De Giro delle Dolomiti 2014 was mijn hoofddoel van dit seizoen. Na een voorbereiding van iets meer dan 6.000 kilometer ben ik vertrokken naar Bolzano (Laifes om precies te zijn) om daar mijn eerste officiële cyclo te rijden. En dan maar meteen goed beginnen met een 6-daagse etappe uitvoering!
Zoals gepland kwamen we op zaterdagmiddag aan en eigenlijk wilden we vanuit het hotel al fietsend de rugnummers en overige gegevens ophalen. Gezien de weersomstandigheden toch maar de auto gepakt en dus helaas geen gewenningstochtje.
Etappe 1:
Strava-file
De eerste etappe begint om 8:00 uur bij de beurs in Bolzano; vanuit ons hotel is het nog een kwartiertje fietsen dus we wilden om 7:30 uur op de fiets zitten. De avond ervoor alle spullen klaarleggen, laatste check aan de fiets en om 22:00 het licht uit. 6:00 uur de wekker en dan weet je meteen dat de gedachte van vakantie ver te zoeken is. Gezien het feit dat alles nieuw is wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik in m’n tas zou stoppen om mee te nemen naar de top. Windstopper aan en droog shirt in de tas. Repen en gelletjes mee en ook hiervan wat extra in de tas.
Om stipt 8:00 uur worden we door de koersdirecteur op gang geschreeuwd en het avontuur gaat beginnen. Een relaxed tempo brengt ons na 7 kilometer al aan de voet van een gematigde klim die doorloopt tot de passo Pampeago. Na 19,8 kilometer draaien we linksaf, rijden onder de boog door en prompt doemt er een muur van asfalt op. Onder de boog door betekend dat de timing is begonnen. Volgens het roadbook is de klim 11.1 kilometer waarvan de eerste kilometer het steilst zijn; na 5,8 km moet de klim afvlakken tot max. 8%. Met dat in m’n achterhoofd gooi ik de ketting naar links en probeer een ritme te vinden. Links en rechts vliegen me verschillende renners voorbij op een belachelijk groot verzet. Rustig blijven, wachten op het tweede gedeelte. De klim loopt wat onregelmatig en elke keer als ik naar m’n Garmin kijkt prijkt er vrolijk een percentage van 12% of meer in beeld. De naderende haarspeldbochten neem ik zo wijd mogelijk om even de spanning van de benen te halen en langzaam aan kom ik de renners van de eerste 100 meter weer tegen. Colombianen die heel hard weggingen slingeren van links naar rechts om de pedalen nog rond te krijgen. Halverwege; een verfrissingspost, een vlakke weg (althans; 4%) en volgens het roadbook het begin van deel 2. Op de relatieve vlakke weg schakel ik op en kruip bij een andere renner in het wiel. Een paar honderd meter gooien we de grote plaat erop en ik zie na de bocht de weg weer oplopen. Linksaf draaien, terugschakelen naar de 34 voor en verdomd; op de Garmin prijkt weer 14%. Ik kijk verder vooruit en zie dat het niet bepaald afvlakt. Wat nou max. 8%?! Ik probeer weer m’n ritme te vinden en zoek een constant vermogen. Deze tikt toch constant de 300 watt aan, maar kleiner schakelen lukt niet. Het doet pijn en ik heb het gevoel dat ik nog harder waggel dan Bauke Mollema maar toch kom ik renners achterop. Dit geeft moraal en het bord van 3 kilometer komt in zicht. Hier vlakt de klim wel wat af en ik schakel op om bij een voorgaande renner in het wiel te geraken. Samen met hem (een renner uit Colombia) schuiven we nog wat plekken op en uiteindelijk kan ik hem in de laatste kilometer achter laten en kom ik bij de finish. 54.53 minuten is m’n tijd.
Pas nadat ik een aantal minuten stil sta merk ik dat het eigenlijk behoorlijk koud is op de top (2006 meter hoog) en ik besluit snel een droog shirt en windstopper aan te doen. Ik kijk om me heen en zie mensen met mutsen, handschoenen en lange broeken lopen en hoe langer we stil staan hoe jaloerser ik wordt. Gelukkig kan ik wat kleding lenen van ploeggenoten maar het is me wel duidelijk dat er morgen een grote tas meegaat met meer kleding voor op de top.
Nadat we onze bidons hebben bijgevuld, repen hebben meegenomen en nog wat gelletjes in het shirt hebben gepropt gaan we afdalen naar de voet van de tweede beklimming. Halverwege de afdaling begint m’n fiets behoorlijk te zwabberen en blijkt dat ik een lekke achterband heb, geen pretje met snelheden ruim boven de 60 per uur. Met een uitgestoken been, om aan te geven dat ik naar rechts ga, rem ik af en kom gelukkig na een 1oo-tal meters veilig tot stilstand. Bandje verwisselen en we kunnen de weg weer vervolgen. Nogmaals dank Bikeparts4U voor de reservermaterialen! Na een kleine 40 kilometer begint de volgende klim en ondanks dat de overige drie beklimmingen van de dag niet getimed zijn gaat het niet bepaald van harte. Je wilt rustig aan doen omdat het niet uitmaakt hoelang je erover doet, maar met wederom uitschieters richting 14% is rustig aan er niet bij. Ik probeer de hartslag en wattages zo laag mogelijk te houden om me maar op alle mogelijke manieren te sparen voor de volgende dag. Ondertussen volop genietend van een lekker weertje en geweldig uitzicht fietsen we met een deel van onze groep richting de lunchplek. Zoals aangegeven is dit top geregeld en met een volle maag stappen we op voor nog een klein stukje bergop en een lange afdaling richting Bolzano.
De beklimmingen gaan in eigen tempo, de afdalingen en vlakkere wegen worden vooraf gegaan door de jury auto. Met 620 renners in een afdaling betekend dat er veel geremd wordt en automatisch ook dat er wat kamikaze piloten van links naar rechts door het peloton schieten. We horen de nodige klapbanden om ons heen van oververhitte velgen en halverwege besluiten we om even te wachten aan de kant. We laten het peloton gaan en vervolgen na een kleine 5 minuten onze weg weer. We kunnen op eigen houtje dalen en sluiten in het dal aan bij het peloton. Prima oplossing en minder irritaties:)
Terug in Bolzano hangt er de uitslag en met een 87e plek ben ik tevreden. Mijn doelstelling voor deze week is top 100 rijden.
Etappe 2:
Strava-file
De tweede etappe is er een van 146 kilometer en bevat een beklimming van 2.215 meter hoog. Vanwege de lengte starten we een half uur eerder, nog eerder uit bed. Had ik op dag 1 al moeite met een ontbijt op dat tijdstip, dag 2 is nog slechter. Ik werk een bak yoghurt met muesli naar binnen maar voel me niet bepaald lekker. Eenmaal op het toilet is het ontbijt er al uit en met slechts 2 biscuitjes in m’n maag fiets ik naar Bolzano. Sportvoeding moet ik niet aan denken maar de Snelle Jelle’s gaan er met enige moeite wel in. Gelukkig maar, want de etappe loopt vanaf kilometer 1 omhoog. Het gaat pas na 52 kilometer weer naar beneden dus eten in de beginfase is belangrijk. Bij de verzorgingspost nog wat banaantjes naar binnen en dan maar hopen op het beste.
Na 39 kilometer begint de klim met een lang stuk (ongeveer 3 kilometer) vals plat. We zitten met onze ploeg mooi vooraan in het peloton en vanaf de startboog is het meteen koers. Een peloton van een mannetje of 50 jakkert met ruim 30 in het uur de 4% omhoog. Dit gaat 1,5 kilometer goed en dan beginnen de benen vol te lopen. Ik laat me langzaam naar achter het peloton zakken en moet ze laten gaan. Eigen ritme zoeken en hopen dat we zo snel mogelijk bovenkomen. Dat eigen tempo lukt, maar zo snel mogelijk kunnen we wel vergeten. De hartslag komt niet boven de 165, de wattages stoppen bij 220 en ik wordt door veel renners voorbij gereden. Onderweg heb ik nog een paar keer het gevoel dat het eten dat er in zit er ook wel weer uit wil en met pijn en moeite kom ik na 13,2 kilometer op de top. Verrot en trillend stap ik af en zorg dat ik snel warme kleding aan krijg. Die had ik dit keer wel bij me. Veel eten (zolang het maar geen sportvoeding is) en wanneer de jury de weg vrij geeft dalen we af naar de lunch-plek. Beginnend met een droog broodje en daarna een bord pasta doet me weer wat beter voelen. De zon schijnt en we liggen een uurtje te relaxen op een grasveld in de zon. Na zo’n uurtje relaxen staan we weer klaar om te vertrekken, de jury besluit nog even te wachten op de laatste deelnemers en tijdens het wachten begint het zachtjes te druppelen. Het regenjasje had ik op de top gelaten… Op het moment dat de jury begint te rijden begint het dan ook te regenen. Na 3 minuten is het gestopt met zachtjes regenen en het komt letterlijk met bakken uit de lucht. Met onze ploeg besluiten we maar om naar voren te rijden want midden in het peloton is de kans op val en glij partijen wel wat groter. Het weer blijft een uur of anderhalf sterk wisselen. Zon wisselt af met een buitje, maar het is gelukkig niet koud.
Vanaf de lunch is het nog 80 kilometer fietsen en ook tijdens dit gedeelte is eten weer belangrijk. Eigenlijk ben je de hele dag bezig met eten en fietsen. De lange etappe, in combinatie met slecht weer begint schijnbaar voor sommigen de tol te eisen want er worden wat vreemde manoeuvres uitgehaald en even later zitten we dan ook achter een valpartij. Vermoeidheid waarschijnlijk. Na 150 kilometer komen we weer aan in Bolzano, tas ophalen en uitslag bekijken. De off-day wordt nog eens bevestigd met een 141e plaats in het dagklassement en 113e in het algemeen klassement. In vergelijking met de directe concurenten van dag 1 zit ik ruim 4 minuten achter hen.
Etappe 3:
Strava-file
Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de week. Etappe 3 is de beklimming van de Stelvio vanuit Prato en een afdaling via de onverharde Umbrailpas. Vanuit Bolzano gaat iedereen met eigen vervoer richting Prato om daar aan de voet van de Stelvio te verzamelen en om 9 uur te vertrekken. De gehele reis van Bolzano naar Prato rijden we in de regen en echt vrolijk worden we er niet van. Van de andere kant, in Nederland hebben we ook wel eens een bak water op de kop gehad en wie weet is dat in ons voordeel. Aangekomen bij de start regent het nog steeds en we krijgen de mededeling dat we ‘slechts’ tot 2200 meter gaan klimmen; tot Franzenshohe en daar wordt omgekeerd. Vanwege de regen (en op de top hagel en sneeuw) is dit een verstandig besluit van de organisatie, maar ik baal er wel van. We starten ook nog eens een half uur later want vanwege het slechte weer hebben redelijk wat deelnemers vertraging opgelopen tijdens de rit naar de Stelvio toe. Daar sta je dan, aangekleed en klaar voor de start en dan mag je nog een half uurtje wachten. Het regenen wordt wat minder en koud heb ik het gelukkig niet. Overschoenen, korte broek, Gabba jas, petje onder de helm en vaseline op de armen en benen houden me warm. Vaseline in plaats van been en armstukken want als die eenmaal nat zijn droogt het niet op.
Half 10; start! We fietsen snel naar voren in het peloton om in elk geval de hartslag wat omhoog te krijgen en ik ben erg benieuwd hoe het gaat na gisteren. Na een kilometer of 4 rijden we onder de mat door en de klim begint. Vrij snel haak ik aan bij een groepje en het tempo dat zij rijden in het dal bevalt me goed. Het dal van de Stelvio loopt met een percentage van 4 a 5 geleidelijk op. Verderop in de klim zal deze stijgen richting percentages van 8 tot 10. De hartslag stijgt gestaag en de wattages die ik kan trappen zijn gelukkig hoger dan gisteren. Ik merk dat ik de groep op sleeptouw heb en wanneer het wat oploopt moeten ze stuk voor stuk lossen; goed voor het moraal! Het eerste deel van de haarspeldbochten begint en eigenlijk zie je niets van de omgeving. Het enige dat we vandaag zien van de Stelvio is asfalt en ongeveer twee meter bebossing naast de weg, daarna is er mist.
Het ritme gaat lekker en ik fiets langzaam naar renners toe die voor me rijden. Ik herken een aantal renners die in de buurt van me staan in het klassement en ik merk dat ik sneller ben dan hen. Een aantal haal ik in maar ik wil nog niet te hard van stapel lopen want ik weet niet hoever ik nog moet. Ik vraag het een mechanieker van de organisatie die langs rijdt, hij roept nog 3 kilometer. Waarom heb ik dat bord niet gezien?! Ik neem een gelletje en kan een tandje zwaarder trappen. De volgende haarspeldbocht nadert en plots hoor ik het piepen van de finish-mat. Nu al? dat is ook geen drie kilometer. Uit de mist doemt de finish-boog op en ik pers er nog een sprintje uit de laatste 200 meter. Ik ben er al. Met een dubbel gevoel kom ik over de streep. Blij dat ik het gehaald heb na gisteren en dat het goed ging, balend omdat er meer in had gezeten. Snel droge en schone kleren aan en we besluiten in het restaurant te gaan zitten waar de kachel brandt. Wintersporttaferelen eind juli! Na opgewarmd te zijn en wat te hebben gegeten gaan we volledig ingepakt de natte afdaling in. Voorzichtig naar beneden en in het dal aanschuiven bij de lunch. Daar hangt ook al de uitslag en mijn doel is weer binnen bereik. Ik heb me opgewerkt naar de 99e plaats in het klassement maar de verschillen zijn klein. Na de lunch weer droge kleren aan, de auto in en dan is het tijd om aan de rustdag te denken!
