In de jaren 70 en 80 zag je het nog vaker, (oud) profs die met eigen racefietsen op de markt kwamen of hun naam daar aan leenden. Tegenwoordig kan je ze op één hand tellen, zeker die nog op relatief grote schaal opereren. In Nederland is er natuurlijk Jan Janssen, in België is dat (met name) Eddy Merckx. Ze zijn niet voor niets overgebleven, survival of the fittest zullen we maar zeggen. Afgelopen december lieten we de introductie van de Sallanches64 al even zien. De fiets draagt de naam en jaar van de plaats van het WK voor amateurs, waar het eigenlijk allemaal mee begon voor Merckx. De fiets draagt dan de naam van de grote kampioen, maar het ontwerp komt van de hand van Rolf Singenberger. Hij is 12 jaar CEO en hoofd R&D bij BMC geweest en heeft het merk gebracht waar het nu is. Singenberger is nu hoofd R&D bij Merckx. Laten we eens kijken wat de Sallanches64 te bieden heeft.
Rondje om de fiets
Strakke lijnen, die vallen meteen op. Een trend in de frames van Eddy Merckx van de laatste jaren. Het geeft de fiets een moderne, ietwat technische uitstraling. Daar hou ik persoonlijk wel van. De bovenbuis lijkt behoorlijk slooping te zijn, terwijl dat eigenlijk wel meevalt als je goed kijkt. Het is een beetje gezichtsbedrog denk ik door het knikje wat er aan de onderkant in zit. In de achtervork zie je ook wat knikjes en hoekige lijnen. De kleuren volgen de lijnen waardoor ze extra goed opvallen. De afwerking is heel netjes en gedetailleerd, alles past goed bij elkaar. Zeker van dichtbij ziet de fiets er veel ‘spannender’ uit dan van een afstandje. In een grote groep verdwijnt hij waarschijnlijk onopvallend in de menigte.
De fiets is afgemonteerd met de Shimano 105 groep en gelukkig ook met het eigen crankstel, want die is mooi én past ook nog eens goed bij de fiets. De RS010 wielen zijn eveneens van Shimano. Budgetwielen, maar we zullen zien hoe ze zich houden. De stuurinrichting en zadelpen zijn van Deda, het zadel van Prologo. Degelijke spul allemaal!
Als je kijkt naar de stack en reach, waaruit je redelijk kan afleiden hoe je positie zal zijn op de fiets, zie je dat het geen criteriummachine is. Heel kort door de bocht geven de stack en reach aan hoe hoog de voorkant van het frame is t.o.v. het bracket (stack) en hoe ver naar voren je zit (reach, dit gaat om balhoofd t.o.v. bracket). Niet heel verrassend denk ik ook als je de fiets van de zijkant bekijkt. Deze maten zijn typisch voor een endurance racer, je zit iets comfortabeler. Dat zie je ook terug in de wielbasis die wat langer is.
De schuine zitbuizen zijn ontworpen om de grote klappen voor de rijder besparen. Die knikjes waar ik het over had hebben dus wel degelijk ook een functie. Je ziet dat ze afplatten naar boven toe en bijna direct overlopen in de bovenbuis. De zitbuis steekt daar doorheen als het ware. De zadelpenklem is hier trouwens mooi in verwerkt.
Rondje mét de fiets
Hij laat zich lekker rijden, deze Sallanches64. Je hebt meteen een solide, vertrouwd gevoel, dat zal met name te danken zijn aan de langere wielbasis. En ja, je merkt dat je wat hoger zit, maar er is ook nog genoeg ruimte om de stuurpen wat lager te zetten als je toch wat dieper wil zitten. Maar hij is verre van sloom, hij stuurt strak door de bochten en blijft makkelijk onder controle te houden.
Ik heb korte woon-werk ritjes mee gemaakt, maar ook 100km+ en dat ging allemaal even goed. Heel simpel gezegd is het een heel fijne fiets om op te rijden. Daarmee is hij nog niet saai, want het frame is tot meer in staat dan alleen maar wat rondrijden, hoe prettig dat toeren ook is. Zet je een keer goed aan voor een sprintje of een klimmetje dan staat hij namelijk ook zijn mannetje. De rechte, eveneens van carbon, voorvork draagt hier zeker aan bij. De rijkwaliteit is niet alleen iets dat uit de geometrie voortkomt, het carbon frame doet een flinke duit in het zakje. Hun frames zijn standaard van hoge kwaliteit carbon en naar eigen zeggen moet het frame van binnen even ‘schoon’ zijn als van buiten wat kennelijk niet altijd het geval is. Duidelijk is dat ze zorg besteden aan de frames en ondanks dat we bijvoorbeeld niet binnenin het frame kunnen kijken lijken de rijeigenschappen voor zich te spreken.
Uitrusting
Dan zijn er wel andere factoren die hun beperkingen met zich mee brengen en dat zijn met name de wielen. Die maken het geheel wat logger dan het had kunnen zijn. Een setje lichtere en stijvere wielen zou wat dat betreft echt een upgrade zijn, en dat hoeft geen vermogen te kosten. De Shimano’s RS010 wielen kunnen daarentegen wel tegen een stootje, maar ik zie ze liever als een setje trainingswielen voor in de winter dan als primaire set voor deze racer. Als je je dat kan veroorloven natuurlijk. Hetzelfde eigenlijk met de Continental banden. De Ultra Sport II zijn verre van slecht, maar het kan soepeler. Ze zijn wel weer duurzaam, dus het is maar waar je prioriteiten liggen. De 105 groep, laat weinig te weinig te wensen over. Het schakelt lekker direct en doet niet of nauwelijks onder voor zijn grotere broer Ultegra. Ook de eigen 105 remmen zitten erop en die doen het net zo goed. Flinke remkracht en goed te doseren.
Details
Eddy Merckx Sallanches64
Getest in maat L
Gemeten gewicht: 8,45 kg
Adviesprijs: EUR 2.199,-
Specificaties
Frame en voorvork: Carbon monocoque
Achter- en voorderailleur: Shimano 105
Achter- en voorrem: Shimano 105
Crankstel: Shimano 105 50-34
Zadel: Prologo K3 STN
Zadelpen: Deda Zero
Stuur: Deda RHM Zero
Stuurpen: Deda Zero
Wielen: Shimano WH-RS010
Banden: Continental Ultra Sport II 25mm
Plus
+ Voorspelbaar, solide rijgedrag; fijne toerfiets
+ Stijf frame
+ Afmontage laat weinig te wensen over
Min
– Wielen
Conclusie
Ze hebben het bij Eddy Merckx goed verwoord in de beschrijving van hun fiets. “Het is een veelzijdige racemachine”. Voor endurance en prestaties zoals ze zelf zeggen. En dat is het ook, al zou je dat aan het uiterlijk misschien niet meteen ontlenen. En dat is precies wat er schort aan de Sallanches64. Hij ziet er net iets te ontspannen uit, om het zo maar te zeggen, hij mag wat meer pit hebben. De rijeigenschappen die je bij dat uiterlijk zou kunnen passen kloppen dan wel weer. Het is namelijk een heerlijke toerfiets. Dat gezegd hebbende, het is wel een wolf in schaapskleren. Het frame is namelijk stijf en kort genoeg om er wat harder mee te gaan. Alleen de wielen zijn hierin wel een beperkende factor en extra investering voor een stijver en lichter setje verdiend deze fiets wel. Geen wedstrijdfiets dus, maar prima om dat plaatsnaambordje mee te pakken als het moet. Lekker all-round en daar past het uiterlijk dan misschien juist wel weer goed bij. Een perfecte fiets voor de renner die een stapje hogerop wil na zijn beginnersfiets en die niet vies is van lange tochten en strak wil sturen. Trakteer de Sallanches64 (of jezelf) eventueel nog op een setje stijve carbonwielen, hoog of laag. Dan geeft dat de fiets net beetje smoel dat hij verdient.
