Op zelf fietsen na, is kijken naar fietsen de mooiste hobby die ik me kan voorstellen. Of het nu live langs de kant van een crit of cross is, lachen om Team Movistar op Netflix of flink genieten op een groot scherm. Vooral dat laatste spreekt mij nogal aan, aangezien ik ook fervent filmliefhebber ben. Dus toen na jaren van online edities eindelijk weer een live versie van het Bicycle Film Festival werd aangekondigd zat ik op het puntje van mijn bioscoopstoel.
Windstreken
Zoals de naam al zegt gaat het festival over fietsen. Het event zelf reisde pre-covid de hele wereld rond en de selectie van films kwam ook uit alle windstreken. Het was dé plek waar creatieve fietsende filmmakers elkaar tegenkwamen en inspireerde. Nu ik zelf ook steeds meer betrokken ben bij projecten waarbij het in beeld brengen van onze passie een grote rol speelt was ik benieuwd naar wat anderen zoal maken.
Voortgestuwd
De aftrap van het festival was echter een Deluxe versie van de klassieker: Stars and Watercarriers uit 1974. De film volgt de Giro van dat jaar met sterren als Merckx en Gimondi die strijden om de eindtitel. De film is echter eerder een kaleidoscopische vertelling dan echt een wedstrijdverslag. Kleuren, vormen, geluiden, het komt allemaal samen in een wervelwind waarop het peloton voortgestuwd wordt. Tel daarbij de live muziek van een 6-koppige band die special voor deze film geschreven is op, en je hebt een betoverende voorstelling van een uur. Ritme, snelheid, competitie en afzien. Je ziet en hoort het als nooit eerder. Uiteraard is er na de voorstelling tijd voor bier en fietspraat.
Blokken
Na deze veelbelovende aftrap op vrijdagavond is het zaterdag tijd voor een vol programma. Verdeeld in blokken van ongeveer twee uur komen films aan bod binnen verschillende thema’s zoals: Adventure, Cycle sport, Cinematic en Urban. Elk blok heeft meestal een langere film van 30-45 minuten en een aantal kortere. Dit zorgt soms voor wat onrust als je kijkt, maar na één blok heb je wel een voldaan gevoel. De mix werkt prima. Mijn favoriet van die dag is The Nine Wheels over de Schneeberger familie. Een prachtig, menselijk en ontroerend portret dat ook nog eens de vrijheid van fietsen in beeld brengt. Wat mooi is dat je per blok alle kanten op geslingerd wordt als kijker. De ene keer kijk je naar een groep BMX rijders in Lagos Nigeria, daarna volg je een grassroots MTB race in een Navajo gebied in de US en het andere moment rijd je mee met de EF dames ploeg tijdens de eerste Paris-Roubaix Femmes.
De locatie is ook het vermelden waard. Het festival vindt niet zoals soort van gewoonlijk plaats in een bioscoop, maar in het MOVE gebouw in Amsterdam. Hier zit ook de winkel van Ride Out en daar word er na geborreld. De grootte van de zaal is fijn en het geluid staat hard genoeg. Zo komen de films ook goed over en voegt het kijken op groot scherm ook echt iets toe.
De finale
Zondag wordt er eerst gefiets door een groep dames onder leiding van Ellen van Dijk, Iris Slappendel van The Cyclist Alliance en Nancy Akidebe van Team Amani. Er volgt een levendige panel discussie over de toekomst van het professionele vrouwenfietsen waarbij één van de terechte conclusies is dat het imiteren van het mannenwielrennen zeker geen doel moet zijn. Er volgen nog twee fimblokken met als klap op de vuurpijl voor mij de film Onboard the Transcontinental Race. Wat een prachtige beelden, mooie verhalen en inspirende inzichten!
Terugblikken
Na veel heerlijke fietsfilms en goeie gesprekken loop ik toch met ietwat gemengde gevoelens naar buiten. Ik genoot van het grote scherm, maar kwam er soms ook niet helemaal lekker in. Hoe mooi de zaal ook is, echt lekker zitten een hele dag doe je er niet (er lagen zitzakken en stonden houten stoeltjes). Ook de echte festival sfeer ontbrak een beetje. Tot slot vond ik dat het aandeel Amerikaanse films wat aan de hoge kant was. Aan de ene kant wil je andere fietsculturen leren kennen, aan de andere kant raakt de zoveelste New York bike messenger film je misschien ook wat minder. Tot slot een klein puntje van kritiek dat ik ook om mij heen hoorde: het ‘programma’ was in de vooraankondiging niet heel helder waardoor het moeilijk was een eigen plan te trekken voor een hele dag fietsfilmkijken.
Al met al heb ik wel genoten van de meeste films en ben ik blij dat het festival weer naar Europe is gekomen. Er zijn her en der wat verbeterpunten, maar mocht het BFF in 2023 ergens bij jou in de buurt neerstrijken dan is wel echt de moeite waard om er even langs te fietsen volgens mij.
Meer info via Bicycle Film Festival
