De Gold Race, voor mij persoonlijk een koers van jeugdherinneringen. Opgroeiend in Zuid Limburg kenden de heuvels tussen Sittard, Maastricht en Heerlen weinig geheimen voor me, de Eyserbosweg vervloekte ik toen al tijdens mijn trainingsrondjes. Maar de komst van Mart Smeets naar het Schouwburgplein in Heerlen was een event waar je het hele jaar naar uit keek. Die boomlange man tussen die tanige renners. Namen en nummers kan ik me niet helder herinneren, maar het was ergens in de begin jaren ’80 en ik moest kiezen tussen een Panasonic of La Vie Claire wielertricot…
Tegenwoordig is de Amstel Gold Race een beetje vreemde koers eigenlijk. Als Nederlander hoor je er natuurlijk trots op te zijn. En de Keutenberg is best een pittig ding, maar toch. Als je echt eerlijk bent steekt de Amstel Gold Race een beetje scharrig af tegen de andere World Tour koersen in Vlaanderen of Italië. Okee, er wordt bijna 4000 meter geklommen in 1 dag, da’s zeker niet mis, maar toch. Misschien dat het met het bijna altijd fijne lenteweer te maken heeft tijdens de AGR, of met het gemanicuurde uiterlijk van Zuid Limburg in verhouding met België bijvoorbeeld. Iets maakt de koers voor mij net iets minder heldhaftig.
Zondag start men in Maastricht, zelfs als geboren Heerlenaar moet ik die keuze goedkeuren. Nieuw voor deze editie is de finish. In plaats van op de top van de Cauberg, ligt de streep nu bijna 2 kilometer verderop, op dezelfde plek als het WK van 2012. Organisatorisch wellicht handiger, of het ook meer spektakel biedt, moeten we nog gaan zien.
De AGR is ook een redelijk jonge koers. Pas sinds 1966 wordt hij verreden. De eerste paar edities startte men echter nog niet in Zuid Limburg. Het eerste jaar zelfs in Breda. Vervolgens vertrok men een paar keer vanuit Helmond om van 1971 tot 1997 in Heerlen te starten. Ook de finish verschoof nogal eens, zowel Meerssen, Elsloo en Maastricht hebben als einddoel gediend. Sinds 2003 is Valkenburg met zijn vele terrassen en de voet van de Cauberg aan die zelfde terrassen, de sfeervolle finishplaats.
Door de jaren heen zijn Nederlanders redelijk succesvol gebleken in deze thuiswedstrijd. Jan Raas won ‘m 5 keer en in de jaren ’80 waren, Hanegraaf, Kneteman, Rooks, Zoetemelk en Nijdam samen goed voor 5 vette jaren. De edities van eind jaren ’90 staan helaas allemaal op naam van ondertussen bekende dopingzondaars en slaan we gemakshalve even over. Recentelijk is Philippe Gilbert er tot 2 keer succesvol geweest, maar als ik mijn geld op iemand moet zetten is het toch Peter Sagan. Na zijn 3de plaats van vorig jaar is hij nu de man in vorm. Maar aangezien men best vaak met een behoorlijke groep nog aan de voet van de laatste klim aankomt is er nog van alles mogelijk voor vrijbuiters zoals Gasparotto vorig jaar [zie hieronder].
Ik kijk vooral uit naar de beklimming van de Eyserbosweg/berg en de Huls. In mijn herinnering kon je die niet eens op lopen, en de leukste meisjes van school woonde natuurlijk bovenaan die puist. Ik wens het peloton dan ook succes komende zondag in Zuid Limburg en kijk of ik mijn ouderlijk huis nog voorbij zie flitsen op TV. Veel kijkplezier.
