het mensen die min of meer hetzelfde verwachten bij een groepsrit samen reden en plezier hadden. Sterker nog, ik kan niet anders concluderen dat ik een aantal nieuwe en bijzondere fietsvrienden aan de RCC heb overgehouden. Naast mooie herinneringen aan prachtige ritten door gebieden waar ik zelf de weg niet ken, voel ik me ook echt lid van de club. Hoewel ik het woord ‘community’ heb weten te vermijden tot nu toe, is dat toch precies hoe de RCC voelt. Als een groep gelijkgestemden die samen genieten van (zo internationaal) mogelijk samen fietsen. Voor 2016 bedraagt het lidmaatschap € 160,- en daarmee wordt de RCC een stuk toegankelijker, want dat betaal je (in ieder geval in Amsterdam) ook zo’n beetje aan lidmaatschap bij een andere lokale club. En hun shirts zijn vaak een stuk minder mooi dan die van de Rapha club.
Meer informatie over de RCC vind je op de website.
