Een fiets-bucketlist, vroeg of laat stel je ‘m toch op. Klassiekers als Vlaanderen, Roubaix, de elfstedentocht en de Marmotte staan hoog op dit soort verlanglijstjes. Bovenaan de mijne prijkte L’Eroica. Een tocht die sinds 1997 in het schattige dorpje Gaiole en Chianti o.a. door Giancarlo Brocci georganiseerd wordt. Wat startte als een vriendenrit met nog geen 100 deelnemers is uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen. Brooks Engeland, één van de partners van het event, nodigde me uit om in 2015 een vinkje te kunnen zetten op mijn lijstje.
Schoonheid van afzien
L’Eroica staat voor alles wat fietsen mooi en verschrikkelijk tegelijk maakt. De routes leiden door één van de mooiste fietsgebieden die je kunt bedenken. Eindeloos rollende heuvels met van die dorpjes op de toppen alsof ze er door een reuzenhand op geplant zijn. Wijnranken, cypressen en natuurlijk kilometers kronkelende strade bianche, de witte krijtwegen die al eeuwen gebruikt worden door de lokale boeren en bevolking. Maar L’Eroica staat ook voor afzien, de schoonheid van het afzien om precies te zijn. Giancarlo licht zijn visie toe tijdens de persconferentie de dag voor de tocht. Daarom zul je geen carbon fietsen met elektronische 11-speed groepen tegenkomen, er zijn een paar strenge doch rechtvaardige regels: Remkabels horen buiten langs het stuur te lopen, schakelen doe je met commandeurs op het frame en klikpedalen zijn verboden. De regel die bij alle andere toertochten op nummer 1 staat: draag een helm, wordt hier nergens genoemd, dat mag je helemaal zelf weten…
Het event voelt dan ook als een kruising tussen carnaval en een wedstrijd. Maar vergis je niet, de meeste deelnemers nemen L’Eroica uitermate serieus. Maanden wordt er gesleuteld aan stalen fietsen van minimaal 30 jaar oud (de meeste echter nog veel ouder) en er wordt driftig gezocht naar dat ene bijpassende wollen wielershirt. Het hele weekend wordt er ook nog één van de grootste retro-fiets-rommelmarkten georganiseerd die zo’n beetje het halve dorp in beslag neemt, alleen daar zou je al richting Toscane reizen. Wat ook duidelijk wordt is dat van L’Eroica zoveel liefhebbers aanspreekt dat het de afgelopen twee jaar haar vleugels uit heeft gespreid. In 2016 zullen er maar liefst zeven L’Eroica events georganiseerd worden: van Zuid Afrika tot Japan. Op die manier kunnen meer dan de 5.500 deelnemers in Italië genieten van de unieke sfeer van L’Eroica.
Op zaterdag halen we onze huurfietsen op en verkennen we de omgeving. Op zich is dat huren een prima idee als je niet het hele eind kunt of wilt rijden naar de Chianti streek, maar let dan wel even op dat je alle details checkt. Ga je op tubes rijden (de meeste huurfietsen zijn hiermee uitgerust) dan is het handig om er een paar mee te nemen en ze te kunnen monteren. Zorg ook dat je iets van gereedschap bij je hebt, want hoewel 135 kilometer misschien niet heel ver klinkt, deze oude, stalen beestjes hebben meestal al een paar edities meegemaakt. Gelukkig is onze fiets een vaalbruin Italiaans frame met Flandria stickers uitgerust met een Brooks Swallow zadel en maar liefst 2 x 6 versnellingen waarvan de grootste een 26 lijkt te zijn. Voordeel van de huurfiets is natuurlijk ook dat je iets minder in paniek raakt wanneer het weer wat minder zonnig is dan je zou verwachten in Italië.
Donkere wolken
Want de voorspelling die niet al te best was komt zondag helaas uit. We dalen vanuit het 12de eeuwse klooster waar we verblijven nog droog en in het donker zonder lampjes of helm af naar de start, maar al vrij snel voelen we de eerste druppels op onze wollen truien. De eerste heroïsche kaarsverlichte beklimming naar het Castello van Brolio maakt indruk, niet in de laatste plaats door de renner voor me die het op een fiets uit 1926 doet met slechts 1 verzet aan boord. De volgende kilometers gaan de Italiaanse sluizen open en veranderen de strade bianche in bruine modderpaden die je banden vast te lijken willen zuigen. Eén van mijn gastheren lacht nog dat het vandaag gelukkig niet al te stoffig is… right. Aangezien ass-savers ook niet echt tijdscorrect zijn trappen we door op weg naar de eerste ravitaillering. Deze blijkt echter verder weg te zijn dan ik dacht. Mij waren tientallen officiële en niet officële eet-stops beloofd, maar het blijkt achter dat deze allemaal langs het veel vriendelijkere 75 kilometer parcours stonden. Dus komen we pas na 45 kilometer stoempen, glijden en genieten aan in Radi. Gelukkig geen tref ik hier geen laffe repen of gesponsorde gelletjes aan, maar torta di Nonna, net geplukte druiven, in wijn doordrenkt brood en een overheerlijke espresso aan… daar wordt een natte fietser weer mens van. Wanneer we weer vertrekken stopt zelfs de tropisch aandoende regen tijdelijk. Want hoewel het met bakken uit de hemel komt, koel je gelukkig minder snel af dan in een Hollandse bui.
Vol met eten en goede moed fietsen we verder over nog meer karakteristieke paden en door nog meer modder. Mijn fiets is nu mooi twee kleuren bruin en begint steeds meer krakende geluiden te maken. Na een laatste moessoen regenbui klaart het na zo’n 80 kilometer toch echt op. Binnen no time sta ik zwetend bovenop een heuvel en geniet ik meer dan ooit tijdens een toertocht. Elke klim en elke afdaling is een uitdaging. Door het modderige terrein én door het materiaal. Het groepje journalisten waar ik mee samen rijdt loopt ondertussen namelijk tegen steeds meer materiaalpech aan. Tubes worden vervangen, spaken begeven het, zelfs de Engelse leren zadels beginnen langzaam te bezwijken onder de hoeveelheid regen en modder die we te verwerken hebben gekregen. Heroïsch is het in ieder geval allemaal, zeker als je de 209 kilometer lange route volgt, zoals Paul van BlueOn die ik bijna niet meer herken onder de laag modder op zijn gezicht.
Voldaan
Steeds meer deelnemers zie ik lopend de heuvel op gaan, en ook mijn bruine stalen ros begint steeds meer aan te geven dat het niet al te lang meer moet duren. Hobbelend op een verschoven achtertube begin ik aan de laatste klim naar het Castello van Brolio waar het avontuur vanochtend begon. Zelden kwam ik meer voldaan aan de streep bij een wielertocht. Wat heb ik genoten van de omgeving, de modder, het eten, de prachtige fietsen en hun heldhaftige eigenaren. L’Eroica was alles wat ik er van verwachtte en nog meer. Daarom juich ik de wereldwijde groei van het event alleen maar toe. Hoe meer wielerliefhebbers dit een keer kunnen meemaken, hoe beter. Want hoewel ik de originele versie nu van mijn lijstje heb kunnen afstrepen, zijn de edities in Californië en Japan weer aan mijn bucketlist toegevoegd.
