Wielrennen staat erom bekend… het ene dopingschandaal volgt het andere in snel tempo op. Afgelopen maand nog werden Franco Pellizotti en Patrik Sinkewitz geschorst. Bij beiden werd iets in het bloed gevonden wat er zeker niet in hoort, en dan hebben we het natuurlijk niet over cafeïne.
Uiteraard zitten we niet voor niets uren per dag te trainen om vervolgens als 2e te eindigen, maar dat iemand kiest voor een vorm van doping, dat gaat er bij mij niet in. Ten eerste hoe slecht moet je fietsen om je daartoe te verlagen? En ten tweede, wat is er nou leuk aan oneerlijk winnen? Nu ben ik van nature erg fanatiek en verlies ik ook liever niet, maar met wielrennen moet ik reëel zijn en houd ik mezelf voor: ‘beter een goede verliezer dan een slechte winnaar.
Trouwens over cafeïne gesproken, ik ben blij dat het sinds 2004 niet meer op de dopinglijst staat. Want zonder koffie je dag beginnen is al gedoemd om te mislukken, laat staan een wedstrijd te winnen.
Sommigen proberen ook de dopingcontrole door allerlei slim bedachte plannetjes te omzeilen. Dit gegeven heeft Gerard Cox een klassieker opgeleverd met de gedrogeerde Vlaamse wielrenner Polleke. Dat Polleke dacht de controleur te slim af te zijn door urine af te geven van zijn zwager liep toch anders af. Tegen de tijd dat hij bij de finish aankwam had zijn zwager zo veel biertjes op dat diens vrouw de ‘waardige’ taak overnam. Een dag later werd Polleke op de volgende manier geïnformeerd over zijn test: “Allez, Polleke, ge zijt gediskwalificeerd maar proficiat. ‘k heb fameus bericht voor u: Ge gaat een kind bekomen!”.
Ik wil geen Franco, Patrik of Polleke zijn…behalve dat ik wél de gevoelens deel om heel graag te willen winnen. Ik doe het alleen op mijn eigen kracht en niet altijd kunnen winnen, daar heb ik mee leren leven.
Xxxx Juist!
