Als er één soort fietsevent is dat de afgelopen jaren populairder dan ooit is dan zijn het wel de zogenaamde Ultra (Endurance) Races. Deze selfsupported bikepacking races kennen al een lange geschiedenis, maar sinds een jaar of vijf duiken er wereldwijd nieuwe events op. Maar het kan goed zijn dat je nog nooit van de TransBalkanRace gehoord hebt, aangezien hij deze zomer voor het eerst georganiseerd wordt, en wij reden ‘m.
The Rules
De regels zijn meestal hetzelfde voor dit soort ‘races’. Je krijgt een route waar je je 100% aan moet houden, je moet volledig zelfvoorzienend zijn, mag anderen niet helpen (of om hulp vragen) en alleen van ondersteuning (lees eten en onderdak) gebruik maken dat voor iedereen toegankelijk is.
Wat een eerste editie extra spannend maakt is dat natuurlijk nog niemand echt exact weet hoe het parcours er uit ziet en wat de specifieke uitdagingen zijn. Voor een race dwars door de Balkan regio geldt dit helemaal, want hoewel het natuurlijk in Europa is en ik zelfs al meerdere keren in het gebied geweest ben, is dit echt wel iets anders dan rijden of racen door Spanje, Engeland of Zweden.
Nerveus
Bij de start in Slovenië is de sfeer dan ook een tikkeltje nerveus terwijl er toch ook echt ervaren rijders aan de start staan zoals Lieven Schroyen en Lael Wilcox. Namen die je niet direct herkent uit het prof-wielrennen, maar die in de wereld van de Ultra Distance races menig belletje doen rinkelen. Ik sta samen met mijn maat Joost net zoals opvallend veel andere deelnemers voor het eerst aan de start van een event als dit. Ik ben wel bij de eerste Silk Road Mountain Race in Kyrgyzstan geweest, maar reed toen niet zelf. Uiteraard staan we niet helemaal blue aan de start. We hebben samen al meerdere bikepack tochten ondernomen en zijn al weken aan het plannen, overleggen, opbouwen, afstellen en aan het inpakken. Als voorpret het halve werk is dan belooft dit een hele toffe ervaring te worden.
We hebben besloten onze stalen gravelbikes mee te nemen met 43mm PanaRacer Gravelking SK+ banden erop. Bij de start locatie wordt al snel duidelijk dat we nogal een exotische keuze hebben gemaakt. We zien vooral fully’s en mountainbikes met 100mm geveerde voorvorken of gravel bikes met 650b wielen met minimaal 50mm brede banden gemonteerd. We slikken even en besluiten toch maar te beginnen aan de toch van 1400 kilometer, door 4 landen en waar we zo’n 27.000 meter moeten gaan klimmen… en dalen.
Vechten
Want laat ik eerlijk zijn: waar we thuis naar de route en het profiel keken dachten we: dit is te doen. Als we rond de 200 kilometer per dag rijden zijn we ruim voor de cut off tijd van 10 dagen binnen. Niets bleek echter minder waar. Vanaf de eerste klim net buiten Sezana in Slovenië (met stijgingspercentages van gemiddeld 15%) tot de allerlaatste hairpin afdaling naar Risan aan de baai van Kotor in Montengero hebben we moeten vechten om op tijd binnen te komen.
Waar zat dit ‘m nou in? Al fietsend haalden we vaak mensen om ons heen wel in. Maar het verschil werd vooral in de afdalingen gemaakt. Veel van de paden waren zo rotsachtig en stijl en glad (of alle drie tegelijk) dat we alleen vol in de remmen naar beneden konden. Daar hield je dan weer nekpijn en kramp in je handen en armen aan over.
Sowieso takelt je lichaam na de eerste twee dagen best snel af. Gebrek aan slaap, enorme temperatuurverschillen (van 36º tot 7º en alles er tussen in hebben we meegemaakt) en gebrekkig eten maken dat je per dag langzaam maar zeker richting zombie-modus gaat. Bij mij was het meest extreme moment daarvan tijdens dag 5 toen ik tijdens een afdaling letterlijk wakker schrok op de fiets. Geen idee hoelang ik ‘weg’ was maar ik stopte meteen en ben koffie gaan zetten en heb een kort tukje gedaan naast het pad.
Duo met honger
Een ander onderdeel dat we pas later tijdens de race een beetje onder de knie kregen was het off-the-bike deel. Want de route volgen was meestal wel te doen op een paar weides na waar je even moet zoeken, maar eten zoeken en kopen en een slaapplek vinden kost soms meer tijd, zeker met zijn tweëen. Vooraf hadden we al afgesproken dat er geen discussies zouden zijn over wat de ander zou kopen of bestellen. Maar gek genoeg bedachten we pas op de voorlaatste dag dat je veel beter taken kunt splitsen in plaats van alles samen te doen. Daarnaast gaat beslissingen nemen als duo met honger gewoon nog langzamer dan in je eentje.
Duwen
Behalve al deze uitdagingen waren er ook veel hoogtepunten. Prachtige uitzichten, uitdagende klimmen die wel lekker liepen, inspirerende mensen en kleine overwinningen. Allemaal maken ze een ultra-endurance event tot iets heel bijzonders. Ik moet toegeven dat ik onderweg een paar momenten van twijfel heb ervaren. Vind ik dit nou echt leuk? Dat vroeg ik me oprecht een paar keer af, meestal als ik mijn fiets een onmogelijk steil geitenpad aan het duwen was. We hadden de TransBalkanRace namelijk hierop uitgezocht.
Nou ja, op de belofte van de organisatie dat de route 100% rideable zou zijn vooral. Op een full suspension MTB misschien wel, maar niet met onze gravelfietsen. Maar goed, dat hadden we kunnen weten en beter op kunnen voorbereiden. Wat ik terugkijkend wel kan zeggen: ik zou graag alles wat ik in die 9,5 dag geleerd heb willen toepassen. Ik zou mijzelf nog wel een keer zo willen uitdagen.
Afvalrace
In totaal was de route dus zo’n 1400 kilometer lang en klommen we meer dan 27.000 meter, voor ons kwam dat neer op ongeveer 150 kilometer per dag, 9,5 dag achter elkaar met elke dag rond de 3000 klimmeters waarvan 90% dus onverhard. De race-route stuurde ons vooral bij steden en dorpen vandaan en dat maakte de TransBalkanRace ook tot een uitdagendere race dan veel andere. Water was soms moeilijk te vinden en eten kopen was niet zo eenvoudig als in veel andere Europese landen. Maar we hebben het gehaald. van de 85 starters wisten minder dan 40 rijders de finish te halen. Net zoals veel andere ultra-endurance races was ook deze meer een afvalrace dan iets anders.
Doorzetten, je twijfel aan de kant duwen en soms er gewoon niet te veel over nadenken en genieten van de hoogtepunten zijn manieren om dit soort events te halen. Nu, een week of twee na onze finish kan er alleen met trots en plezier op terug kijken en ben ik stiekem al op zoek naar een volgend event, en dat had ik niet gedacht vooraf. Mocht je interesse hebben in dit soort uitdagingen kijk dan ook eens op de event-pagina van bikepacking.com, daar vind je veel vergelijkbare events en races. Wie weet tot aan de start van één van deze.
